Zwykła przyzwoitość recenzja

Bezimienny powraca!

Nawet nie wiecie, jak długo czekałam na ten tom!


Kiedy Bezimienny wraca do domu na warszawskich Włochach, w którym wynajmuje pokój, spotyka tam dwóch bandziorów. Mężczyźni grożą panu Henrykowi, właścicielowi domu, więc Bezimienny staje w jego obronie. Niestety starszy mężczyzna trafia do szpitala, a to sprawia, że nasz bohater po raz kolejny nie może obok tego przejść obojętnie. I w ten sposób wkracza w sam środek ogromnej afery związanej z rynkiem nieruchomości, nielegalnym przejmowaniem mieszkań i niebotycznych chwilówek branych na nieświadomych niczego ludzi.
Ponownie stanie oko w oko z bezwzględnymi gangsterami, którzy nie cofną się przed niczym, aby dopiąć swego.
Bezimienny jednak ma do pomocy kilka osób: Aldonę, bratanicę pana Henryka, grupę aktywistów i komornika.


Gdyby ktoś kiedyś mi powiedział, że jednym z moich ulubionych bohaterów będzie ktoś, kogo imienia nie znamy, nie uwierzyłabym. Polubiłam Bezimiennego już od pierwszych stron pierwszego tomu i z zapartym tchem śledzę każde jego poczytania i przygody, przy okazji wyłapując nawet najmniejsze szczegóły, które, choć w malutkiej części mogą zdradzić jego tożsamość. Autor jednak bardzo dobrze wie, co robi i daje nam tyle informacji na jego temat, ile chce i kiedy chce, a to sprawia, że jest się ciekawym jeszcze bardziej.
Po raz kolejny heroizm i honor sprawiają, że staje w obronie dobrych i (nie?)winnych ludzi. Po raz kolejny będzie się musiał zmierzyć z brutalnością i przemocą przestępców. Jednak nasz bohater jest już zahartowany w walce z takimi ludźmi i nie spocznie aż sprawiedliwości nie stanie się zadość.

Sam wątek z chwilówkami i całą resztą daje mocno do myślenia. Szczególnie że co jakiś czas słyszy się o podobnych sprawach. Na pierwszy rzut oka zwykły i średnio ciekawy temat, okazuje się całkiem intrygującym i niebanalnym.

„Zwykła przyzwoitość” pod względem rozwoju i dynamiki akcji różni się od poprzednich części, jednak to wcale nie sprawia, że jest gorsza. Myślę, że i Bezimienny i czytelnik potrzebował takiego przystopowania. Aby pomyśleć, przeanalizować czy w spokoju zjeść sobie ulubionego kebaba od Turka na rogu.

I nie mogę zapomnieć o końcówce książki. Takiego obrotu spraw chyba nikt się nie spodziewał, szczególnie że nic, kompletnie nic tego nie zwiastowało, ale tego wam już nie zdradzę.