Włoska robota

Rok temu przeczytałam Górę kłopotów i poznałam Wilkońskich oraz Zdzisława szwagra, wyjątkową postać. Rozbawili mnie do granic. Uwielbiam to połączenie humoru sytuacyjnego i słownego.
Teraz ponownie spotkałam się z moimi ukochanymi bohaterami, tym razem we włoskich Alpach. I ponownie, ubawiłam się do łez.
Szczerze polecam na jesienne, deszczowe dni. Jest to rewelacyjny lek na chandrę.

W ubiegłym roku święta spędziliśmy na nartach właśnie we Włoszech, a w drodze słuchaliśmy rodzinnie pierwszej części przygód Miśka i Szwagra, czyli świątecznej „Góry kłopotów”. Panowie chyba pozazdrościli nam tej wyprawy, bo druga część ich szalonych przygód przenosi się właśnie na stoki Italii.

Kiedy Szwagier wygrywa konkurs w radiu i nagrodą jest wyjazd na narty do Włoch dla całej rodziny, to z pewnością nie jest to taki oczywisty powód do radości. Przynajmniej dla rodziny. Bo jeśli ktoś z Was miał już okazję poznać ich ubiegłoroczną świąteczną katastrofę, to wie, że Szwagier na drugie imię powinien mieć „Pomyłka” a nudy w jego towarzystwie się nie uświadczy. Wyjeżdżają wraz z prowadzącym radiowego busa i audycję Darkiem Kociborkiem, której "przewidywalnie nieprzewidywalny" Szwagier ma zostać gwiazdą.

Jak na Autora kryminałów przystało nie mogło zabraknąć związanego z poszukiwanym od lat szefem liguryjskiej mafii wątku kryminalnego, w którego środek rodzina Wilkońskich wpadła jak śliwka w kompot za sprawą Szwagra oczywiście. Okazuje się jednak, że nawet największa zakała rodziny jest jej częścią i można za nią zatęsknić, choć za jej śpiewem już niekoniecznie, a tam, gdzie diabeł nie może kobietę pośle.

Nie zliczę, ile razy wybuchałam głośnym śmiechem, szczególnie w pierwszej połowie historii pełnej humorystycznych dialogów i jeszcze bardziej zabawnych i absurdalnych sytuacji. Marek Stelar kupił mnie od pierwszych stron absolutnie genialną kre...

Ale mnie autor zaskoczył! W ogóle nie spodziewałam się, że spotka mnie taki szok. Byłam pewna, że pan Marek pisze nieco sztywniejsze kryminały, a tutaj spadła na mnie taka rozrywkowa bomba! No niczym Kargul z Pawlakiem. Jeden jakby głuchy, drugi mało ogarnięty i każdy z nich uważał się za tego mądrzejszego. Widziałam ich jako żuki gnojarze, którzy mieli udawać, że krawat w czerwoną kratę pasuje bardziej do jednego niż drugiego, bo wdepnięcie w pomidora do czegoś zobowiązało:-) Z tymi rodzinami nie można się nudzić, zawsze znajdzie się coś do zrobienia lepiej, powiedzenia czegoś mądrzej, choć w rzeczywistości każdy z nich miał identyczną wiejską gwarę z której boki można było zrywać:-) I chociaż przed wszystkimi jeden bohater za drugim nie przepada, to jednak, kiedy padła wygrana wyjazdu w góry, to właśnie wtedy o sobie pomyśleli. Jeden, by tylko drugi go nie wybrał i drugi, by pierwszemu zrobić na złość. To było naprawdę urocze:-)
Książka podzielona jest na kilka dni w których dzieje się naprawdę sporo. Czasami trudno jest im dojść do porozumienia, dlatego ich sprzeczki były tu najbarwniejsze.

,,- Co ty powiedziałeś?- wyszeptał niemal bez tchu- Akcja antynarkotykowa?
- Tak, a co w tym dziwnego?
- Przecież ta cholerna apteczka Szwagra jest ciągle u busie!
- o, kurwa...
- No, raczej.
- Teraz to mam pełne gacie, powiem ci..."

Wybaczcie, ale musiałam to zamieścić. Dalej było tylko lepiej, to znaczy zabawniej. Wychodziło na to, że nik...

Czas spędzony z tą powieścią to odprężająca rozrywka. Zabawne perypetie bohaterów, lekko absurdalne sytuacje, dowcipne dialogi sprawiają, że z werwą i uśmiechem przewracamy kolejne strony.

W konkursie radiowym Zdzisław wygrywa rodzinny tygodniowy wyjazd do włoskiej Doliny Słońca. Wypad połączony jest z kursem nauki jazdy na nartach i oczywiście regularnymi relacjami z ekspedycji… Taka nagroda kojarzy się z samymi przyjemnościami – ośnieżonymi stokami, bombardino, mozzarellą, pizzą, spaghetti. I byłyby to bardzo dobre skojarzenie, gdyby nie zwycięzca konkursu – Zdzisław, czyli Szwagier… Wraz z nim jedzie jego siostra Bożena z mężem i synem. Niby wiedzą, że po takim nieprzewidywalnym towarzyszu można spodziewać się wszystkiego, jednak wizja urlopu jest tak kusząca, że uspokajająco łudzą się nadzieją miłego odpoczynku. A przecież Szwagier to chodząca katastrofa i awaria w jednym, dodatkowo taka przyciągająca kłopoty… Na szczęście Miśka wspiera reporter radiowy Darek, tylko czy ich przymierze będzie w stanie dać opór wszystkim pomysłom i perypetiom przekonanego o swej wyjątkowości Szwagra? Sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że na stokach Dolomitów bawi się również włoski mafioso, łudząco przypominający Zdzisława…

Jak zwykle mnóstwo trafnych obserwacji z życia, przede wszystkim tych dotyczących relacji międzyludzkich…

Przyznam, że eksperyment Marka Stelara mający pokazać, że dobrze czuje się również w komedii kryminalnej moim zdaniem wypadł bardzo dobrze, nawet więcej, ja bardzo polubiłam komediowo - kryminalne perypetie bohaterów jego serii, czyli Michała Wilkońskiego i jego rodziny a zwłaszcza jego powiązania z bratem Bożeny, swojej żony, czyli szwagrem Zdzisławem, którego imienia mało kto już używa. Po prostu wszyscy nazywają go Szwagrem. Tak bardzo polubiłam tę nieco zwariowaną rodzinkę, że niemal traktuję ich jak swoją własną...
A tak w ogóle, to perypetie Szwagra, a właściwie perypetie innych związane ze Szwagrem, które funduje nam autor, to rewelacyjny sposób na nudę i chandrę. Absurdalne sytuacje, komedia pomyłek i dość mocno przerysowane niektóre postacie znakomicie poprawiają humor.