Gandalf Iławecki

W zmiennym świecie, gdzie wiedza i mądrość ludzka ewoluują z każdym dniem, warto zastanowić się nad ich trwałością w kontekście wieczności. Czy to, co uważamy za pewnik, przetrwa próbę czasu? Zobacz tę kwestię w świetle biblijnych prawd, konfrontując kruchość ludzkich konstrukcji z niezmienną wartością wieczności.

Księga Hioba 13, 12 przestrzega: „Wasze formułki to zakurzone przysłowia, a wasze odpowiedzi są kruche niczym z gliny”. Werset ten ukazuje, jak nietrwałe i zawodne mogą być ludzkie mądrości i systemy myślowe. Porównanie do „zakurzonych przysłów” i „kruchych naczyń z gliny” podkreśla ich przemijalność i podatność na zniszczenie. W kontekście współczesności, gdzie bombardowani jesteśmy informacjami i teoriami, które często okazują się nietrafne lub przestarzałe, werset ten nabiera szczególnego znaczenia. Ileż to razy budujemy nasze przekonania na „glinianych fundamentach”, które kruszą się pod naporem czasu i nowych odkryć? Podobną myśl odnajdujemy w Kaznodziei Salomona, gdzie mowa jest o „marności nad marnościami”.

Przemijanie i Wieczność

Z drugiej strony, 2. List do Koryntian 4, 17-18 kieruje naszą uwagę ku wieczności: „Chwilowa lekkość naszego ucisku zapewnia nam nieporównywalnie większą wagę wiecznej chwały, nam, którzy zabiegamy nie o to, co widzialne, lecz o to, co niewidzialne. Bo to, co widzialne, przemija, a to, co niewidzialne — jest wieczne”. Ten fragment kontrastuje ulotność ziemskich trudów i trosk z niezmierzoną wartością wiecznej chwały. Apostoł Paweł zachęca nas, byśmy skupiali się na tym, co niewidzialne, co ma wartość trwałą i nieprzemijającą. To, co widzimy wokół nas – sukcesy, porażki, bogactwa, bieda – jest jedynie chwilowe. Skupienie na tym, co materialne, prowadzi do rozczarowania i poczucia pustki.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy wyraźny kontrast między tym, co ludzkie i przemijające, a tym, co Boskie i wieczne. Mądrość ludzka, choć cenna, jest ograniczona i podatna na błędy. Natomiast wieczność, obiecana nam przez Boga, jest niezachwiana i pełna chwały. Świadomość tej prawdy może przynieść nam ukojenie w trudnych chwilach. Wiedząc, że nasze problemy są chwilowe w perspektywie wieczności, zyskujemy siłę do ich znoszenia i nadzieję na przyszłość.

 Współczesne problemy, takie jak stres, lęk, poczucie bezsensu, często wynikają z nadmiernego skupienia na tym, co doczesne. Poszukiwanie szczęścia w dobrach materialnych czy uznaniu społecznym okazuje się ślepą uliczką. Dopiero skierowanie wzroku ku wieczności, ku wartościom duchowym, pozwala nam odnaleźć prawdziwy sens i pokój. Tak jak Abraham, który „oczekiwał miasta mającego fundamenty, którego architektem i budowniczym jest Bóg” (Hbr 11, 10), my również powinniśmy kierować nasze myśli ku wiecznemu dziedzictwu.

Człowiek buduje zamki z piasku, Bóg ofiaruje mu miasto ze skały.

Modlitwa:

Wszechmocny Boże, dziękujemy Ci za Twoją niezmienną miłość i obietnicę wieczności. Uznajemy kruchość naszej ludzkiej mądrości i prosimy Cię o prowadzenie Twoim Duchem. Niech nasze serca będą skierowane ku temu, co niewidzialne i wieczne, abyśmy mogli żyć w nadziei i pokoju, oczekując Twojego Królestwa. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
typograf redaktora Gniadka

(30)

W zmiennym świecie, gdzie niepewność i zwątpienie zdają się być stałymi towarzyszami ludzkiej egzystencji, echo starożytnych słów Psalmu 136, – „Wysławiajcie PANA, ponieważ jest dobry, Ponieważ Jego łaska trwa na wieki!” – rezonuje z niezmienną mocą. W połączeniu z uzdrowieniem paralityka opisanym w Ewangelii Marka 2, odkrywamy głębsze znaczenie Bożej łaski, która wykracza poza granice czasu i przestrzeni, dotykając najgłębszych zakamarków ludzkiego serca.

Psalm 136, 1 to litania wdzięczności, hymn chwalący Boga za Jego niezliczone dzieła i nieustającą łaskę. Powtarzające się zdanie „Ponieważ Jego łaska trwa na wieki!” stanowi refren, który niczym bicie serca przypomina o stałej obecności Bożej miłości w historii ludzkości. To nie tylko wspomnienie przeszłych dobrodziejstw, ale przede wszystkim obietnica trwającej opieki i miłosierdzia. W kontekście współczesności, gdzie lęk przed przyszłością i poczucie osamotnienia są powszechne, to przesłanie nabiera szczególnego znaczenia. Świadomość istnienia niezmiennej siły wsparcia i miłości, redukuje stres, wzmacnia poczucie bezpieczeństwa i buduje nadzieję.

Łaska Wieczna

Uzdrowienie paralityka opisane w Ewangelii Marka 2, 10-11 to namacalny dowód Bożej łaski w działaniu. Jezus, uzdrawiając człowieka dotkniętego paraliżem, nie tylko przywraca mu sprawność fizyczną, ale przede wszystkim przebacza mu grzechy. Słowa „Przekonam was jednak, że Syn Człowieczy ma prawo przebaczać grzechy na ziemi” (Mk 2, 10) ukazują, że uzdrowienie fizyczne jest symbolem głębszego uzdrowienia duchowego. Podobnie jak Dawid, który doświadczył Bożej łaski po swoim grzechu (Ps 51), paralityk doświadcza odpuszczenia win i otrzymuje nową szansę. To wydarzenie rezonuje z historią innych postaci biblijnych, takich jak Mojżesz, który mimo swoich wad i grzechów, został wybrany do wielkiego zadania, czy Piotr, który zaparł się Jezusa, a później stał się filarem Kościoła. Wszyscy oni doświadczyli Bożej łaski, która przekracza ludzkie słabości i daje możliwość nowego początku.

 Współczesny człowiek, uwikłany w problemy dnia codziennego, często zapomina o istnieniu tej niezmiennej łaski. Presja społeczeństwa, pogoń za sukcesem, lęk przed porażką – to wszystko może prowadzić do poczucia beznadziei i zwątpienia. Jednak przesłanie Psalmu 136 i uzdrowienia paralityka przypomina nam, że Boża łaska jest dostępna dla każdego, kto otworzy na nią swoje serce. Kluczem jest uznanie swojej słabości i zwrócenie się do Boga z pokorą i ufnością. To akt wiary, który pozwala nam doświadczyć mocy Bożej łaski w naszym życiu.

Łaska to nie przywilej wybranych, lecz dar ofiarowany wszystkim, którzy pragną go przyjąć. Jak powiedział Augustyn z Hippony: „Bóg daje nam łaskę nie dlatego, żeśmy coś uczynili, ale po to, byśmy mogli czynić”.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za Twoją niezmierzoną łaskę, która trwa na wieki. Dziękujemy Ci za Twoją troskę, która nas otacza i prowadzi przez życie. Prosimy Cię, abyśmy byli świadkami Twojej łaski w świecie i abyśmy dzielili się nią z innymi. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
typograf redaktora Gniadka

(29)

W dzisiejszym świecie, naznaczonym pośpiechem, stresem i konfliktami, gniew staje się coraz częstszym gościem w naszym życiu. Czy jednak musi on nas definiować? Zobacz biblijne nauki o gniewie, konfrontując je z wyzwaniami współczesności oferuje praktyczne wskazówki, jak radzić sobie z tym destrukcyjnym uczuciem.

 Apostoł Jakub w swoim liście (Jakuba 1, 20) stwierdza bez ogródek: „Bo gniew człowieka nie daje miejsca sprawiedliwości Bożej”. To mocne stwierdzenie rzuca światło na naturę gniewu – uczucia, które zaciemnia osąd i uniemożliwia działanie zgodne z Bożymi zasadami. Gniew, niczym mętna woda, uniemożliwia nam dostrzeżenie prawdy i podjęcie właściwych decyzji. Często usprawiedliwiamy swój gniew, twierdząc, że jest „słuszny”, jednak w głębi serca wiemy, że rzadko kiedy prowadzi on do konstruktywnych rozwiązań.

Panuj nad gniewem

 Jezus w Kazaniu na Górze (Mateusza 5, 39) idzie o krok dalej, nakazując: „Ja wam natomiast mówię: Nie odwzajemniajcie zła. Temu, kto ci wymierzy prawy policzek, nadstaw również lewy”. To wezwanie do bezwarunkowej miłości i przebaczenia, które w pierwszym odruchu może wydawać się niemożliwe do zrealizowania. Nadstawienie drugiego policzka nie oznacza bynajmniej akceptacji przemocy. Jest to akt odwagi i wewnętrznej siły, który wytrąca agresora z równowagi, uniemożliwiając mu kontynuowanie ataku w oczekiwany sposób. To demonstracja kontroli nad własnymi emocjami i odmowa ulegania spiralnemu mechanizmowi odwetu.

 Apostoł Piotr przestrzega (1. Piotra 5, 8): „Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Wasz przeciwnik, diabeł, krąży dookoła niczym ryczący lew, wypatrujący łupu”. To metafora, która ukazuje, jak gniew może nas osłabić i uczynić podatnymi na ataki zła. Gniew, niczym narkotyk, otumania umysł i sprawia, że stajemy się łatwym celem dla negatywnych wpływów. Trzeźwość i czujność, o których mówi Piotr, to postawa ciągłej gotowości do odparcia pokusy gniewu poprzez modlitwę, medytację Słowa Bożego i budowanie relacji z Bogiem i bliźnimi.

 Współczesność, z jej presją i nieustannym tempem, stawia przed nami liczne wyzwania w dziedzinie panowania nad emocjami. Media społecznościowe, anonimowe komentarze i hejt potęgują uczucie frustracji i złości. Warto pamiętać, że gniew, choć naturalny, nie musi nami kierować. Możemy nauczyć się go rozpoznawać, kontrolować i przekształcać w konstruktywną energię. Kluczem jest autorefleksja, empatia i praktykowanie przebaczenia.

Kto gniewem się kieruje, ten w ciemności błądzi, kto miłością przebacza, ten światłem się odradza.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za Twoje Słowo, które nas poucza i prowadzi. Prosimy Cię, obdarz nas siłą, byśmy mogli panować nad naszymi emocjami, szczególnie nad gniewem. Naucz nas przebaczać i kochać, tak jak Ty nas umiłowałeś. Amen.

.Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
typograf redaktora Gniadka

(28)

W gąszczu codziennych trosk i wyzwań, wiara jawi się jako siła napędowa, zdolna przemieniać ludzkie życie. Od przebaczenia grzechów, opisanego w Ewangelii Łukasza, po nieustanny wysiłek doskonalenia, ukazany w Liście do Filipian, Pismo Święte rysuje dynamiczny obraz duchowej podróży. Czy potrafimy odnaleźć w nim drogowskazy dla współczesnego człowieka?

Historia uzdrowienia paralityka, opowiedziana w Ewangelii Łukasza 5, 20, jest poruszającym świadectwem mocy wiary. Jezus, widząc wiarę przynoszących chorego, wypowiada słowa: „Człowieku, przebaczone są ci twoje grzechy”. To akt przebaczenia poprzedza uzdrowienie fizyczne, ukazując, że prawdziwe uzdrowienie dotyka najpierw sfery duchowej. Wiara staje się kluczem do otwarcia drzwi Bożej łaski.

Wiara i Przebaczenie

Podobny motyw odnajdujemy w Liście do Filipian 3, 12-13. 15. Apostoł Paweł, mimo swego ogromnego wkładu w rozwój chrześcijaństwa, wyznaje: „Nie mówię, że już do tego doszedłem albo że już stałem się doskonały. Dążę do tego, by to uchwycić, ponieważ zostałem uchwycony przez Chrystusa Jezusa. Bracia, nie uważam się za kogoś, kto już uchwycił. Czynię jedno: Zapominam o tym, co za mną, i uparcie sięgam po to, co przede mną”. To szczere wyznanie ukazuje dynamikę życia w wierze – nieustanne dążenie do doskonałości, świadomość własnych niedoskonałości i pokorne uznanie, że to Chrystus nas „uchwycił”, a nie my Jego.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy, że wiara nie jest stanem statycznym, lecz procesem. Rozpoczyna się od uznania potrzeby przebaczenia i przyjęcia go z wdzięcznością, a następnie prowadzi do nieustannej pracy nad sobą, do „sięgania po to, co przede mną”. To „zapominanie o tym, co za mną” ma wymiar psychologiczny – uwalnia od ciężaru przeszłości, od poczucia winy i porażki, pozwalając skupić się na teraźniejszości i przyszłości. W kontekście współczesnych problemów, takich jak stres, presja społeczna czy perfekcjonizm, ta biblijna mądrość nabiera szczególnego znaczenia. Zachęca nas do akceptacji własnej niedoskonałości, do odpuszczania sobie błędów i do nieustannego rozwoju. Podobnie jak Dawid, który pomimo swoich grzechów, dążył do Boga całym sercem (Psalm 51), my również powinniśmy uczyć się na błędach i iść naprzód z wiarą.

Wiara to nie meta, lecz podróż – od przebaczenia do nieustannej przemiany.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za dar wiary, która uwalnia nas od ciężaru grzechu i prowadzi ku pełni życia w Tobie. Dziękujemy za przykład Jezusa, który przebacza i uzdrawia, oraz za świadectwo Pawła, który uczy nas nieustannej pogoni za doskonałością. Prosimy Cię, umacniaj naszą wiarę, abyśmy z ufnością kroczyli drogą Twoich przykazań i z radością służyli Tobie i bliźnim. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
typograf redaktora Gniadka
(27)

Śmierć Jezusa na krzyżu była momentem przełomowym w historii ludzkości. Ewangelie opisują nadzwyczajne zjawiska towarzyszące temu wydarzeniu: rozdarcie zasłony świątyni, trzęsienie ziemi, pękanie skał. Te symbole, w zestawieniu z nakarmieniem tłumu opisanym w Ewangelii Marka, ukazują przejście od ofiary do obfitości, od oddzielenia od Boga do ponownego zjednoczenia i Bożego zaopatrzenia.

Fragment Ewangelii Mateusza 27, 50-51 opisuje moment śmierci Jezusa: „Jezus zaś znów donośnie zawołał i oddał ducha. Wtedy zasłona przybytku rozdarła się na dwoje, od góry do dołu, ziemią zatrzęsło, skały popękały”. Rozdarcie zasłony, oddzielającej Miejsce Najświętsze od reszty świątyni, symbolizowało usunięcie bariery między Bogiem a ludźmi. Wcześniej, tylko arcykapłan mógł raz w roku wejść do tego miejsca. Ofiara Jezusa otworzyła drogę każdemu człowiekowi, by mógł mieć bezpośredni dostęp do Boga. Trzęsienie ziemi i pękanie skał podkreślają wagę i nadprzyrodzony charakter tego wydarzenia.

Rozdarcie i Obfitość

Zestawiając ten fragment z Ewangelią Marka 6, 37 gdzie Jezus nakazuje uczniom nakarmić tłum: „A On na to: Wy dajcie im jeść. Wtedy Go zapytali: Czy mamy iść, nakupić chleba za dwieście denarów i dać im zjeść?”, widzimy kontrast między symbolicznym „rozdarciem” a praktycznym działaniem. Uczniowie, zaniepokojeni brakiem środków, pytają, skąd wziąć jedzenie. Jezus pokazuje, że w Nim jest źródło obfitości, nawet w obliczu braku. Nakarmienie tłumu to zapowiedź duchowego nakarmienia, które oferuje Jezus – nakarmienia Słowem Bożym i życiem wiecznym.

 Możemy dostrzec, jak wiele osób doświadcza dziś poczucia oddzielenia – od Boga, od innych ludzi, a nawet od samych siebie. Czujemy się „rozdarci” wewnętrznie, zmagamy się z lękiem, samotnością i brakiem sensu. Podobnie jak uczniowie, często skupiamy się na braku, na tym, czego nam brakuje, zamiast ufać Bożej obfitości. W dzisiejszym świecie, naznaczonym konsumpcjonizmem i presją osiągnięć, łatwo zapomnieć o duchowym wymiarze życia. Potrzebujemy przypomnienia o tym, że Bóg jest źródłem prawdziwego zaspokojenia, a Jego ofiara otworzyła nam drogę do pełni życia.

 Zastanów się, w jakich obszarach twojego życia odczuwasz „rozdarcie”. Czy czujesz się oddzielony od Boga? Czy zmagasz się z poczuciem braku? Oddaj te troski Bogu i zaufaj Jego obfitości. Szukaj duchowego nakarmienia w Słowie Bożym i w społeczności wierzących. Pamiętaj, że ofiara Jezusa otworzyła ci drogę do życia w pełni.

Rozdarcie, które przyniosła ofiara, otworzyło bramy obfitości, gdzie każdy, kto szuka, znajdzie zaspokojenie.

Modlitwa:

Boże, dziękujemy Ci za ofiarę Twojego Syna, Jezusa Chrystusa, która otworzyła nam drogę do Ciebie. Dziękujemy za Twoją obfitość i za to, że w Tobie znajdujemy prawdziwe zaspokojenie. Prosimy Cię, pomóż nam żyć w pełni tej obfitości i dzielić się nią z innymi. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(26)

W zabieganym świecie, pełnym niepewności i wyzwań, często zapominamy o fundamentalnej prawdzie: jesteśmy powołani do współtworzenia czegoś większego niż my sami. Psalmy zachęcają nas do wkraczania w Boże bramy z dziękczynieniem, a apostoł Paweł przypomina, że jesteśmy współpracownikami Boga, budującymi Jego Królestwo. Jak zatem możemy wcielać te duchowe prawdy w codzienne życie, stając się architektami Bożej chwały?

Psalm 100, 4 (EIB) wzywa nas do radosnego wejścia w Boże „bramy z dziękczynieniem” i na „dziedzińce z pieśnią chwały”. To nie tylko rytuał, ale postawa serca. Dziękczynienie otwiera nas na Bożą obecność, uwalniając od narzekań i skupienia na problemach. Psychologowie potwierdzają, że praktykowanie wdzięczności wzmacnia poczucie szczęścia i odporność psychiczną. W kontekście współczesności, gdzie dominują negatywne narracje, dziękczynienie staje się aktem buntu przeciwko pesymizmowi, otwierając przestrzeń na Boże działanie.

Boży Architekci

1. List do Koryntian 3, 9 (UBG) ukazuje nas jako „współpracowników Bożych”, a Kościół jako „Bożą rolę i Bożą budowlę”. To potężny obraz! Nie jesteśmy jedynie biernymi odbiorcami łaski, ale aktywnymi uczestnikami Bożego planu. Każdy z nas, poprzez swoje talenty, dary i codzienne działania, dokłada cegiełkę do budowy Królestwa. Podobnie jak różni budowniczowie współpracują przy wznoszeniu budynku, tak i my, w różnorodności naszych powołań, współdziałamy z Bogiem. Porównując to do budowy świątyni Salomona, gdzie każdy rzemieślnik wnosił swój wkład, widzimy, że nawet najmniejszy gest miłości i służby ma znaczenie w Bożym planie.

List do Filipian 3, 14 (EIB) mówi o „zdążaniu do celu, do nagrody, która łączy się z pochodzącym z góry Bożym powołaniem w Chrystusie Jezusie”. To wezwanie do wytrwałości i skupienia na celu. W dzisiejszym świecie, charakteryzującym się natychmiastową gratyfikacją i brakiem cierpliwości, to przesłanie jest niezwykle istotne. Podobnie jak Abraham, który z wiarą wyruszył w nieznane, my również jesteśmy wezwani do podążania za Bożym powołaniem, nawet gdy droga wydaje się trudna. Psychologicznie, wyznaczanie celów i dążenie do nich wzmacnia poczucie sensu i motywacji. W kontekście duchowym, tym celem jest pełne zjednoczenie z Chrystusem i budowanie Jego Królestwa.

 Zachęcam więc każdego z nas do refleksji: Jakie „bramy dziękczynienia” otwieram każdego dnia? W jaki sposób współpracuję z Bogiem w budowaniu Jego Królestwa? Czy moje życie jest ukierunkowane na osiągnięcie „nagrody” Bożego powołania? Odpowiedzi na te pytania pomogą nam stać się prawdziwymi architektami Bożej chwały.

Budując dla Boga, budujemy siebie.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za dar powołania do współtworzenia Twojego Królestwa. Dziękujemy za Twoją nieustanną obecność i łaskę, która nas wspiera. Prosimy, daj nam siłę i mądrość, abyśmy z dziękczynieniem w sercach i wytrwałością w działaniu, budowali dla Twojej chwały. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(25)

W świecie naznaczonym cierpieniem i niesprawiedliwością, proroctwo Izajasza o namaszczonym Duchem Bożym, niosącym dobrą nowinę ubogim i uzdrowienie złamanym sercom, rezonuje z niezwykłą siłą. Jak jednak przenieść to starożytne przesłanie miłosierdzia do realiów współczesnego życia, pełnego wyzwań psychologicznych i społecznych?

Werset z Księgi Izajasza 61, 1-2 kreśli obraz Mesjasza, posłanego, by nieść ulgę cierpiącym. „Duch Wszechmocnego PANA nade mną, gdyż PAN namaścił mnie, abym ogłosił dobrą wieść ubogim; posłał mnie, abym opatrzył tych, których serca są złamane, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, więźniom mroków przejrzenie”. To proroctwo, interpretowane w kontekście Nowego Testamentu jako odnoszące się do Jezusa Chrystusa, ukazuje Boże pragnienie niesienia pocieszenia i odnowy.

Moc Miłosierdzia

 Kluczowym aspektem tego proroctwa jest uzdrowienie „złamanych serc”. W psychologii współczesnej, złamane serce może odnosić się do szerokiego spektrum stanów emocjonalnych, od żałoby po stracie bliskiej osoby, przez traumę, depresję, po doświadczenie odrzucenia czy zdrady. Przesłanie Izajasza oferuje nadzieję na uzdrowienie tych ran. Nie jest to jednak obietnica pasywnego oczekiwania na cud, ale wezwanie do aktywnego działania.

List Jakuba 1, 22 przypomina nam: „Bądźcie także wykonawcami Słowa, a nie tylko słuchaczami, oszukującymi samych siebie”. To wezwanie do wcielania Słowa Bożego w życie. Jak zatem możemy być „wykonawcami” proroctwa o uzdrowieniu złamanych serc w dzisiejszym świecie?

1. Po pierwsze, poprzez empatię i współczucie. Uważne słuchanie i gotowość do niesienia pomocy innym w ich cierpieniu jest pierwszym krokiem do uzdrowienia.
2. Po drugie, poprzez działanie na rzecz sprawiedliwości społecznej. Walka z ubóstwem, niesprawiedliwością i wykluczeniem społecznym jest konkretnym wyrazem troski o „ubogich” wspomnianych w proroctwie.
3. Po trzecie, poprzez budowanie wspólnot wsparcia, gdzie osoby zmagające się z trudnościami emocjonalnymi mogą znaleźć zrozumienie i pomoc.
   
   

 Porównując to proroctwo z innymi postaciami biblijnymi, możemy odnieść się do historii Józefa, który doświadczył zdrady i niesprawiedliwości, ale ostatecznie odnalazł przebaczenie i pojednanie. Podobnie, postawa Jezusa wobec cierpiących, opisana w Ewangeliach, jest wzorem miłosierdzia i uzdrowienia.

 Współczesne problemy, takie jak izolacja społeczna, presja sukcesu, konsumpcjonizm i brak autentycznych relacji, przyczyniają się do wzrostu liczby osób zmagających się z problemami emocjonalnymi. Przesłanie Izajasza, wzywające do uzdrowienia złamanych serc, jest więc bardziej aktualne niż kiedykolwiek.

Słowa bez czynów są jak ciało bez ducha – martwe. Prawdziwe uzdrowienie zaczyna się od serca otwartego na potrzeby drugiego człowieka.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za Twoje miłosierdzie i obietnicę uzdrowienia. Prosimy Cię, daj nam serca wrażliwe na cierpienie innych i siłę do działania na rzecz sprawiedliwości i miłości. Uwielbiamy Cię za Twoją nieskończoną dobroć i łaskę. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(24)

W dobie nieustannych zmian, presji i poczucia tymczasowości, chrześcijańska perspektywa wieczności staje się kompasem, wskazującym drogę przez zawiłości współczesnego świata. Apostoł Paweł, pisząc o niszczejącym człowieku zewnętrznym i odnawiającym się wewnętrznym (2 Kor 4, 16-17), ukazuje paradoks chrześcijańskiego życia: w przemijaniu doczesności odnajdujemy fundament wiecznej nadziei. Zobacz to biblijne przesłanie w kontekście współczesnych wyzwań, ukazując jego praktyczne implikacje dla wierzących.

Fragment z 2. Listu do Koryntian 4, 16-17 niesie potężne przesłanie nadziei w obliczu cierpienia i przemijania. „Nasz zewnętrzny człowiek niszczeje” – to obserwacja uniwersalna, dotycząca każdego z nas. Starzenie się, choroby, utrata bliskich – to doświadczenia wpisane w ludzką egzystencję. Jednak Paweł nie zatrzymuje się na tym pesymistycznym obrazie. Kontynuuje, mówiąc o „odnawiającym się wewnętrznym człowieku”. To odnowienie nie jest procesem fizycznym, lecz duchowym, dokonywanym przez Ducha Świętego. Jest to proces ciągły, „z każdym dniem”, co oznacza, że każdego dnia mamy szansę na duchowy wzrost i umocnienie.

Odnowa w Przemijaniu

 „Chwilowa lekkość naszego ucisku” – to stwierdzenie może wydawać się zaskakujące w kontekście cierpień, jakich doświadczał Paweł. Jednak w perspektywie wieczności, nawet najtrudniejsze doświadczenia stają się „lekkie” w porównaniu z „nieporównywalnie większą wagą wiecznej chwały”. Ta perspektywa zmienia nasze spojrzenie na trudności, pozwalając nam je znosić z cierpliwością i nadzieją.

Porównując to z ofiarą Jezusa, opisaną w Ewangelii Jana 15, 13 widzimy najwyższy wyraz miłości – oddanie życia za przyjaciół. Ta ofiara, choć bolesna i ostateczna w wymiarze ziemskim, otworzyła drogę do wiecznego życia dla wszystkich wierzących. Podobnie, nasze codzienne „umieranie dla siebie” (por. Rz 6, 11) – rezygnacja z egoistycznych pragnień, służba bliźnim, znoszenie przeciwności – przybliża nas do tej wiecznej chwały.

 Współczesność stawia przed nami liczne wyzwania: presję sukcesu, konsumpcjonizm, relatywizm moralny, kryzysy egzystencjalne. W tym kontekście, przesłanie o odnawiającym się wewnętrznym człowieku nabiera szczególnego znaczenia. Akceptacja przemijania i skupienie na wartościach duchowych pomaga nam radzić sobie ze stresem, lękiem przed śmiercią i poczuciem bezsensu. Praktycznie, zachęca nas do budowania relacji opartych na miłości i służbie, do rozwijania duchowości poprzez modlitwę i lekturę Pisma Świętego, do angażowania się w działania charytatywne. Takie postawy, choć wymagające wysiłku, przynoszą głębokie poczucie spełnienia i sensu życia. Przykłady postaci biblijnych, takich jak Hiob, który w obliczu ogromnych strat zachował wiarę, czy Mojżesz, który poświęcił swoje życie służbie Bogu i ludowi, stanowią dla nas inspirację i wzór do naśladowania.

Przemijanie jest wpisane w doczesność, lecz wieczność rozświetla horyzont nadziei.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za dar wiary i nadziei, którą nam dajesz. Dziękujemy za Twoje Słowo, które nas poucza i umacnia. Prosimy Cię, abyś odnawiał naszego wewnętrznego człowieka z każdym dniem, abyśmy w obliczu trudności i przemijania, mogli patrzeć z ufnością na wieczną chwałę, którą nam przygotowałeś. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(23)

W świecie, gdzie hałas informacyjny zagłusza empatię, a pogoń za własnymi celami przysłania potrzeby innych, warto zastanowić się nad fenomenem obojętności. Czy jesteśmy świadkami powtórki historii, w której cierpienie jednostki pozostaje niezauważone przez tłum?

Prorok Izajasz, opisując cierpiącego Sługę Pańskiego (Iz 53, 8), ukazuje obraz odrzucenia i samotności w obliczu niesprawiedliwego wyroku: „Z więzienia i sądu zabrano Go, a Jego współcześni? Nikt się tym nie przejął!”. Ten werset uderza swoją surowością. Ukazuje, że nawet w obliczu jawnej niesprawiedliwości i cierpienia, ludzie mogą pozostać obojętni. Nikt nie stanął w obronie Niewinnego, nikt nie okazał współczucia. To echo obojętności rozbrzmiewa również w Nowym Testamencie. Apostoł Paweł w 2. Liście do Koryntian 4, 3-4 pisze o tych, dla których Ewangelia jest zakryta: „A jeśli nawet głoszona przez nas dobra nowina jest zakryta, to jest tak w przypadku tych, którzy giną, niewierzących, których umysły zaślepił bóg tego wieku, aby nie dotarło do nich światło dobrej nowiny o chwale Chrystusa”. Tutaj obojętność przybiera formę duchowej ślepoty, uniemożliwiającej rozpoznanie prawdy i przyjęcie zbawienia.

Obojętność i cierpienie

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy, że obojętność ma różne oblicza. Może być wynikiem braku empatii, znieczulenia na cierpienie innych, ale także duchowego zaślepienia, które uniemożliwia dostrzeżenie głębszego sensu wydarzeń. Podobnie jak współcześni Jezusa, którzy nie rozpoznali w Nim Mesjasza, tak i dzisiaj wielu ludzi żyje w duchowej ciemności, nie dostrzegając Bożego działania w świecie.

 Współczesność, z jej pędem, konsumpcjonizmem i kultem indywidualizmu, sprzyja obojętności. Jesteśmy bombardowani informacjami o tragediach na całym świecie, ale często te doniesienia nie wywołują w nas głębszej reakcji. Stajemy się znieczuleni na cierpienie, chowając się za parawanem własnych spraw. Psychologowie zwracają uwagę na zjawisko „rozproszonej odpowiedzialności” – im więcej świadków danego zdarzenia, tym mniejsza szansa, że ktokolwiek zareaguje. Każdy liczy na to, że zrobi to ktoś inny.

 Jak zatem możemy przeciwdziałać obojętności? Przede wszystkim poprzez rozwijanie empatii, umiejętności wczuwania się w sytuację innych. Musimy uczyć się dostrzegać potrzeby bliźnich, nie tylko te materialne, ale i duchowe. Ważne jest również, abyśmy nie ulegali duchowemu zaślepieniu, otwierając się na działanie Boga w naszym życiu. Powinniśmy aktywnie szukać prawdy i kierować się miłością bliźniego.

Obojętność to cichy zabójca człowieczeństwa. Tylko miłość i empatia mogą ją pokonać.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za Twoją troskę i miłosierdzie. Prosimy Cię, otwórz nasze oczy na potrzeby bliźnich, uczyń nasze serca wrażliwymi na cierpienie i daj nam siłę, byśmy mogli nieść pomoc potrzebującym. Uwielbiamy Cię za Twoją nieskończoną łaskę i miłość. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(22)

Gorliwość o sprawy Boże jest cechą chwalebną, lecz łatwo może przerodzić się w samozadowolenie i osąd innych. Zobacz przykład Dawida i Jezusa, w kontekście Psalmu 69 i Ewangelii Mateusza 12, ukazujące subtelną równowagę między żarliwością a pokorą, kluczową dla duchowego wzrostu i skutecznego świadectwa we współczesnym świecie.

Psalm 69, 10 (EIB) woła: „Bo żarliwość o Twój dom mnie pochłania I spadły na mnie zniewagi urągających Tobie”. Ten werset oddaje intensywne uczucie Dawida, którego serce płonęło pragnieniem czci dla Boga i Jego świątyni. Ta gorliwość, ten święty ogień, był tak silny, że Dawid odczuwał zniewagi kierowane przeciwko Bogu jako skierowane bezpośrednio do niego. To uczucie identyfikacji z Bogiem i Jego sprawami jest charakterystyczne dla ludzi głęboko wierzących.

Gorliwość i Pokora

Z drugiej strony, Ewangelia Mateusza 12, 3-4 (EIB) opisuje sytuację, w której Jezus odwołuje się do czynu Dawida, który w potrzebie spożył chleby pokładne, przeznaczone jedynie dla kapłanów. Jezus broni Dawida, wskazując na nadrzędną wartość miłosierdzia i potrzeby ludzkiej nad literalnym przestrzeganiem prawa. Ten fragment ukazuje, że gorliwość o Boży dom nie może usprawiedliwiać braku współczucia i zrozumienia dla ludzkiej słabości.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy, że gorliwość musi być temperowana mądrością i miłością. Sama intensywność uczuć, choć szlachetna, nie gwarantuje, że nasze działania będą zgodne z wolą Bożą. Historia króla Saula, którego gorliwość przerodziła się w obsesyjną zazdrość i prześladowanie Dawida (1. Księga Samuela), jest przestrogą przed wypaczeniem szlachetnych intencji. Podobnie, faryzeusze, których Jezus krytykował, byli gorliwi w przestrzeganiu Prawa, ale zatracili ducha miłosierdzia i sprawiedliwości (Ew. Mateusza 23).

 Współczesny świat, z jego relatywizmem moralnym i obojętnością religijną, stawia przed wierzącymi wyzwanie zachowania gorliwości bez popadania w fanatyzm i osądzanie innych. Mechanizm projekcji może sprawić, że będziemy przypisywać innym własne, nieuświadomione wady, „walcząc” z nimi w imię „obrony wiary”. Dlatego tak ważna jest introspekcja, modlitwa i pokorne poddawanie się kierownictwu Ducha Świętego. Gorliwość powinna nas pobudzać do służby, miłości bliźniego i dawania świadectwa o Chrystusie, a nie do potępiania i wykluczania.

Gorliwość bez pokory jest jak ogień bez światła – niszczy, zamiast ogrzewać i oświecać.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za dar gorliwości, za płomień, który rozpala w naszych sercach pragnienie służby Tobie. Prosimy Cię, aby ten ogień był oczyszczony Twoją miłością i mądrością. Ucz nas, jak łączyć żarliwość z pokorą, abyśmy, służąc Tobie, służyli również naszym bliźnim z sercem pełnym współczucia i zrozumienia. Niech Duch Święty kieruje naszymi krokami, abyśmy nie ulegli pokusie osądzania i potępiania, lecz byli świadkami Twojej miłości i przebaczenia. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(21)

W zgiełku współczesnego świata, gdzie wszystko zdaje się pędzić naprzód, a natychmiastowa gratyfikacja stała się normą, umiejętność czekania i pokładania nadziei wydaje się zanikać. Czy jednak w tym niecierpliwym pędzie nie tracimy czegoś istotnego? Refleksja nad biblijnymi wersetami z Księgi Psalmów i Ewangelii Jana rzuca światło na wartość cierpliwości, oczekiwania i mocy prawdy w procesie duchowego wzrostu i odzyskiwania wolności.

Psalmista w Psalmie 130, 5-6 wyraża głębokie pragnienie Boga, porównując je do tęsknoty stróżów wypatrujących poranka. To obraz silnego, wewnętrznego napięcia, wyczekiwania na upragnione światło, które przynosi ulgę po nocnej ciemności. To czekanie nie jest jednak bierne. Psalmista wyznaje: „W Jego Słowie pokładam nadzieję”. To Słowo staje się kotwicą w czasie próby, obietnicą, która podtrzymuje ducha.

Prawda Wyzwala: Nadzieja w Czekaniu

Podobny motyw odnajdujemy w Ewangelii Jana 8, 32: „i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”. Prawda, o której mówi Jezus, to nie tylko zbiór faktów, ale przede wszystkim On sam – „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (Jn 14, 6). Poznanie tej prawdy, przyjęcie jej do serca, prowadzi do autentycznego wyzwolenia. Wyzwolenia od lęku, grzechu, poczucia beznadziei.

 Porównując te dwa fragmenty, dostrzegamy głęboką zależność między czekaniem a poznawaniem prawdy. Czekanie, oparte na Słowie Boga, przygotowuje serce na przyjęcie prawdy. Jest procesem oczyszczania, rezygnacji z własnych, często błędnych wyobrażeń, by otworzyć się na Boże objawienie. Podobnie jak Izraelici czekali na Mesjasza, my również, w różnych okolicznościach życia, jesteśmy wezwani do cierpliwego oczekiwania na Boże działanie.

 Współczesny człowiek, bombardowany bodźcami i presją natychmiastowych rezultatów, często zapomina o wartości czekania. Doświadczamy frustracji, lęku, a nawet depresji, gdy nasze oczekiwania nie spełniają się od razu. Cierpliwość i umiejętność odraczania gratyfikacji są kluczowe dla zdrowia psychicznego i osiągania długoterminowych celów.

 Dlatego, w świetle biblijnych prawd, jesteśmy wezwani do praktykowania „świętego czekania”. Czekania, które nie jest bezczynne, ale aktywne – oparte na modlitwie, Słowie Bożym i zaufaniu do Bożej Opatrzności. To czekanie kształtuje nasz charakter, uczy pokory i otwiera nas na działanie Ducha Świętego. Prawda, którą poznajemy w tym procesie, wyzwala nas od iluzji, lęków i ograniczeń, prowadząc do pełni życia w Bogu.

Cierpliwe czekanie w prawdzie jest drogą od tęsknoty do wolności.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za Twoje Słowo, które jest światłem na naszej drodze. Dziękujemy za obietnicę prawdy, która wyzwala. Prosimy Cię, naucz nas cierpliwości i ufności w Twoją Opatrzność. Pomóż nam czekać na Ciebie z nadzieją i otwartym sercem, abyśmy mogli doświadczyć pełni Twojej miłości i wolności. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(20)

W pędzącym świecie, gdzie hałas codzienności zagłusza subtelne szepty duszy, pytanie o „dzisiaj” nabiera szczególnej wagi. Listy, do Hebrajczyków i do Galacjan rzucają światło na fundamentalną prawdę: Bóg nieustannie zaprasza nas do nowości życia, do „dzisiaj” otwartego na Jego działanie. Czy potrafimy usłyszeć Jego głos w zgiełku współczesności?

 Autor Listu do Hebrajczyków, odwołując się do Psalmu 95, przestrzega przed zatwardziałością serca, która uniemożliwia wejście do odpoczynku obiecanego przez Boga (Hbr 4, 6-7). Izraelici na pustyni, mimo że słyszeli Boży głos, nie posłuchali i nie weszli do Ziemi Obiecanej. Ich „wczorajsze” nieposłuszeństwo stało się barierą na drodze do „dzisiejszego” błogosławieństwa. To przestroga, która rezonuje również dzisiaj. Często żyjemy przeszłością – rozpamiętujemy błędy, nosimy w sobie urazy, tkwimy w schematach myślenia, które oddalają nas od Boga. Albo też żyjemy przyszłością – planujemy, kalkulujemy, martwimy się o to, co będzie. W ten sposób umyka nam „dziś” – jedyny moment, w którym realnie możemy doświadczyć Bożej obecności i Jego działania.

Dziś Usłysz Głos

 „Dzisiaj, jeśli usłyszycie Jego głos, nie znieczulajcie swoich serc” – to wezwanie rozbrzmiewa z mocą po wiekach. „Znieczulanie serca” to proces, który dokonuje się stopniowo. Zaczyna się od drobnych kompromisów z sumieniem, od ignorowania wewnętrznego głosu, od ulegania pokusom, które oddalają nas od Boga. Z czasem stajemy się obojętni na Jego Słowo, na potrzeby bliźnich, na piękno stworzenia. Stajemy się duchowo „znieczuleni”.

List do Galacjan 6, 15 dodaje kolejny wymiar do tego rozważania. Podkreśla, że to, co naprawdę się liczy, to „nowe stworzenie”. Nie zewnętrzne obrzędy, nie przynależność do określonej grupy, ale wewnętrzna przemiana, odrodzenie Ducha Świętego. To „nowe stworzenie” dokonuje się właśnie „dzisiaj”, w momencie otwarcia serca na Bożą łaskę. To „dziś” jest szansą na zerwanie z przeszłością, na odrzucenie ciężaru grzechu, na przyjęcie nowego życia w Chrystusie.

 Współczesność, z jej natłokiem informacji, presją sukcesu i konsumpcyjnym stylem życia, szczególnie sprzyja „znieczulaniu serca”. Zagłuszamy wewnętrzny głos hałasem świata, uciekamy w wirtualną rzeczywistość, szukamy spełnienia w dobrach materialnych. Psychologicznie, mechanizm ten można powiązać z unikaniem konfrontacji z własnymi słabościami i lękami. Wolimy żyć w iluzji kontroli, niż zmierzyć się z prawdą o sobie i o Bogu.

 Dlatego tak ważne jest, aby każdego dnia stawać przed Bogiem z otwartym sercem i prosić o łaskę usłyszenia Jego głosu. To „dziś” jest szansą na nawrócenie, na przebaczenie, na miłość. To „dziś” Bóg zaprasza nas do nowego życia, do „nowego stworzenia”.

„Wczoraj minęło, jutro jest tajemnicą, dzisiaj jest darem. Dlatego nazywamy go teraźniejszością.”

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za dar każdego „dzisiaj”. Prosimy Cię, otwórz nasze serca na Twój głos, abyśmy nie byli głusi na Twoje wezwanie. Daj nam siłę, abyśmy zerwali z przeszłością i z ufnością wkroczyli w nowe życie, które nam ofiarujesz w Chrystusie Jezusie, Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(19)

W zgiełku współczesnego świata, naznaczonego konfliktami, nietolerancją i egoizmem, echo starożytnych słów o miłości bliźniego wydaje się cichnąć. Czy jednak uniwersalne przesłanie o wzajemnym szacunku i wsparciu może stanowić kompas moralny w XXI wieku? Zobacz próbę refleksji nad biblijnym przykazaniem miłości bliźniego w kontekście dzisiejszych wyzwań, czerpiąc inspirację z Księgi Kapłańskiej, Listu do Rzymian i Ewangelii Jana.

„Nie będziesz się mścił i nie będziesz chował urazy do synów swego ludu, ale będziesz kochał swego bliźniego tak, jak samego siebie” (Kpł 19, 18). Ten werset, stanowiący fundament etyki judeochrześcijańskiej, uderza swoją prostotą i jednocześnie głębią. Miłość bliźniego nie jest jedynie uczuciem, lecz przede wszystkim działaniem, rezygnacją z odwetu i pielęgnowaniem postawy przebaczenia. W kontekście starożytnego Izraela, gdzie plemienne waśnie i konflikty były na porządku dziennym, to wezwanie do miłości było rewolucyjne. Podobnie dziś, w dobie polaryzacji społecznej i hejtu w Internecie, rezygnacja z odwetu i chęć zrozumienia drugiego człowieka stanowią wyzwanie, ale i szansę na budowanie zdrowszych relacji.

Miłość Bliźniego: Recepta na Dziś

List do Rzymian 12, 13 dodaje kolejny wymiar do koncepcji miłości bliźniego, podkreślając wagę gościnności i wspierania potrzebujących. „Wspomagający świętych w potrzebach, okazujący gościnność”. Otwartość na drugiego człowieka, gotowość do dzielenia się tym, co posiadamy, to konkretne przejawy miłości w działaniu. W dzisiejszym świecie, gdzie samotność i alienacja stanowią poważne problemy, gest życzliwości i otwarte drzwi mogą mieć zbawienny wpływ na psychikę i samopoczucie drugiego człowieka. Widzimy, że akty dobroci i miłości wzmacniają poczucie własnej wartości i budują pozytywne relacje społeczne, co przekłada się na ogólny dobrostan psychiczny.

Kulminacją biblijnego przesłania o miłości jest Ewangelia Jana 3, 16: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. To werset, który ukazuje bezwarunkową miłość Boga do ludzkości. Ofiara Jezusa Chrystusa jest dowodem na to, jak wielka jest miłość Boga i jak bardzo pragnie On zbawienia każdego człowieka. Ta miłość, która jest dawana nam bezinteresownie, powinna inspirować nas do podobnej postawy wobec bliźnich. Podobnie jak Bóg wybaczył nam nasze grzechy, tak i my powinniśmy być gotowi przebaczać innym.

 Porównując te wersety z innymi fragmentami Pisma Świętego, np. przypowieścią o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10, 25-37), widzimy, że miłość bliźniego nie ogranicza się do osób z naszego otoczenia, ale obejmuje każdego człowieka, niezależnie od jego pochodzenia, rasy czy religii. W kontekście współczesnych problemów, takich jak kryzys uchodźczy czy konflikty etniczne, to przesłanie jest niezwykle aktualne.

• Miłość bliźniego to nie sentymentalne uczucie, lecz konkretne działanie, rezygnacja z odwetu, gotowość do pomocy i przebaczenia. To echo Bożej miłości, które powinno rozbrzmiewać w naszych sercach i kształtować nasze relacje z innymi. Jak powiedział Antoine de Saint-Exupéry: „Kochać, to nie znaczy patrzeć na siebie nawzajem, lecz patrzeć razem w tym samym kierunku”.
  
  

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za Twoją nieskończoną miłość, którą objawiłeś nam w Jezusie Chrystusie. Prosimy Cię, naucz nas kochać naszych bliźnich tak, jak Ty nas umiłowałeś. Daj nam siłę, by rezygnować z odwetu, przebaczać i być otwartymi na potrzeby innych. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(18)

W świecie, gdzie wartość człowieka często mierzy się sukcesem, statusem materialnym czy osiągnięciami, proroctwo Izajasza i list do Hebrajczyków rzucają zupełnie inne światło na kwestię ludzkiej wartości. Ukazują one bezwarunkową miłość Boga, który oddał wszystko, by odkupić ludzkość, przypominając jednocześnie o nieuchronności sądu. Jak te starożytne prawdy rezonują z dzisiejszymi problemami i wyzwaniami?

Werset z Księgi Izajasza 43, 4 „Ponieważ jesteś w moich oczach drogi, jesteś uwielbiony, a ja cię umiłowałem – dlatego dałem ludzi za ciebie i narody za twoje życie”, to potężne stwierdzenie Bożej miłości i bezcennej wartości każdego człowieka w Jego oczach. Bóg nie tylko nas stworzył, ale również umiłował do tego stopnia, że oddał za nas to, co najcenniejsze – Swojego Syna, Jezusa Chrystusa. Metafora „dania ludzi i narodów za życie” podkreśla ogrom ofiary i bezwarunkową miłość, która przewyższa wszelkie ziemskie porównania. W kontekście historycznym, Izajasz prorokował w okresie zagrożenia Izraela przez potęgi asyryjskie i babilońskie. Obietnica Bożej opieki i odkupienia była źródłem nadziei w trudnych czasach. Podobnie, w kontekście Nowego Testamentu, ofiara Chrystusa jest ostatecznym aktem odkupienia, wyzwoleniem z niewoli grzechu i śmierci.

Drogocenni w Bogu

Werset z Listu do Hebrajczyków 9,27 „I jak postanowiono, że człowiek raz umiera, a potem czeka go sąd”, przypomina o nieuchronności śmierci i odpowiedzialności za swoje życie. To przypomnienie nie ma na celu wzbudzania strachu, ale skłanianie do refleksji nad sensem życia i relacją z Bogiem. W odróżnieniu od cyklicznych koncepcji czasu w niektórych religiach wschodnich, Biblia podkreśla linearny charakter czasu i jednorazowość ludzkiego życia. To oznacza, że każda chwila jest cenna i powinna być wykorzystana mądrze.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy spójny obraz Bożej relacji z ludzkością. Z jednej strony, Bóg kocha nas bezwarunkowo i ofiarował za nas najwyższą cenę. Z drugiej strony, jesteśmy odpowiedzialni za swoje czyny i staniemy przed Nim na sądzie. Ta świadomość powinna nas motywować do życia w zgodzie z Jego wolą, kierując się miłością i sprawiedliwością.

 Współczesny człowiek, zagubiony w konsumpcyjnym świecie, często szuka wartości w rzeczach materialnych i chwilowych przyjemnościach. Przesłanie Izajasza i Listu do Hebrajczyków przypomina nam o prawdziwym źródle wartości – w relacji z Bogiem. Świadomość bycia kochanym i akceptowanym bezwarunkowo buduje poczucie własnej wartości i bezpieczeństwa. Z kolei świadomość odpowiedzialności motywuje do rozwoju i dążenia do dobra.

 Dziś, w obliczu kryzysów, niepewności i poczucia osamotnienia, przesłanie Biblii jest szczególnie aktualne. Zachęca nas do odnalezienia prawdziwej wartości w Bogu, do życia w zgodzie z Jego wolą i do niesienia miłości bliźnim. To wezwanie do działania, do zmiany myślenia i postaw, do budowania świata opartego na wartościach ewangelicznych.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za Twoją nieskończoną miłość, którą okazałeś nam w Jezusie Chrystusie. Dziękujemy za to, że jesteśmy w Twoich oczach bezcenni i umiłowani. Prosimy Cię, pomóż nam żyć w świadomości tej prawdy, abyśmy każdego dnia odnajdywali w Tobie naszą wartość i kierowali się Twoją wolą. Ufamy Tobie, jak dziecko ufa swojemu Ojcu. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(17)

W dzisiejszym świecie, bombardowanym sprzecznymi informacjami i obietnicami, rozpoznanie prawdy staje się wyzwaniem. Podobnie jak w czasach biblijnych, pojawiają się głosy podszywające się pod autorytet, kusząc łatwymi rozwiązaniami i zwodniczymi znakami. Jak zatem ustrzec się przed fałszem i zachować autentyczną wiarę? Zobacz to zagadnienie w świetle Pisma Świętego, odwołując się do kontekstu przeszłości i psychologicznego, by wskazać praktyczne drogi postępowania dla współczesnych wierzących.

Psalm 22, 19 opisuje upokorzenie i osamotnienie cierpiącego Sprawiedliwego, którego szaty dzielą między siebie wrogowie, rzucając los o jego tunikę. Ten obraz znajduje swoje odzwierciedlenie w scenie ukrzyżowania Jezusa, gdzie żołnierze postępują w identyczny sposób (Ew. Jana 19, 23-24). Symbolika rozdzielonych szat i rzuconego losu ukazuje nie tylko fizyczne poniżenie, ale i duchowe odarcie z godności. W kontekście proroctw mesjańskich, ten fragment Psalmu nabiera szczególnego znaczenia, wskazując na Jezusa jako wypełnienie starotestamentowych zapowiedzi.

Autentyczna wiara vs. zwiedzenie

Ewangelia Mateusza 24, 5. 24 ostrzega przed pojawieniem się fałszywych mesjaszy i proroków, którzy będą zwodzić wielu, nawet wybranych, poprzez czynienie wielkich znaków i cudów. To ostrzeżenie rezonuje z problemami współczesnego świata, gdzie manipulacja, dezinformacja i fałszywe autorytety stanowią poważne zagrożenie. W czasach Jezusa, oczekiwanie na Mesjasza było silne, co stwarzało podatny grunt dla oszustów podszywających się pod tę rolę. Podobnie dzisiaj, w dobie kryzysów i niepewności, ludzie szukają szybkich odpowiedzi i łatwych rozwiązań, stając się ofiarami manipulacji.

 Porównując te dwa fragmenty, widzimy pewien paralelizm. Zarówno w Psalmie 22, jak i w Ewangelii Mateusza, mamy do czynienia z sytuacją kryzysową, w której autorytet jest kwestionowany, a prawda – zagrożona. W Psalmie mamy obraz cierpiącego Sprawiedliwego, odartego z godności, zaś w Ewangelii – ostrzeżenie przed zwodzicielami, którzy podszywają się pod autorytet Mesjasza.

 W starożytnym Izraelu, szaty miały duże znaczenie symboliczne, reprezentując status społeczny i godność. Rozdzielenie szat było więc aktem poniżenia i pozbawienia tożsamości. Podobnie, w kontekście religijnym, uzurpacja tytułu Mesjasza była aktem bluźnierstwa i zwodzenia.

 Mechanizm zwodzenia opiera się na wykorzystywaniu ludzkich pragnień, lęków i niepewności. Fałszywi prorocy obiecują spełnienie marzeń, ulgę w cierpieniu i poczucie bezpieczeństwa, wykorzystując ludzką podatność na manipulację.

 Jak zatem możemy się ustrzec przed zwiedzeniem w dzisiejszym świecie? Kluczem jest krytyczne myślenie, weryfikacja informacji i oparcie na solidnym fundamencie wiary, zakorzenionym w Słowie Bożym. Powinniśmy być czujni i rozważni, nie ulegać emocjom i presji otoczenia, ale kierować się rozeznaniem duchowym i mądrością.

 Zachęcam każdego wierzącego do codziennej lektury Pisma Świętego, modlitwy i budowania relacji z Bogiem. Tylko w ten sposób możemy rozwinąć rozeznanie duchowe i ustrzec się przed zwiedzeniem. Niech Słowo Boże będzie naszym kompasem w świecie pełnym fałszu i manipulacji.

Modlitwa:

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci za Twoje Słowo, które jest światłem na naszej drodze. Prosimy Cię o mądrość i rozeznanie, abyśmy mogli odróżniać prawdę od fałszu i ustrzec się przed zwiedzeniem. Daj nam serca ufne i pokorne, abyśmy z dziecięcą ufnością mogli oddawać się w Twoje ręce. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,

redaktor Gniadek

(16)