W dobie nieustannych zmian, presji i poczucia tymczasowości, chrześcijańska perspektywa wieczności staje się kompasem, wskazującym drogę przez zawiłości współczesnego świata. Apostoł Paweł, pisząc o niszczejącym człowieku zewnętrznym i odnawiającym się wewnętrznym (2 Kor 4, 16-17), ukazuje paradoks chrześcijańskiego życia: w przemijaniu doczesności odnajdujemy fundament wiecznej nadziei. Zobacz to biblijne przesłanie w kontekście współczesnych wyzwań, ukazując jego praktyczne implikacje dla wierzących.

Fragment z 2. Listu do Koryntian 4, 16-17 niesie potężne przesłanie nadziei w obliczu cierpienia i przemijania. „Nasz zewnętrzny człowiek niszczeje” – to obserwacja uniwersalna, dotycząca każdego z nas. Starzenie się, choroby, utrata bliskich – to doświadczenia wpisane w ludzką egzystencję. Jednak Paweł nie zatrzymuje się na tym pesymistycznym obrazie. Kontynuuje, mówiąc o „odnawiającym się wewnętrznym człowieku”. To odnowienie nie jest procesem fizycznym, lecz duchowym, dokonywanym przez Ducha Świętego. Jest to proces ciągły, „z każdym dniem”, co oznacza, że każdego dnia mamy szansę na duchowy wzrost i umocnienie.

Odnowa w Przemijaniu

 „Chwilowa lekkość naszego ucisku” – to stwierdzenie może wydawać się zaskakujące w kontekście cierpień, jakich doświadczał Paweł. Jednak w perspektywie wieczności, nawet najtrudniejsze doświadczenia stają się „lekkie” w porównaniu z „nieporównywalnie większą wagą wiecznej chwały”. Ta perspektywa zmienia nasze spojrzenie na trudności, pozwalając nam je znosić z cierpliwością i nadzieją.

Porównując to z ofiarą Jezusa, opisaną w Ewangelii Jana 15, 13 widzimy najwyższy wyraz miłości – oddanie życia za przyjaciół. Ta ofiara, choć bolesna i ostateczna w wymiarze ziemskim, otworzyła drogę do wiecznego życia dla wszystkich wierzących. Podobnie, nasze codzienne „umieranie dla siebie” (por. Rz 6, 11) – rezygnacja z egoistycznych pragnień, służba bliźnim, znoszenie przeciwności – przybliża nas do tej wiecznej chwały.

 Współczesność stawia przed nami liczne wyzwania: presję sukcesu, konsumpcjonizm, relatywizm moralny, kryzysy egzystencjalne. W tym kontekście, przesłanie o odnawiającym się wewnętrznym człowieku nabiera szczególnego znaczenia. Akceptacja przemijania i skupienie na wartościach duchowych pomaga nam radzić sobie ze stresem, lękiem przed śmiercią i poczuciem bezsensu. Praktycznie, zachęca nas do budowania relacji opartych na miłości i służbie, do rozwijania duchowości poprzez modlitwę i lekturę Pisma Świętego, do angażowania się w działania charytatywne. Takie postawy, choć wymagające wysiłku, przynoszą głębokie poczucie spełnienia i sensu życia. Przykłady postaci biblijnych, takich jak Hiob, który w obliczu ogromnych strat zachował wiarę, czy Mojżesz, który poświęcił swoje życie służbie Bogu i ludowi, stanowią dla nas inspirację i wzór do naśladowania.

Przemijanie jest wpisane w doczesność, lecz wieczność rozświetla horyzont nadziei.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, dziękujemy Ci za dar wiary i nadziei, którą nam dajesz. Dziękujemy za Twoje Słowo, które nas poucza i umacnia. Prosimy Cię, abyś odnawiał naszego wewnętrznego człowieka z każdym dniem, abyśmy w obliczu trudności i przemijania, mogli patrzeć z ufnością na wieczną chwałę, którą nam przygotowałeś. Amen.

Oprac. z łaski opatrzności Bożej,
redaktor Gniadek

(23)