W pędzie współczesnego świata, zdominowanego przez nieustanny pośpiech i konsumpcję, starożytna praktyka szabatu – dnia odpoczynku i refleksji – nabiera szczególnego znaczenia. Czy w natłoku obowiązków i bodźców potrafimy jeszcze znaleźć czas na prawdziwe zatrzymanie i spotkanie z Bogiem? Analiza biblijnych wersetów, dotyczących szabatu i wizji przyszłego Królestwa, rzuca światło na głęboki sens tego przymierza i jego implikacje dla naszego życia.

Księga Wyjścia 31, 16 ustanawia szabat jako „wieczne przymierze” między Bogiem a Izraelem. To nie tylko nakaz powstrzymania się od pracy, ale przede wszystkim zaproszenie do relacji, do odnowienia sił duchowych i fizycznych w obecności Stwórcy. Szabat staje się znakiem rozpoznawczym ludu Bożego, manifestacją ich posłuszeństwa i zaufania. W kontekście historycznym, w czasach niewoli egipskiej, praca była synonimem ucisku i zniewolenia. Szabat, jako dzień wolny od pracy, stawał się symbolem wolności i nadziei na przyszłość. Podobnie jak Izraelici, my również często czujemy się zniewoleni przez presję społeczną, oczekiwania zawodowe i konsumpcyjny styl życia. Współczesny „Egipt” przybiera różne formy – od uzależnienia od technologii po pogoń za statusem materialnym.

Szabat: Czas Spotkania

Księga Objawienia 22, 3-4 przenosi nas do eschatologicznej wizji Nowego Jeruzalem, gdzie „nie będzie już nic przeklętego”. Obraz ten koresponduje z ideą szabatu jako czasu odnowy i uwolnienia od wszelkich trosk. W tym idealnym Królestwie, słudzy Boży będą „oglądać Jego oblicze” i nosić Jego imię na czołach. To spełnienie przymierza, o którym mowa w Księdze Wyjścia. Szabat staje się więc prefiguracją przyszłej chwały, zapowiedzią pełnego zjednoczenia z Bogiem. Podobny motyw spotykamy w opisie spotkania Mojżesza z Bogiem na górze Synaj (Ks. Wyjścia 33, 11), gdzie Bóg rozmawiał z Mojżeszem „twarzą w twarz”. To doświadczenie bliskości Boga było możliwe dzięki posłuszeństwu i oddzieleniu od codziennych spraw.

 Widzimy, jak istotne jest regularne odcięcie się od bodźców zewnętrznych i skierowanie uwagi do wnętrza. Współczesna psychologia podkreśla znaczenie uważności (mindfulness) i medytacji dla zdrowia psychicznego. Szabat, w swojej istocie, jest praktyką uważności, zaproszeniem do bycia „tu i teraz” w obecności Boga. To czas na refleksję nad swoim życiem, relacjami z innymi i przede wszystkim – relacją z Bogiem. W obliczu problemów współczesności, takich jak stres, depresja i poczucie osamotnienia, praktyka szabatu może stać się źródłem uzdrowienia i odnowy.

Kto nie znajduje czasu dla Boga, ten traci czas dla siebie.

Modlitwa:

Wszechmocny Boże, dziękujemy Ci za dar szabatu, za zaproszenie do odpoczynku i odnowy w Twojej obecności. Uwielbiamy Cię za Twoją nieskończoną miłość i troskę o nas. Prosimy Cię, pomóż nam zachowywać ten dzień święty, abyśmy mogli doświadczać Twojej bliskości i czerpać siłę do dalszego życia. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
typograf redaktora Gniadka
(38)