Gandalf Iławecki

W dobie nieustannych zmian, presji i poczucia tymczasowości, chrześcijańska perspektywa wieczności staje się kompasem, wskazującym drogę przez zawiłości współczesnego świata. Apostoł Paweł, pisząc o niszczejącym człowieku zewnętrznym i odnawiającym się wewnętrznym (2 Kor 4, 16-17), ukazuje paradoks chrześcijańskiego życia: w przemijaniu doczesności odnajdujemy fundament wiecznej nadziei. Zobacz to biblijne przesłanie w kontekście współczesnych wyzwań, ukazując jego praktyczne implikacje dla wierzących.

Fragment z 2. Listu do Koryntian 4, 16-17 niesie potężne przesłanie nadziei w obliczu cierpienia i przemijania. „Nasz zewnętrzny człowiek niszczeje” – to obserwacja uniwersalna, dotycząca każdego z nas. Starzenie się, choroby, utrata bliskich – to doświadczenia wpisane w ludzką egzystencję. Jednak Paweł nie zatrzymuje się na tym pesymistycznym obrazie. Kontynuuje, mówiąc o „odnawiającym się wewnętrznym człowieku”. To odnowienie nie jest procesem fizycznym, lecz duchowym, dokonywanym przez Ducha Świętego. Jest to proces ciągły, „z każdym dniem”, co oznacza, że każdego dnia mamy szansę na duchowy wzrost i umocnienie.

Odnowa w Przemijaniu

 „Chwilowa lekkość naszego ucisku” – to stwierdzenie może wydawać się zaskakujące w kontekście cierpień, jakich doświadczał Paweł. Jednak w perspektywie wieczności, nawet najtrudniejsze doświadczenia stają się „lekkie” w porównaniu z „nieporównywalnie większą wagą wiecznej chwały”. Ta perspektywa zmienia nasze spojrzenie na trudności, pozwalając nam je znosić z cierpliwością i nadzieją.

Porównując to z ofiarą Jezusa, opisaną w Ewangelii Jana 15, 13 widzimy najwyższy wyraz miłości – oddanie życia za przyjaciół. Ta ofiara, choć bolesna i ostateczna w wymiarze ziemskim, otworzyła drogę do wiecznego życia dla wszystkich wierzących. Podobnie, nasze codzienne „umieranie dla siebie” (por. Rz 6, 11) – rezygnacja z egoistycznych pragnień, służba bliźnim, znoszenie przeciwności – przybliża nas do tej wiecznej chwały.

 Współczesność stawia przed nami liczne wyzwania: presję sukcesu, konsumpcjonizm, relatywizm moralny, kryzysy egzystencjalne. W tym kontekście, przesłanie o odnawiającym się wewnętrznym człowieku nabiera szczególnego znaczenia. Akceptacja przemijania i skupienie na wartościach duchowych pomaga nam radzić sobie ze stresem, lękiem przed śmiercią i poczuciem bezsensu. Praktycznie, zachęca nas do budowania relacji opartych na miłości i służbie, do rozwijania duchowości poprzez modlitwę i lekturę Pisma Świętego, do angażowania się w działania charytatywne. Takie postawy, choć wymagające wysiłku, przynoszą głębokie poczucie spełnienia i sensu życia. Przykłady postaci biblijnych, takich jak Hiob, który w obliczu ogromnych strat zachował wiarę, czy Mojżesz, który poświęcił swoje życie służbie Bogu i ludowi, stanowią dla nas inspirację i wzór do naśladowania.

Przemijanie jest wpisane w doczesność, lecz wieczność rozświetla horyzont nadziei.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za dar wiary i nadziei, którą nam dajesz. Dziękujemy za Twoje Słowo, które nas poucza i umacnia. Prosimy Cię, abyś odnawiał naszego wewnętrznego człowieka z każdym dniem, abyśmy w obliczu trudności i przemijania, mogli patrzeć z ufnością na wieczną chwałę, którą nam przygotowałeś. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(23)

W świecie, gdzie hałas informacyjny zagłusza empatię, a pogoń za własnymi celami przysłania potrzeby innych, warto zastanowić się nad fenomenem obojętności. Czy jesteśmy świadkami powtórki historii, w której cierpienie jednostki pozostaje niezauważone przez tłum?

Prorok Izajasz, opisując cierpiącego Sługę Pańskiego (Iz 53, 8), ukazuje obraz odrzucenia i samotności w obliczu niesprawiedliwego wyroku: „Z więzienia i sądu zabrano Go, a Jego współcześni? Nikt się tym nie przejął!”. Ten werset uderza swoją surowością. Ukazuje, że nawet w obliczu jawnej niesprawiedliwości i cierpienia, ludzie mogą pozostać obojętni. Nikt nie stanął w obronie Niewinnego, nikt nie okazał współczucia. To echo obojętności rozbrzmiewa również w Nowym Testamencie. Apostoł Paweł w 2. Liście do Koryntian 4, 3-4 pisze o tych, dla których Ewangelia jest zakryta: „A jeśli nawet głoszona przez nas dobra nowina jest zakryta, to jest tak w przypadku tych, którzy giną, niewierzących, których umysły zaślepił bóg tego wieku, aby nie dotarło do nich światło dobrej nowiny o chwale Chrystusa”. Tutaj obojętność przybiera formę duchowej ślepoty, uniemożliwiającej rozpoznanie prawdy i przyjęcie zbawienia.

Obojętność i cierpienie

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy, że obojętność ma różne oblicza. Może być wynikiem braku empatii, znieczulenia na cierpienie innych, ale także duchowego zaślepienia, które uniemożliwia dostrzeżenie głębszego sensu wydarzeń. Podobnie jak współcześni Jezusa, którzy nie rozpoznali w Nim Mesjasza, tak i dzisiaj wielu ludzi żyje w duchowej ciemności, nie dostrzegając Bożego działania w świecie.

 Współczesność, z jej pędem, konsumpcjonizmem i kultem indywidualizmu, sprzyja obojętności. Jesteśmy bombardowani informacjami o tragediach na całym świecie, ale często te doniesienia nie wywołują w nas głębszej reakcji. Stajemy się znieczuleni na cierpienie, chowając się za parawanem własnych spraw. Psychologowie zwracają uwagę na zjawisko „rozproszonej odpowiedzialności” – im więcej świadków danego zdarzenia, tym mniejsza szansa, że ktokolwiek zareaguje. Każdy liczy na to, że zrobi to ktoś inny.

 Jak zatem możemy przeciwdziałać obojętności? Przede wszystkim poprzez rozwijanie empatii, umiejętności wczuwania się w sytuację innych. Musimy uczyć się dostrzegać potrzeby bliźnich, nie tylko te materialne, ale i duchowe. Ważne jest również, abyśmy nie ulegali duchowemu zaślepieniu, otwierając się na działanie Boga w naszym życiu. Powinniśmy aktywnie szukać prawdy i kierować się miłością bliźniego.

Obojętność to cichy zabójca człowieczeństwa. Tylko miłość i empatia mogą ją pokonać.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za Twoją troskę i miłosierdzie. Prosimy Cię, otwórz nasze oczy na potrzeby bliźnich, uczyń nasze serca wrażliwymi na cierpienie i daj nam siłę, byśmy mogli nieść pomoc potrzebującym. Uwielbiamy Cię za Twoją nieskończoną łaskę i miłość. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(22)

Gorliwość o sprawy Boże jest cechą chwalebną, lecz łatwo może przerodzić się w samozadowolenie i osąd innych. Zobacz przykład Dawida i Jezusa, w kontekście Psalmu 69 i Ewangelii Mateusza 12, ukazujące subtelną równowagę między żarliwością a pokorą, kluczową dla duchowego wzrostu i skutecznego świadectwa we współczesnym świecie.

Psalm 69, 10 (EIB) woła: „Bo żarliwość o Twój dom mnie pochłania I spadły na mnie zniewagi urągających Tobie”. Ten werset oddaje intensywne uczucie Dawida, którego serce płonęło pragnieniem czci dla Boga i Jego świątyni. Ta gorliwość, ten święty ogień, był tak silny, że Dawid odczuwał zniewagi kierowane przeciwko Bogu jako skierowane bezpośrednio do niego. To uczucie identyfikacji z Bogiem i Jego sprawami jest charakterystyczne dla ludzi głęboko wierzących.

Gorliwość i Pokora

Z drugiej strony, Ewangelia Mateusza 12, 3-4 (EIB) opisuje sytuację, w której Jezus odwołuje się do czynu Dawida, który w potrzebie spożył chleby pokładne, przeznaczone jedynie dla kapłanów. Jezus broni Dawida, wskazując na nadrzędną wartość miłosierdzia i potrzeby ludzkiej nad literalnym przestrzeganiem prawa. Ten fragment ukazuje, że gorliwość o Boży dom nie może usprawiedliwiać braku współczucia i zrozumienia dla ludzkiej słabości.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy, że gorliwość musi być temperowana mądrością i miłością. Sama intensywność uczuć, choć szlachetna, nie gwarantuje, że nasze działania będą zgodne z wolą Bożą. Historia króla Saula, którego gorliwość przerodziła się w obsesyjną zazdrość i prześladowanie Dawida (1. Księga Samuela), jest przestrogą przed wypaczeniem szlachetnych intencji. Podobnie, faryzeusze, których Jezus krytykował, byli gorliwi w przestrzeganiu Prawa, ale zatracili ducha miłosierdzia i sprawiedliwości (Ew. Mateusza 23).

 Współczesny świat, z jego relatywizmem moralnym i obojętnością religijną, stawia przed wierzącymi wyzwanie zachowania gorliwości bez popadania w fanatyzm i osądzanie innych. Mechanizm projekcji może sprawić, że będziemy przypisywać innym własne, nieuświadomione wady, „walcząc” z nimi w imię „obrony wiary”. Dlatego tak ważna jest introspekcja, modlitwa i pokorne poddawanie się kierownictwu Ducha Świętego. Gorliwość powinna nas pobudzać do służby, miłości bliźniego i dawania świadectwa o Chrystusie, a nie do potępiania i wykluczania.

Gorliwość bez pokory jest jak ogień bez światła – niszczy, zamiast ogrzewać i oświecać.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za dar gorliwości, za płomień, który rozpala w naszych sercach pragnienie służby Tobie. Prosimy Cię, aby ten ogień był oczyszczony Twoją miłością i mądrością. Ucz nas, jak łączyć żarliwość z pokorą, abyśmy, służąc Tobie, służyli również naszym bliźnim z sercem pełnym współczucia i zrozumienia. Niech Duch Święty kieruje naszymi krokami, abyśmy nie ulegli pokusie osądzania i potępiania, lecz byli świadkami Twojej miłości i przebaczenia. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(21)

W zgiełku współczesnego świata, gdzie wszystko zdaje się pędzić naprzód, a natychmiastowa gratyfikacja stała się normą, umiejętność czekania i pokładania nadziei wydaje się zanikać. Czy jednak w tym niecierpliwym pędzie nie tracimy czegoś istotnego? Refleksja nad biblijnymi wersetami z Księgi Psalmów i Ewangelii Jana rzuca światło na wartość cierpliwości, oczekiwania i mocy prawdy w procesie duchowego wzrostu i odzyskiwania wolności.

Psalmista w Psalmie 130, 5-6 wyraża głębokie pragnienie Boga, porównując je do tęsknoty stróżów wypatrujących poranka. To obraz silnego, wewnętrznego napięcia, wyczekiwania na upragnione światło, które przynosi ulgę po nocnej ciemności. To czekanie nie jest jednak bierne. Psalmista wyznaje: „W Jego Słowie pokładam nadzieję”. To Słowo staje się kotwicą w czasie próby, obietnicą, która podtrzymuje ducha.

Prawda Wyzwala: Nadzieja w Czekaniu

Podobny motyw odnajdujemy w Ewangelii Jana 8, 32: „i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”. Prawda, o której mówi Jezus, to nie tylko zbiór faktów, ale przede wszystkim On sam – „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (Jn 14, 6). Poznanie tej prawdy, przyjęcie jej do serca, prowadzi do autentycznego wyzwolenia. Wyzwolenia od lęku, grzechu, poczucia beznadziei.

 Porównując te dwa fragmenty, dostrzegamy głęboką zależność między czekaniem a poznawaniem prawdy. Czekanie, oparte na Słowie Boga, przygotowuje serce na przyjęcie prawdy. Jest procesem oczyszczania, rezygnacji z własnych, często błędnych wyobrażeń, by otworzyć się na Boże objawienie. Podobnie jak Izraelici czekali na Mesjasza, my również, w różnych okolicznościach życia, jesteśmy wezwani do cierpliwego oczekiwania na Boże działanie.

 Współczesny człowiek, bombardowany bodźcami i presją natychmiastowych rezultatów, często zapomina o wartości czekania. Doświadczamy frustracji, lęku, a nawet depresji, gdy nasze oczekiwania nie spełniają się od razu. Cierpliwość i umiejętność odraczania gratyfikacji są kluczowe dla zdrowia psychicznego i osiągania długoterminowych celów.

 Dlatego, w świetle biblijnych prawd, jesteśmy wezwani do praktykowania „świętego czekania”. Czekania, które nie jest bezczynne, ale aktywne – oparte na modlitwie, Słowie Bożym i zaufaniu do Bożej Opatrzności. To czekanie kształtuje nasz charakter, uczy pokory i otwiera nas na działanie Ducha Świętego. Prawda, którą poznajemy w tym procesie, wyzwala nas od iluzji, lęków i ograniczeń, prowadząc do pełni życia w Bogu.

Cierpliwe czekanie w prawdzie jest drogą od tęsknoty do wolności.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za Twoje Słowo, które jest światłem na naszej drodze. Dziękujemy za obietnicę prawdy, która wyzwala. Prosimy Cię, naucz nas cierpliwości i ufności w Twoją Opatrzność. Pomóż nam czekać na Ciebie z nadzieją i otwartym sercem, abyśmy mogli doświadczyć pełni Twojej miłości i wolności. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(20)

W pędzącym świecie, gdzie hałas codzienności zagłusza subtelne szepty duszy, pytanie o „dzisiaj” nabiera szczególnej wagi. Listy, do Hebrajczyków i do Galacjan rzucają światło na fundamentalną prawdę: Bóg nieustannie zaprasza nas do nowości życia, do „dzisiaj” otwartego na Jego działanie. Czy potrafimy usłyszeć Jego głos w zgiełku współczesności?

 Autor Listu do Hebrajczyków, odwołując się do Psalmu 95, przestrzega przed zatwardziałością serca, która uniemożliwia wejście do odpoczynku obiecanego przez Boga (Hbr 4, 6-7). Izraelici na pustyni, mimo że słyszeli Boży głos, nie posłuchali i nie weszli do Ziemi Obiecanej. Ich „wczorajsze” nieposłuszeństwo stało się barierą na drodze do „dzisiejszego” błogosławieństwa. To przestroga, która rezonuje również dzisiaj. Często żyjemy przeszłością – rozpamiętujemy błędy, nosimy w sobie urazy, tkwimy w schematach myślenia, które oddalają nas od Boga. Albo też żyjemy przyszłością – planujemy, kalkulujemy, martwimy się o to, co będzie. W ten sposób umyka nam „dziś” – jedyny moment, w którym realnie możemy doświadczyć Bożej obecności i Jego działania.

Dziś Usłysz Głos

 „Dzisiaj, jeśli usłyszycie Jego głos, nie znieczulajcie swoich serc” – to wezwanie rozbrzmiewa z mocą po wiekach. „Znieczulanie serca” to proces, który dokonuje się stopniowo. Zaczyna się od drobnych kompromisów z sumieniem, od ignorowania wewnętrznego głosu, od ulegania pokusom, które oddalają nas od Boga. Z czasem stajemy się obojętni na Jego Słowo, na potrzeby bliźnich, na piękno stworzenia. Stajemy się duchowo „znieczuleni”.

List do Galacjan 6, 15 dodaje kolejny wymiar do tego rozważania. Podkreśla, że to, co naprawdę się liczy, to „nowe stworzenie”. Nie zewnętrzne obrzędy, nie przynależność do określonej grupy, ale wewnętrzna przemiana, odrodzenie Ducha Świętego. To „nowe stworzenie” dokonuje się właśnie „dzisiaj”, w momencie otwarcia serca na Bożą łaskę. To „dziś” jest szansą na zerwanie z przeszłością, na odrzucenie ciężaru grzechu, na przyjęcie nowego życia w Chrystusie.

 Współczesność, z jej natłokiem informacji, presją sukcesu i konsumpcyjnym stylem życia, szczególnie sprzyja „znieczulaniu serca”. Zagłuszamy wewnętrzny głos hałasem świata, uciekamy w wirtualną rzeczywistość, szukamy spełnienia w dobrach materialnych. Psychologicznie, mechanizm ten można powiązać z unikaniem konfrontacji z własnymi słabościami i lękami. Wolimy żyć w iluzji kontroli, niż zmierzyć się z prawdą o sobie i o Bogu.

 Dlatego tak ważne jest, aby każdego dnia stawać przed Bogiem z otwartym sercem i prosić o łaskę usłyszenia Jego głosu. To „dziś” jest szansą na nawrócenie, na przebaczenie, na miłość. To „dziś” Bóg zaprasza nas do nowego życia, do „nowego stworzenia”.

„Wczoraj minęło, jutro jest tajemnicą, dzisiaj jest darem. Dlatego nazywamy go teraźniejszością.”

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za dar każdego „dzisiaj”. Prosimy Cię, otwórz nasze serca na Twój głos, abyśmy nie byli głusi na Twoje wezwanie. Daj nam siłę, abyśmy zerwali z przeszłością i z ufnością wkroczyli w nowe życie, które nam ofiarujesz w Chrystusie Jezusie, Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(19)

W zgiełku współczesnego świata, naznaczonego konfliktami, nietolerancją i egoizmem, echo starożytnych słów o miłości bliźniego wydaje się cichnąć. Czy jednak uniwersalne przesłanie o wzajemnym szacunku i wsparciu może stanowić kompas moralny w XXI wieku? Zobacz próbę refleksji nad biblijnym przykazaniem miłości bliźniego w kontekście dzisiejszych wyzwań, czerpiąc inspirację z Księgi Kapłańskiej, Listu do Rzymian i Ewangelii Jana.

„Nie będziesz się mścił i nie będziesz chował urazy do synów swego ludu, ale będziesz kochał swego bliźniego tak, jak samego siebie” (Kpł 19, 18). Ten werset, stanowiący fundament etyki judeochrześcijańskiej, uderza swoją prostotą i jednocześnie głębią. Miłość bliźniego nie jest jedynie uczuciem, lecz przede wszystkim działaniem, rezygnacją z odwetu i pielęgnowaniem postawy przebaczenia. W kontekście starożytnego Izraela, gdzie plemienne waśnie i konflikty były na porządku dziennym, to wezwanie do miłości było rewolucyjne. Podobnie dziś, w dobie polaryzacji społecznej i hejtu w Internecie, rezygnacja z odwetu i chęć zrozumienia drugiego człowieka stanowią wyzwanie, ale i szansę na budowanie zdrowszych relacji.

Miłość Bliźniego: Recepta na Dziś

List do Rzymian 12, 13 dodaje kolejny wymiar do koncepcji miłości bliźniego, podkreślając wagę gościnności i wspierania potrzebujących. „Wspomagający świętych w potrzebach, okazujący gościnność”. Otwartość na drugiego człowieka, gotowość do dzielenia się tym, co posiadamy, to konkretne przejawy miłości w działaniu. W dzisiejszym świecie, gdzie samotność i alienacja stanowią poważne problemy, gest życzliwości i otwarte drzwi mogą mieć zbawienny wpływ na psychikę i samopoczucie drugiego człowieka. Widzimy, że akty dobroci i miłości wzmacniają poczucie własnej wartości i budują pozytywne relacje społeczne, co przekłada się na ogólny dobrostan psychiczny.

Kulminacją biblijnego przesłania o miłości jest Ewangelia Jana 3, 16: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. To werset, który ukazuje bezwarunkową miłość Boga do ludzkości. Ofiara Jezusa Chrystusa jest dowodem na to, jak wielka jest miłość Boga i jak bardzo pragnie On zbawienia każdego człowieka. Ta miłość, która jest dawana nam bezinteresownie, powinna inspirować nas do podobnej postawy wobec bliźnich. Podobnie jak Bóg wybaczył nam nasze grzechy, tak i my powinniśmy być gotowi przebaczać innym.

 Porównując te wersety z innymi fragmentami Pisma Świętego, np. przypowieścią o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10, 25-37), widzimy, że miłość bliźniego nie ogranicza się do osób z naszego otoczenia, ale obejmuje każdego człowieka, niezależnie od jego pochodzenia, rasy czy religii. W kontekście współczesnych problemów, takich jak kryzys uchodźczy czy konflikty etniczne, to przesłanie jest niezwykle aktualne.

• Miłość bliźniego to nie sentymentalne uczucie, lecz konkretne działanie, rezygnacja z odwetu, gotowość do pomocy i przebaczenia. To echo Bożej miłości, które powinno rozbrzmiewać w naszych sercach i kształtować nasze relacje z innymi. Jak powiedział Antoine de Saint-Exupéry: „Kochać, to nie znaczy patrzeć na siebie nawzajem, lecz patrzeć razem w tym samym kierunku”.
  
  

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za Twoją nieskończoną miłość, którą objawiłeś nam w Jezusie Chrystusie. Prosimy Cię, naucz nas kochać naszych bliźnich tak, jak Ty nas umiłowałeś. Daj nam siłę, by rezygnować z odwetu, przebaczać i być otwartymi na potrzeby innych. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(18)

W świecie, gdzie wartość człowieka często mierzy się sukcesem, statusem materialnym czy osiągnięciami, proroctwo Izajasza i list do Hebrajczyków rzucają zupełnie inne światło na kwestię ludzkiej wartości. Ukazują one bezwarunkową miłość Boga, który oddał wszystko, by odkupić ludzkość, przypominając jednocześnie o nieuchronności sądu. Jak te starożytne prawdy rezonują z dzisiejszymi problemami i wyzwaniami?

Werset z Księgi Izajasza 43, 4 „Ponieważ jesteś w moich oczach drogi, jesteś uwielbiony, a ja cię umiłowałem – dlatego dałem ludzi za ciebie i narody za twoje życie”, to potężne stwierdzenie Bożej miłości i bezcennej wartości każdego człowieka w Jego oczach. Bóg nie tylko nas stworzył, ale również umiłował do tego stopnia, że oddał za nas to, co najcenniejsze – Swojego Syna, Jezusa Chrystusa. Metafora „dania ludzi i narodów za życie” podkreśla ogrom ofiary i bezwarunkową miłość, która przewyższa wszelkie ziemskie porównania. W kontekście historycznym, Izajasz prorokował w okresie zagrożenia Izraela przez potęgi asyryjskie i babilońskie. Obietnica Bożej opieki i odkupienia była źródłem nadziei w trudnych czasach. Podobnie, w kontekście Nowego Testamentu, ofiara Chrystusa jest ostatecznym aktem odkupienia, wyzwoleniem z niewoli grzechu i śmierci.

Drogocenni w Bogu

Werset z Listu do Hebrajczyków 9,27 „I jak postanowiono, że człowiek raz umiera, a potem czeka go sąd”, przypomina o nieuchronności śmierci i odpowiedzialności za swoje życie. To przypomnienie nie ma na celu wzbudzania strachu, ale skłanianie do refleksji nad sensem życia i relacją z Bogiem. W odróżnieniu od cyklicznych koncepcji czasu w niektórych religiach wschodnich, Biblia podkreśla linearny charakter czasu i jednorazowość ludzkiego życia. To oznacza, że każda chwila jest cenna i powinna być wykorzystana mądrze.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy spójny obraz Bożej relacji z ludzkością. Z jednej strony, Bóg kocha nas bezwarunkowo i ofiarował za nas najwyższą cenę. Z drugiej strony, jesteśmy odpowiedzialni za swoje czyny i staniemy przed Nim na sądzie. Ta świadomość powinna nas motywować do życia w zgodzie z Jego wolą, kierując się miłością i sprawiedliwością.

 Współczesny człowiek, zagubiony w konsumpcyjnym świecie, często szuka wartości w rzeczach materialnych i chwilowych przyjemnościach. Przesłanie Izajasza i Listu do Hebrajczyków przypomina nam o prawdziwym źródle wartości – w relacji z Bogiem. Świadomość bycia kochanym i akceptowanym bezwarunkowo buduje poczucie własnej wartości i bezpieczeństwa. Z kolei świadomość odpowiedzialności motywuje do rozwoju i dążenia do dobra.

 Dziś, w obliczu kryzysów, niepewności i poczucia osamotnienia, przesłanie Biblii jest szczególnie aktualne. Zachęca nas do odnalezienia prawdziwej wartości w Bogu, do życia w zgodzie z Jego wolą i do niesienia miłości bliźnim. To wezwanie do działania, do zmiany myślenia i postaw, do budowania świata opartego na wartościach ewangelicznych.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za Twoją nieskończoną miłość, którą okazałeś nam w Jezusie Chrystusie. Dziękujemy za to, że jesteśmy w Twoich oczach bezcenni i umiłowani. Prosimy Cię, pomóż nam żyć w świadomości tej prawdy, abyśmy każdego dnia odnajdywali w Tobie naszą wartość i kierowali się Twoją wolą. Ufamy Tobie, jak dziecko ufa swojemu Ojcu. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(17)

W dzisiejszym świecie, bombardowanym sprzecznymi informacjami i obietnicami, rozpoznanie prawdy staje się wyzwaniem. Podobnie jak w czasach biblijnych, pojawiają się głosy podszywające się pod autorytet, kusząc łatwymi rozwiązaniami i zwodniczymi znakami. Jak zatem ustrzec się przed fałszem i zachować autentyczną wiarę? Zobacz to zagadnienie w świetle Pisma Świętego, odwołując się do kontekstu przeszłości i psychologicznego, by wskazać praktyczne drogi postępowania dla współczesnych wierzących.

Psalm 22, 19 opisuje upokorzenie i osamotnienie cierpiącego Sprawiedliwego, którego szaty dzielą między siebie wrogowie, rzucając los o jego tunikę. Ten obraz znajduje swoje odzwierciedlenie w scenie ukrzyżowania Jezusa, gdzie żołnierze postępują w identyczny sposób (Ew. Jana 19, 23-24). Symbolika rozdzielonych szat i rzuconego losu ukazuje nie tylko fizyczne poniżenie, ale i duchowe odarcie z godności. W kontekście proroctw mesjańskich, ten fragment Psalmu nabiera szczególnego znaczenia, wskazując na Jezusa jako wypełnienie starotestamentowych zapowiedzi.

Autentyczna wiara vs. zwiedzenie

Ewangelia Mateusza 24, 5. 24 ostrzega przed pojawieniem się fałszywych mesjaszy i proroków, którzy będą zwodzić wielu, nawet wybranych, poprzez czynienie wielkich znaków i cudów. To ostrzeżenie rezonuje z problemami współczesnego świata, gdzie manipulacja, dezinformacja i fałszywe autorytety stanowią poważne zagrożenie. W czasach Jezusa, oczekiwanie na Mesjasza było silne, co stwarzało podatny grunt dla oszustów podszywających się pod tę rolę. Podobnie dzisiaj, w dobie kryzysów i niepewności, ludzie szukają szybkich odpowiedzi i łatwych rozwiązań, stając się ofiarami manipulacji.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy pewien paralelizm. Zarówno w Psalmie 22, jak i w Ewangelii Mateusza, mamy do czynienia z sytuacją kryzysową, w której autorytet jest kwestionowany, a prawda – zagrożona. W Psalmie mamy obraz cierpiącego Sprawiedliwego, odartego z godności, zaś w Ewangelii – ostrzeżenie przed zwodzicielami, którzy podszywają się pod autorytet Mesjasza.

 W starożytnym Izraelu, szaty miały duże znaczenie symboliczne, reprezentując status społeczny i godność. Rozdzielenie szat było więc aktem poniżenia i pozbawienia tożsamości. Podobnie, w kontekście religijnym, uzurpacja tytułu Mesjasza była aktem bluźnierstwa i zwodzenia.

 Mechanizm zwodzenia opiera się na wykorzystywaniu ludzkich pragnień, lęków i niepewności. Fałszywi prorocy obiecują spełnienie marzeń, ulgę w cierpieniu i poczucie bezpieczeństwa, wykorzystując ludzką podatność na manipulację.

 Jak zatem możemy się ustrzec przed zwiedzeniem w dzisiejszym świecie? Kluczem jest krytyczne myślenie, weryfikacja informacji i oparcie na solidnym fundamencie wiary, zakorzenionym w Słowie Bożym. Powinniśmy być czujni i rozważni, nie ulegać emocjom i presji otoczenia, ale kierować się rozeznaniem duchowym i mądrością.

 Zachęcam każdego wierzącego do codziennej lektury Pisma Świętego, modlitwy i budowania relacji z Bogiem. Tylko w ten sposób możemy rozwinąć rozeznanie duchowe i ustrzec się przed zwiedzeniem. Niech Słowo Boże będzie naszym kompasem w świecie pełnym fałszu i manipulacji.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za Twoje Słowo, które jest światłem na naszej drodze. Prosimy Cię o mądrość i rozeznanie, abyśmy mogli odróżniać prawdę od fałszu i ustrzec się przed zwiedzeniem. Daj nam serca ufne i pokorne, abyśmy z dziecięcą ufnością mogli oddawać się w Twoje ręce. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,

redaktor Gniadek

(16)

W zgiełku współczesnego świata, targanego konfliktami, niesprawiedliwością i brakiem współczucia, starożytne przesłanie proroka Micheasza, potwierdzone przez Jezusa Chrystusa, nabiera szczególnej aktualności. Czy w czynieniu sprawiedliwości, okazywaniu miłosierdzia i kroczeniu w pokorze z Bogiem kryje się klucz do prawdziwego, obfitego życia? Zobacz próbę odpowiedzi na to pytanie, analizując te trzy filary w kontekście biblijnym, przeszłosci i psychologicznym, z praktycznym zastosowaniem do wyzwań współczesności.

Prorok Micheasz, w Księdze Micheasza 6, 8 stawia fundamentalne pytanie o to, czego Bóg oczekuje od człowieka. Odpowiedź jest zaskakująco prosta, a zarazem głęboka: „czynić sprawiedliwie, kochać miłosierdzie i pokornie chodzić z twoim Bogiem”. Te trzy elementy stanowią nierozerwalną całość, fundament etyki biblijnej.

Życie w Obfitości

• • Sprawiedliwość: W kontekście biblijnym sprawiedliwość to nie tylko przestrzeganie prawa, ale przede wszystkim dbałość o relacje międzyludzkie, troska o ubogich i uciśnionych. Jezus w Ewangelii Mateusza 25, 40 utożsamia się z „najmniejszymi” braćmi, ukazując, że miarą naszej sprawiedliwości jest stosunek do najbardziej potrzebujących. Porównując to z postawą króla Dawida, który mimo swoich grzechów, dążył do sprawiedliwego panowania, widzimy, że dążenie do sprawiedliwości jest procesem, a nie jednorazowym aktem.
    
    

  • Miłosierdzie: Miłosierdzie to współczucie i gotowość do pomocy, nawet tym, którzy na to nie zasługują. To wyjście poza ramy sprawiedliwości, kierując się miłością. Przykładem bezgranicznego miłosierdzia jest postawa Jezusa wobec grzeszników, celników i prostytutek. Jego miłosierdzie nie polegało na pobłażaniu złu, lecz na dawaniu szansy na nawrócenie i nowe życie. Podobnie jak historia miłosiernego Samarytanina, uczy nas, że miłosierdzie nie zna granic etnicznych czy społecznych.
    
    

  • Pokora: Pokora to uznanie swojej zależności od Boga i rezygnacja z pychy. To postawa uniżenia wobec Stwórcy i służby bliźnim. Jezus, przyjmując postać sługi, dał nam najdoskonalszy przykład pokory. W przeciwieństwie do postawy króla Saula, który kierował się pychą i samowolą, pokora Jezusa prowadziła do pełnienia woli Ojca.
    
    

 Te trzy wartości były kwestionowane w każdej epoce. W czasach proroka Micheasza Izraelici odwracali się od Boga, uciekając się do bałwochwalstwa i niesprawiedliwości. Podobnie dzisiaj, w dobie konsumpcjonizmu i relatywizmu moralnego, wartości te są często marginalizowane.

Praktykowanie sprawiedliwości, miłosierdzia i pokory prowadzi do wewnętrznego pokoju, poczucia sensu i satysfakcji. Badania pokazują, że osoby angażujące się w działania charytatywne i kierujące się altruizmem, doświadczają większego szczęścia i spełnienia. W przeciwieństwie do „złodzieja” z Ewangelii Jana 10, 10, który przychodzi kraść, zabijać i niszczyć, Jezus przyszedł, abyśmy mieli życie i mieli je w obfitości. To obfite życie jest owocem praktykowania trzech filarów: sprawiedliwości, miłosierdzia i pokory.

 W obliczu współczesnych problemów, takich jak nierówności społeczne, konflikty zbrojne i kryzysy humanitarne, przesłanie Micheasza nabiera szczególnej mocy. Zachęcamy każdego do refleksji nad swoim życiem i podjęcia konkretnych działań, kierując się sprawiedliwością, miłosierdziem i pokorą. Może to być pomoc potrzebującym, walka o prawa człowieka, troska o środowisko naturalne, a przede wszystkim codzienne okazywanie życzliwości i szacunku bliźnim.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, z dziecięcą ufnością zwracamy się do Ciebie. Dziękujemy Ci za Twoje Słowo, które jest światłem na naszej drodze. Prosimy Cię, daj nam siłę, abyśmy czynili sprawiedliwie, kochali miłosierdzie i pokornie chodzili z Tobą. Pomóż nam żyć w obfitości, którą nam ofiarowałeś, i być świadkami Twojej miłości w świecie. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(15)

W zgiełku współczesnego świata, gdzie opinie tłumu potrafią przytłoczyć jednostkę, odnalezienie wewnętrznej radości i zachowanie autentycznej tożsamości staje się wyzwaniem. Czy można cieszyć się życiem, gdy wokół słychać krzyki potępienia? Zobacz to zagadnienie w świetle biblijnych prawd, czerpiąc z Księgi Koheleta i Dziejów Apostolskich, by wskazać drogę do harmonii między wewnętrznym pokojem a zewnętrznym chaosem.

Księga Koheleta 9, 7 zachęca: „Dalej więc — jedz radośnie swój chleb i pij w dobrej myśli wino, bo Bóg już przejrzał twe dzieła”. To wezwanie do cieszenia się życiem, do doceniania prostych przyjemności, pomimo niepewności jutra. Kohelet podkreśla, że Bóg zna nasze czyny, co powinno dawać nam poczucie bezpieczeństwa i akceptacji. Ta myśl rezonuje z psychologiczną potrzebą akceptacji samego siebie. W dzisiejszym świecie, gdzie presja społeczna i porównywanie się z innymi prowadzą do frustracji i niskiej samooceny, przypomnienie o Bożej akceptacji jest niezwykle istotne. Pozwala to na budowanie wewnętrznej siły i odporności na negatywne opinie otoczenia.

Radość i Tożsamość

Kontrastuje to z sytuacją opisaną w Dziejach Apostolskich 21, 36: „Szła za nimi bowiem ogromna rzesza ludzi. Ludzie krzyczeli: Precz z nim!”. Paweł, apostoł, doświadcza nienawiści i odrzucenia ze strony tłumu. Mimo to, w wersecie 39 (”Ja jestem Żydem z Tarsu w Cylicji — odparł Paweł — i obywatelem niepośledniego miasta. Proszę, pozwól mi przemówić do ludu.”), Paweł zachowuje swoją tożsamość i godność. Nie ulega presji tłumu, ale prosi o możliwość wyjaśnienia swojej pozycji. To pokazuje, jak ważne jest zachowanie własnej tożsamości w obliczu krytyki. Paweł, będąc świadomym swojego powołania i relacji z Bogiem, nie pozwala, by opinie tłumu definiowały jego wartość.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy, że kluczem jest wewnętrzna pewność i świadomość Bożej akceptacji. Radość, o której mówi Kohelet, nie jest zależna od zewnętrznych okoliczności, ale od wewnętrznego przekonania o Bożej miłości. Podobnie Paweł, mimo wrogiego nastawienia tłumu, zachowuje spokój i godność, ponieważ jego tożsamość jest zakorzeniona w Bogu.

 Współczesne problemy, takie jak hejt w Internecie, presja społeczna czy kryzys tożsamości, znajdują odzwierciedlenie w tych biblijnych opisach. Zachętą dla nas jest, byśmy, wzorem Pawła, budowali swoją tożsamość na fundamencie wiary i ufali Bożej akceptacji, co pozwoli nam cieszyć się życiem, nawet w cieniu krytyki. Ważne jest, byśmy uczyli się asertywności i umiejętności oddzielania konstruktywnej krytyki od hejtu, a przede wszystkim, byśmy pielęgnowali relację z Bogiem, która daje nam siłę i poczucie wartości.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za Twoją troskę i akceptację. Prosimy Cię, pomóż nam cieszyć się życiem, nawet w trudnych chwilach. Daj nam siłę, byśmy, wzorem Pawła, zachowali naszą tożsamość i godność, ufając Twojemu prowadzeniu. Ucz nas odróżniać prawdę od kłamstwa i budować naszą wartość na fundamencie Twojej miłości. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(14)

W zgiełku współczesnego świata, naznaczonego pośpiechem i indywidualizmem, często zapominamy o fundamentalnej wartości, jaką jest wspólnota. Mądrość starożytnych pism, w tym Księga Koheleta i Ewangelia Jana, przypomina nam o sile, która płynie z relacji, o wsparciu w trudnych chwilach i o mocy, która manifestuje się w jedności z Bogiem. Czy potrafimy odnaleźć to przesłanie w naszym codziennym życiu?

 "Lepiej dwóm niż jednemu. Bo łatwiej im w trudzie" (Ks, Koheleta 4, 9). Te słowa, choć napisane wieki temu, rezonują z niezwykłą siłą również dzisiaj. W obliczu życiowych trudności, samotność potęguje ból i zwątpienie. Wsparcie drugiego człowieka, obecność kogoś, kto rozumie i dzieli nasze brzemię, staje się bezcennym źródłem siły. To nie tylko kwestia praktycznej pomocy, ale przede wszystkim wsparcia emocjonalnego i duchowego. Poczucie przynależności i więzi społecznych ma fundamentalne znaczenie dla naszego zdrowia psychicznego. Samotność natomiast wiąże się z szeregiem negatywnych konsekwencji, takich jak depresja, lęk czy obniżona odporność.

Razem Silniejsi

Werset z Ewangelii Jana 18, 6 – "Gdy tylko im powiedział: Ja jestem, cofnęli się i padli na ziemię" – ukazuje inną, potężniejszą formę "wspólnoty", jedność z mocą Bożą. Reakcja strażników na słowa Jezusa manifestuje Jego Boską naturę i potęgę. To przypomnienie, że w chwilach największego zagrożenia, w zjednoczeniu z Bogiem, odnajdujemy siłę, która przekracza nasze ludzkie możliwości. Podobną moc widzimy w innych biblijnych historiach, np. Daniel w jaskini lwów, gdzie jego wiara i zaufanie Bogu uchroniły go od niebezpieczeństwa.

Słowa Jezusa z Ewangelii Jana 10, 18 – "Nikt nie odbiera mi życia. Oddaję je z własnej woli. Mam prawo je oddać i mam prawo je odzyskać. Takie polecenie otrzymałem od mojego Ojca" – ukazują Jego absolutną wolność i suwerenność. Jezus, będąc w jedności z Ojcem, dobrowolnie oddaje swoje życie, by je potem odzyskać. To przykład najwyższej ofiary i mocy płynącej z głębokiej relacji z Bogiem. To wezwanie dla nas, byśmy w naszych relacjach z Bogiem i bliźnimi dążyli do takiej samej bezinteresowności i oddania.

 Współczesny świat, z jego presją sukcesu i kultem indywidualizmu, często promuje postawy przeciwne do tych, o których mówią Pisma. Wiele osób czuje się osamotnionych w swoich problemach, wstydząc się prosić o pomoc. To błąd. Potrzebujemy budować autentyczne relacje, oparte na wzajemnym szacunku, zaufaniu i gotowości do niesienia pomocy. Potrzebujemy także pielęgnować naszą relację z Bogiem, czerpiąc z niej siłę i nadzieję.

 Znajdź czas na budowanie relacji z bliskimi. Bądź otwarty na potrzeby innych i nie bój się prosić o pomoc, gdy jej potrzebujesz. Pamiętaj o sile modlitwy i regularnym kontakcie z Bogiem.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za dar wspólnoty i za Twoją obecność w naszym życiu. Ucz nas budować relacje oparte na miłości i wzajemnym wsparciu. Daj nam siłę, byśmy w trudnych chwilach szukali u Ciebie ukojenia i mocy. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(13)

Czy fundamenty naszej wiary są wystarczająco mocne, by oprzeć się burzom współczesnego świata? Zobacz kluczowe aspekty doktryny chrześcijańskiej – chrzest, nałożenie rąk, zmartwychwstanie i sąd – w kontekście biblijnej nauki o łasce i odpowiedzialności, ukazując ich praktyczne znaczenie dla dzisiejszego chrześcijanina.

List do Hebrajczyków 6, 2 wymienia fundamentalne elementy nauki chrześcijańskiej: naukę o chrzcie, nakładaniu rąk, zmartwychwstaniu i sądzie wiecznym. Te doktryny stanowią fundament, na którym buduje się życie wiary. Chrzest symbolizuje nasze zanurzenie w śmierć Chrystusa i powstanie do nowego życia (Rz 6, 4), nałożenie rąk wiąże się z przekazywaniem Ducha Świętego i błogosławieństwa, zmartwychwstanie Jezusa jest gwarancją naszego przyszłego zmartwychwstania, a sąd wieczny przypomina o odpowiedzialności za nasze czyny.

Łaska i Sąd

List do Rzymian 6, 23 ukazuje dychotomię grzechu i łaski. „Zapłatą za grzech jest śmierć, lecz darem Bożej łaski jest życie wieczne w Chrystusie Jezusie, naszym Panu.” Ten werset podkreśla, że zbawienie nie jest naszym osiągnięciem, ale darem Boga. Podobnie List do Efezjan 2, 8 stwierdza: „Gdyż z łaski jesteście zbawieni, przez wiarę. Nie jest to waszym osiągnięciem, ale darem Boga.” Te wersety kładą nacisk na Bożą inicjatywę w zbawieniu człowieka.

 Jednakże, nauka o łasce nie zwalnia nas z odpowiedzialności. Wręcz przeciwnie, uświadamia nam ogrom miłości Bożej i motywuje do życia zgodnego z Jego wolą. Podobnie jak Izraelici, którzy po wyjściu z Egiptu otrzymali Prawo na Synaju, my, obdarzeni łaską przez Jezusa Chrystusa, jesteśmy wezwani do życia w posłuszeństwie i wdzięczności. Historia Kaina i Abla (Księga Rodzaju 4) ukazuje, że Bóg patrzy nie tylko na nasze czyny zewnętrzne, ale i na intencje serca. Podobnie, przypowieść o talentach (Ewangelia Mateusza 25, 14-30) uczy, że otrzymane dary powinniśmy pomnażać, a nie zakopywać.

 Współczesny świat, zdominowany przez konsumpcjonizm i relatywizm moralny, stawia przed chrześcijanami liczne wyzwania. Pokusa ulegania grzechowi jest silna, a poczucie odpowiedzialności często zanika. Brak poczucia winy i odpowiedzialności prowadzi do degradacji moralnej i duchowej. Dlatego tak ważne jest, byśmy pamiętali o fundamencie naszej wiary: o łasce, która nas zbawia, ale i o odpowiedzialności, która nas kształtuje.

 Zachęcam każdego Czytelnika do refleksji nad własnym życiem w świetle tych biblijnych prawd. Czy żyjemy w pełni świadomości daru łaski? Czy nasze czyny odzwierciedlają wdzięczność za ten dar? Pamiętajmy, że wiara bez uczynków jest martwa (List Jakuba 2, 26).

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za Twoją nieskończoną łaskę, którą okazałeś nam w Jezusie Chrystusie. Dziękujemy za dar zbawienia, który otrzymaliśmy nie dzięki naszym zasługom, ale dzięki Twojej miłości. Prosimy Cię, pomóż nam żyć w świadomości tej łaski i w posłuszeństwie Twojej woli. Daj nam siłę do walki z grzechem i motywację do czynienia dobra. Ufamy Ci jak dzieci, wierząc, że prowadzisz nas drogą życia wiecznego. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(12)

W świecie pełnym niepewności i poczucia osierocenia, starożytne obietnice o synostwie i dziedzictwie rezonują ze zdwojoną siłą. Prorok Malachiasz i apostoł Jan kreślą obraz relacji z Bogiem, opartej na miłości ojcowskiej i wzajemnym zamieszkiwaniu. Czym jest to „dziedzictwo” i jak odnosi się do współczesnego człowieka?

Werset z Księgi Malachiasza 3, 17 w którym Bóg mówi o swoim ludzie: „Oni będą moimi… zlituję się nad nimi, jak się lituje ojciec nad swoim synem”, maluje poruszający obraz Bożej troski. Słowo „własność” (hebr. səgullā) w oryginale oznacza coś cennego, skarb, co podkreśla wyjątkową wartość, jaką Bóg przywiązuje do swojego ludu. To nie jest relacja pana i niewolnika, lecz ojca i syna, nacechowana czułością i troską. Obraz ojca litującego się nad synem (hebr. rāḥam) odwołuje się do najgłębszych ludzkich emocji – współczucia, miłosierdzia i bezwarunkowej miłości.

Synostwo w Królestwie

Słowa Jezusa z Ewangelii Jana 14, 18-20, „Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was… Ja jestem w moim Ojcu i wy we Mnie, a Ja w was”, stanowią dopełnienie tej obietnicy. Jezus obiecuje uczniom, a przez nich wszystkim wierzącym, że nie zostaną opuszczeni. Obietnica Ducha Świętego, który zamieszka w nich, jest realizacją tej bliskości. To nie tylko zewnętrzna przynależność, ale głęboka, wewnętrzna jedność z Bogiem, oparta na wzajemnym zamieszkiwaniu. Termin „sierota” (gr. orphanos) w kontekście kulturowym tamtych czasów oznaczał osobę pozbawioną nie tylko rodziców, ale także ochrony prawnej i społecznej. Jezus zapewnia, że wierzący nie będą w takiej sytuacji – Bóg będzie ich Ojcem i Obrońcą.

 Widzimy, jak radykalne było to przesłanie. W starożytnym świecie relacja ojca z synem była fundamentem struktury społecznej. Syn dziedziczył nie tylko majątek, ale i status społeczny, imię i dziedzictwo rodzinne. Bycie synem oznaczało przynależność, bezpieczeństwo i przyszłość. Obietnica synostwa z Bogiem oferuje coś znacznie więcej – dziedzictwo Królestwa Niebieskiego, wieczne bezpieczeństwo i udział w Bożej naturze.

 Współcześnie, w dobie kryzysu tożsamości i relacji, te obietnice nabierają szczególnego znaczenia. Wiele osób doświadcza poczucia osamotnienia, braku przynależności i celu w życiu. Obietnica synostwa z Bogiem oferuje im odpowiedź na te potrzeby. To nie tylko teologiczny dogmat, ale żywa relacja, która przemienia życie. Psychologicznie, świadomość bycia kochanym i akceptowanym bezwarunkowo przez Ojca Niebieskiego buduje poczucie własnej wartości, bezpieczeństwa i nadziei. Zachęca do życia w zgodzie z Bożą wolą, z ufnością i odwagą.

 Zastanów się, jak te obietnice rezonują w twoim życiu. Czy doświadczasz Boga jako swojego Ojca? Czy żyjesz w świadomości dziedzictwa, które ci oferuje? Oddaj Mu swoje lęki i niepewności, i zaufaj Jego miłości.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za Twoją nieskończoną troskę i obietnicę synostwa. Dziękujemy, że nie zostawiłeś nas sierotami, ale przyszedłeś do nas w Jezusie Chrystusie. Prosimy Cię, pomóż nam żyć w świadomości Twojej obecności i dziedzictwa, które nam ofiarowałeś. Ufamy Twojej opiece i oddajemy Ci nasze życie. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(11)

W zmiennym krajobrazie życia, gdzie burze szaleją, a fundamenty zdają się chwiać, odwieczne zapewnienie o Bożej obecności pozostaje niezachwiane. Psalmy i Ewangelie, choć oddzielone czasem, harmonijnie świadczą o tej samej prawdzie: Bóg jest z nami, pośród nas i w nas. Zanurzmy się w to przesłanie nadziei i odkryjmy, jak odnaleźć pokój w cieniu Jego skrzydła.

Psalm 46, 8-9 (EIB) woła z mocą: „PAN Zastępów jest z nami, Bóg Jakuba — oto nasza twierdza. Sela. Podejdźcie i przyjrzyjcie się działaniu PANA! Jak potężne cuda czyni On na ziemi!”. Słowo „twierdza” (hebr. misgab) oznacza miejsce schronienia, wysoko położone, bezpieczne. W kontekście starożytnego Izraela, często odnosiło się do fizycznych fortec chroniących przed wrogami. Jednak psalmista przenosi to pojęcie na wyższy poziom, ukazując Boga jako ostateczne schronienie. W obliczu wojen i zamieszek, Bóg jawi się jako niezachwiana ochrona.

Boża Obecność: Twierdza w Kryzysie

Podobnie, Ewangelia Jana 14, 19-20 (EIB) przynosi obietnicę bliskiej relacji z Jezusem: „Jeszcze chwila, a świat nie będzie Mnie już oglądał; lecz wy Mnie będziecie oglądać, bo Ja żyję i wy będziecie żyli. W tym dniu wy sami poznacie, że Ja jestem w moim Ojcu i wy we Mnie, a Ja w was”. Te słowa, wypowiedziane tuż przed męką Jezusa, niosą pocieszenie i nadzieję dla uczniów. Obietnica, że będą Go oglądać, odnosi się nie tylko do fizycznego zmartwychwstania, ale przede wszystkim do duchowej obecności Jezusa w ich życiu. „W tym dniu” – odnosi się do dnia Zesłania Ducha Świętego, kiedy to uczniowie doświadczyli pełni Ducha i zrozumieli głęboką jedność z Jezusem i Ojcem.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy spójny obraz Boga, który jest blisko swojego ludu. W Starym Testamencie jest On przedstawiony jako twierdza, chroniąca przed zewnętrznymi zagrożeniami. W Nowym Testamencie, Jego obecność staje się jeszcze bardziej intymna – zamieszkuje w sercach wierzących.

 W czasach biblijnych, poczucie bezpieczeństwa było silnie związane z przynależnością do wspólnoty i zaufaniem do władcy. Bóg, jako Król królów, oferuje o wiele więcej – osobistą relację i duchową ochronę.

 Świadomość Bożej obecności ma ogromny wpływ na radzenie sobie ze stresem i lękiem. Poczucie bycia kochanym i chronionym buduje poczucie własnej wartości i odporności psychicznej. W dzisiejszym świecie, pełnym niepewności i presji, ta prawda jest szczególnie istotna. Możemy doświadczać trudności, ale świadomość, że Bóg jest z nami, daje nam siłę do przetrwania i nadzieję na przyszłość. Zachęcam każdego wierzącego do praktykowania modlitwy kontemplacyjnej, medytacji Słowa Bożego i budowania relacji z innymi wierzącymi. Te praktyki pomagają nam doświadczać Bożej obecności w codziennym życiu.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za Twoją niezachwianą obecność w naszym życiu. Dziękujemy, że jesteś naszą twierdzą i schronieniem. Z dziecięcą ufnością oddajemy Ci nasze troski i lęki, wierząc, że Ty prowadzisz nas przez każdą burzę. Uwielbiamy Cię za Twoją miłość i łaskę, które otaczają nas każdego dnia. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(10)

W dzisiejszym świecie, naznaczonym niepokojem, konfliktami i ciągłym pośpiechem, tęsknota za prawdziwym pokojem staje się coraz bardziej paląca. Słowa Psalmu 46 i Ewangelii Jana 14, 1-3 oferują nam głębokie przesłanie nadziei i ukojenia, wskazując drogę od wewnętrznego pokoju do aktywnego budowania pokoju w otaczającej nas rzeczywistości. Czy potrafimy w zgiełku współczesności odnaleźć to biblijne przesłanie i wcielić je w życie?

 Psalmista ukazuje Boga jako Tego, który „kładzie kres wojnom po krańce ziemi, łamie łuki i kruszy włócznie, tarcze pali w ogniu” (Ps 46, 10). Obraz ten jest potężny – Bóg jest źródłem ostatecznego pokoju, pokonującym wszelki chaos i przemoc. W czasach Starego Testamentu, wojny były stałym elementem życia. Obraz Boga, który je powstrzymuje, niósł ogromną nadzieję i pocieszenie. Podobnie, Jezus w Ewangelii Jana 14, 1-3 tuż przed swoją męką, pociesza uczniów słowami: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego wiele jest mieszkań”. Obietnica ta, skierowana do uczniów w obliczu nadchodzącej próby, rezonuje również dzisiaj. Jezus obiecuje przygotować miejsce dla każdego, kto w Niego wierzy, dając nadzieję na ostateczne zjednoczenie z Bogiem w pokoju i chwale.

Uciszyć burzę w sercu.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy spójną wizję Bożego działania: Bóg jest źródłem pokoju zarówno w wymiarze ziemskim, jak i eschatologicznym. Jednak, jak to odnieść do współczesnych wyzwań? Brak wewnętrznego pokoju – lęk, stres, poczucie bezsensu – często prowadzi do konfliktów w relacjach międzyludzkich i społecznych. Współczesny człowiek, bombardowany informacjami i bodźcami, żyje w ciągłym napięciu, co sprzyja agresji, nietolerancji i obojętności na potrzeby innych.

 Przesłanie biblijne wzywa nas do czegoś więcej niż tylko pasywnego oczekiwania na pokój. Wzywa nas do aktywnego działania na rzecz pokoju w naszych sercach i w świecie. Jak to zrobić? Przede wszystkim poprzez pielęgnowanie relacji z Bogiem, poprzez modlitwę, medytację Słowa Bożego i praktykowanie wdzięczności. To buduje wewnętrzną siłę i odporność na stres. Po drugie, poprzez budowanie relacji opartych na miłości, szacunku i przebaczeniu. To wymaga odwagi, pokory i gotowości do dialogu. Po trzecie, poprzez angażowanie się w działania na rzecz sprawiedliwości i pokoju w naszym otoczeniu – w rodzinie, w pracy, w społeczności lokalnej. Może to oznaczać wspieranie inicjatyw charytatywnych, angażowanie się w dialog międzykulturowy lub po prostu bycie życzliwym i pomocnym dla innych.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za Twoje obietnice pokoju. Dziękujemy Ci za Jezusa, który pokonał śmierć i dał nam nadzieję na życie wieczne. Prosimy Cię, ucisz burzę w naszych sercach, napełnij nas Twoim pokojem, który przewyższa wszelki rozum. Daj nam siłę i mądrość, abyśmy byli narzędziami Twojego pokoju w świecie. Ufamy Ci jak dzieci, wierząc, że Ty jesteś z nami w każdej sytuacji. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(9)