Zwykła przyzwoitość

Bezimienny trafia do Warszawy i tu od razu wpada w kłopoty lokalowe, bo musi szybko znaleźć dach nad głową a trafia na zbirów mafii mieszkaniowej. Nie byłby sobą gdyby nie pociągnął tematu.

Ten bohater urzekł mnie od pierwszego tomu i, po nieco słabszym drugim, powrócił w szczycie formy
robiąc pokazową rozróbę. Miłe nawiązanie do starego, dobrego kina akcji, odświeżonego nieco przez ostatnią ekranizację Jacka Reachera. A że wszystko dzieje się na naszym podwórku, to mamy „misia na miarę naszych możliwości”. Czy ta książka to kalka i sztampa? Nie, bo wbrew oczekiwaniom nie wszyscy tu grają role jakie narzuca im mainstream . Czy ma wady? No parę ma. Choćby sceny walki – tu autor naprawdę się przyłożył, wszystko zapewne sprawdził i skonsultował, może nawet rozrysował, ale dzięki temu jest za dużo gadania a za mało kopania. Można się też przyczepić do lektora, bo mimo że Pan Przemysław Bluszcz jest świetnym aktorem, to nie do końca umie w dialogi. Pomimo wszystko, ja się dobrze bawiłam obserwując jak Bezimienny, który tym razem jakieś imię tymczasowe dostaje, robi porządek w swoim stylu. Czekam na kolejny tom, bo koniec tego był bardzo intrygujący.

Doskonała powieść sensacyjna. Akcja spójna i logiczna, bardzo dynamiczna. Całość przedstawiona w konwencji współczesnego westernu… samotny rewolwerowiec przeciwko złu. Bezimienny bohater, o nieznanej przeszłości i motywach, próbuje odkryć co się dzieje wokół jego znajomego, pana Henryka. Podczas czytania nasuwały mi się porównania do innego bohatera literackiego (mojego ulubionego),Jacka Reachera – tutaj mamy jego swoistą, polską wersję:) I już go bardzo lubię.
Historia wciągająca, bezwzględnie pochłaniająca uwagę czytelnika:) Doskonała rozrywka. Niezwykle ucieszyła mnie możliwość kontynuacji, co sugeruje zakończenie.

„Zwykła przyzwoitość” to tom trzeci serii Wojciecha Chmielarza o Bezimiennym, którą autor zaczął pisać na swoim Facebooku w czasach pandemii koronawirusa, a pomagali mu w tym jego czytelnicy. Tom trzeci jest jednak pierwszym jaki ja przeczytałam, czym udowodniłam, że nie jest koniecznie zachowanie kolejności chronologicznej. W „Zwykłej przyzwoitości” nasz bezimienny bohater, który tu przedstawia się innym jako Zygmunt, choć wiemy, że to nie jest jego prawdziwe imię, przypadkiem trafia na starszego pana, który został wplątany w przekręt z kredytem i mieszkaniem. Mianowicie pseudobiznesmeni chcą mu jego dom odebrać jako zabezpieczenie pod kredyt, którego nie spłacił. Problem jest taki, że pan Henryk kredytu nie brał. No właśnie – w naszym współczesnym społeczeństwie co chwilę słyszy się o manipulacjach, przekrętach, wyłudzeniach. Tym zajmujemy się w tym tomie przyglądając się, odkrywając, w jaki sposób taki przekręt zostaje popełniony, a równocześnie pochylamy się nad osobami starszymi, które społeczeństwo marginalizuje, które samo nie czuje się na tyle komfortowo, by zareagować w porę, by uniknąć stania się ofiarą. Poza tym pojawia się również wątek imigrantów i uchodźców oraz przemocy domowej w rodzinie patologicznej na którą nikt nie reaguje… Tematy ważne i poważne, a jednak ubrane w powieść sensacyjną, pełną akcji, błyskotliwych dialogów, która przede wszystkim zdaje się dostarczać rozrywki. Nie wiem jak autor to robi, ale mimo tych tematów, książka była bardzo lekka, ...

Zwykła przyzwoitość” to trzecia część serii Wojciecha Chmielarza, której głównym bohaterem jest Bezimienny, tym razem używający imienia Zygmunt....
Przyznam, ze czekałam na tę książkę, bo spodobał mi się właśnie ten bohater. Taki anonimowy, ale na dodatek jakby niezniszczalny, który mimo różnych przytrafiających się mu przygód, jakoś ma szczęście żeby z nich wyjść obronną ręką. Co z tego, że to może wydawać się niektórym niemożliwe, ale mnie się podoba, tym bardziej, że ja lubię takich jakby bajkowych i tajemniczych bohaterów...
Podobnie jak w poprzednich częściach, Bezimienny pojawia się nagle i wpada w sam środek wydarzeń, które go w zasadzie nie dotyczą, ale on nie potrafi się bezczynnie przyglądać gdy komuś dzieje się krzywda.
Tym razem wrócił do Warszawy i na Włochach wynajmuje pokój u starszego pana. Nie jest to lokal zbyt luksusowy, lecz Bezimienny nie potrzebuje luksusów. Już następnego dnia natyka się na bandziorów grożących panu Henrykowi wyrzuceniem z własnego mieszkania. Bezimienny, jako Zygmunt pacyfikuje jednego z bandziorów i karze im się wynosić. Wie, że pewnie znów ładuje się w jakąś aferę, ale jak sam myśli, zwykła przyzwoitość nie pozwala mu na to, żeby zostawić tak te sprawę i po prostu się wyprowadzić. Gospodarz domu po najściu bandziorów ląduje w szpitalu.

Książka mnie trochę zdziwiła, bo jest napisana nieco inaczej niż inne części. Przed sobą mam tom trzeci i wydaje mi się, że niby seria, ale tutaj w mniejszym stopniu jest to kryminał, a w większym opowieść psychologiczna. Z początku książki czytamy o kobiecie, która została naciągnięta na kredyt przez oszustów i uczy się w jaki sposób się zabić. Ja tu zobaczyłam przemawiającą przez nią samotność i depresję. Przyszły organy władzy i odbierali jej mieszkanie, czyli wszystko co miała. Wiele jest takich przypadków w życiu, że ludzie nie widząc innego wyjścia, nie mając gdzie się podziać, wolą targnąć się na swoje życie. Ona chciała ukarać oszustów wyrzutami sumienia, pragnęła by ruszyło to ich na tyle, że więcej tego nie zrobią. Ale czy jej się powiodło? Później mamy kolejny przypadek, tylko tym razem ze starszym mężczyzną. Jego również zastraszają, a główna postać robi co może by mu pomóc. Najgorsze było to, że świadkowie nic nie wiedzieli, tak twierdzili. Może niewielu ludzi dostrzeże w tym zachowaniu strach o własne życie. Śledztwo bardzo trudne, mało tropów i do tego afera w którą postać została wciągnięta. Myślę, że autor napisał tą książkę bardziej jako ostrzeżenie, a nie pustą opowieść. W moim otoczeniu były już sytuacje wyłudzenia, darmowych wycen, darmowych czekoladek, wszystko po to, by później móc się włamać i zrobić to, co zaplanowali. Uważam, że jest to historia z drugim dnem o którym mało się mówi, a powinno się krzyczeć na prawo i lewo. Oszustów na świecie jes...

Powieść sensacyjna, której nie da się odłożyć

Bezimienny wrócił do domu na warszawskich Włochach, a tam zastał dwóch bandziorów. Gorsza o i Panu Henrykowi, a przez co wkrótce trafia on do szpitala.

Bezimienny nie może bezczynnie się temu przyglądać, staje w obronie mężczyzny i wpada w sam środek afery nieruchomości. Ale nie z takimi wyzwaniami niż sobie radził i teraz także się nie boi

Jest on sam Monte gangsterzy która zrobią wszystko, aby dopiąć swego. Nielegalne przejmowanie mieszkać i chwilówki brane na nieświadomych ludzi to wielki przekręt, który daje im wielkie zyski i nie chce z tego zrezygnować.
Ale Bezimiennym nie odpuści.

Wciągająca historia, gdzie wiele się dzieje, mamy niebezpieczeństwo i zagadki. Do tego niebanalny bohater i aktualne, trudne wyzwania.

Trzecia część cyklu i nie ma nudy – zwroty akcji, rosnące napięcie, sensacyjne wątki, pełnokrwiści bohaterowie, realistyczne sceny ze zwykłego życia. Niezmiennie podoba mi się bezkompromisowość, szlachetność, zaangażowanie „Bezimiennego”. To, że szanuje prawo i porządek, ale gdy czuje, że nie ma innej drogi, potrafi wykorzystać swoje umiejętności technik walki i w ostateczności – zdolny jest do przemocy…

Tym razem, szukając nowej kwatery, trafia do domu pana Henryka. Staruszek wynajmuje mu pokój w domu, na który, jak się okazuje, swój plan, można powiedzieć, ze wręcz brawurowy, mają gangsterzy. Rynek nieruchomości w Warszawie to pole minowe dla bezbronnych, starszych, samotnych osób… I znowu sobie pomyślałam, że świat byłby lepszy, gdyby ludzie byli po prostu PRZYZWOICI! Niestety – otaczają nas również „czarne charaktery”, dobrze więc, że pojawił się ktoś, komu nie żal czasu i wysiłku, by stanąć w obronie słabszych. Bezimienny nie waha się widząc krzywdę starszego pana. Nie analizuje, nie szacuje zysków i strat – reaguje od razu… Takich przyzwoitych postaci, zaangażowanych w czynienie dobra, jest nawet więcej…

Bohaterowie są wyraziści, tak autentyczni, że ich losy wzbudzają współczucie, empatię, a czasem nawet frustrację. Dzięki temu czytelnik z łatwością może identyfikować się z nimi, ich przeżyciami i dylematami. Jak nie wzruszyć się na gest pana Henryka, który późno zrozumiał, że za rzadko kupował żonie ulubione kwiaty – dlatego...

Z matematyki i wyliczeń za tym idących wynika, że to już trzecie spotkanie z Bezimiennym w „Zwykłej przyzwoitości” Wojciecha Chmielarza. Ten czas leci albo Pan Wojciech szybko pisze, chociaż znam „prędszych” autorów ale czy za tym idzie jakość, to już zdania czytelników są niekiedy mocno odmienne. Tu odpocząłem od skomplikowanych spraw, widm, przesunięć czasowych czy morza krwi a i śmierć nie pukała do moich drzwi. Po prostu usiadłem i jakbym oglądał dobre, współczesne kino. Bezwzględne gangusy odbierający „prawie zgodnie prawem” mieszkania samotnym starszym, schorowanym ludziom. Dziewczyny pomagające uchodźcom i ludzki komornik. Tak, tak zapewne tacy tylko zdarzają się w powieściach. Nigdy jeszcze nie miałem do czynienia z żadnym, przynajmniej ten rejestr mam czysty. Bezimienny, na potrzeby opowieści przybrawszy imię Zygmunt wyjaśnia to owo „prawie zgodnie z prawem”. Trochę makabry jest, no bo jakże to tak zutylizować kilku panów, to takie nie ludzkie. Ale Pan Wojciech tak to zgrabnie podaje, że nawet na to nie zwróciłem uwagi, uznałem to za normalne. Moja uwaga była skupiona na dziewczynach, ich naiwności, pogodzonym z losem Henrykiem no i jaki jest naprawdę Bezimienny. Doszukiwałem się jego motywacji do czynienia dobra a może tu po prostu chodzi o ludzką, zwykłą przyzwoitość, której niekiedy nawet i mnie brakuje. Co tu dużo pisać, Panie Wojciechu, do roboty bo czekam na kolejną część!

Ostatnio w telewizji głośno było o misiu, który zaatakował turystę. Ale jeśli przeczytacie "Zwykłą przyzwoitość" to dowiecie się, jak przeżyć spotkanie z Miśkiem i do czego może służyć kebab z sosem ostrym ostrym 😎.

Nie przepadam za gangsterką w literaturze, ale ta w wykonaniu Chmielarza rozkłada mnie na łopatki, zwłaszcza że naczelne gangusy noszą imiona niesfornego rodzeństwa z kaczej paczki tj. Hyzio, Dyzio i Zyzio.

Tym razem Bezimienny staje w środku wielkiej afery związanej z rynkiem nieruchomości, nielegalnym przejmowaniem mieszkań i niebotycznych pożyczek branych na nieświadomych niczego starszych ludzi. Przeciwko sobie ma bezwzględnych gangsterów, którzy nie cofną się przed niczym, żeby dopiąć swego.

"Zwykła przyzwoitość" to trzeci tom bestsellerowego cyklu o Bezimiennym. Po raz kolejny brutalna siła i przemoc przestępców zderzą się z umiejętnościami walki i dedukcji bezimiennego bohatera. Dla mnie to czysta rozrywka.