Takie trzy małe scenki z ostatniego tygodnia. 

Lubię jak ludzie się uśmiechają, więc staram się to powodować. 

Idę do piekarenki po pieczywo, panie pracujące akurat w tej jednej kojarzą mnie i moich rodziców. 

Standardowo biorę chlebek dla mamy i bułki dla taty.

Płacę, wiadomo. 

Pakuję właśnie zakupy. 

I zamawia następna klientka tort na komunię.

A ja wychodzę i mówię: 

"dziękuję, do widzenia, dobrego dnia"

a do pani od tortu " i dobrego tortu życzę". 

Obie panie: uśmiech ;) 

Druga scenka 

Wracam z biblioteki i jestem ciekawa treści książki. Więc idąc, czytam.

Dla mnie norma. Nie, nie wpadam na ludzi. 

I miny dzieci, które mnie mijają. Z dziadkiem, czy kimś...

"eee, nienormalna..." 

No, cóż... chyba tak

Scenka trzecia

Jestem w sklepie (Aldi) i nie lubię takich niskich wózków na kółkach.  (No, nie chce mi się zginać).

Więc jak robię tam zakupy, to biorę co potrzebuję i idę z taką górką rzeczy do kasy, oczywiście gubiąc batoniki po drodze. 

I państwo w kasie przede mną, puszczają mnie żebym sobie na taśmie położyła zakupy. (miłe) 

I pan do mnie: ręce zajęte, to gdzie będzie pani telefon trzymać?

ja: eeee... (myślę) nie muszę go cały czas trzymać w ręku, owszem, czasem wciąga w swoje wirtualia, ale no bez przesady. Potrafię bez niego żyć.

pan: no, wie pani (może panienka mówił nie wiem)  ale dużo młodych panienek teraz tylko w telefon patrzy...

***

I ta trzecia tak ze mną została... Tak, obserwuję to od dawna że ludzie nie są ze sobą, tylko z telefonami. Nie raz widzę parę, która jest ze sobą w kawiarni, restauracji, na spacerze i mają albo słuchawki w uszach i tak idą obok siebie. Niby razem, ale tak naprawdę osobno. Obok siebie, a na dwóch różnych planetach. Jedzą obiad i gapią się w telefony. A gdzie relacje? te między ludzkie, nie na facebooku?

I nie chcę wszystkich szufladkować, wrzucać do jednego worka, ale biedne to moje pokolenie i te młodsze. 

Nie mówię, że i mnie nie pochłania, ale  potrafię się jeszcze z tego wyrwać.