Zwykła przyzwoitość recenzja

„Zwykła przyzwoitość” to trzecia część serii Wojciecha Chmielarza, której głównym bohaterem jest Bezimienny, tym razem używający imienia Zygmunt....
Przyznam, ze czekałam na tę książkę, bo spodobał mi się właśnie ten bohater. Taki anonimowy, ale na dodatek jakby niezniszczalny, który mimo różnych przytrafiających się mu przygód, jakoś ma szczęście żeby z nich wyjść obronną ręką. Co z tego, że to może wydawać się niektórym niemożliwe, ale mnie się podoba, tym bardziej, że ja lubię takich jakby bajkowych i tajemniczych bohaterów...
Podobnie jak w poprzednich częściach, Bezimienny pojawia się nagle i wpada w sam środek wydarzeń, które go w zasadzie nie dotyczą, ale on nie potrafi się bezczynnie przyglądać gdy komuś dzieje się krzywda.
Tym razem wrócił do Warszawy i na Włochach wynajmuje pokój u starszego pana. Nie jest to lokal zbyt luksusowy, lecz Bezimienny nie potrzebuje luksusów. Już następnego dnia natyka się na bandziorów grożących panu Henrykowi wyrzuceniem z własnego mieszkania. Bezimienny, jako Zygmunt pacyfikuje jednego z bandziorów i karze im się wynosić. Wie, że pewnie znów ładuje się w jakąś aferę, ale jak sam myśli, zwykła przyzwoitość nie pozwala mu na to, żeby zostawić tak te sprawę i po prostu się wyprowadzić. Gospodarz domu po najściu bandziorów ląduje w szpitalu.

Ci dwaj, którzy przyszli nastraszyć pana Henryka, to tylko pionki, za nimi z pewnością stoi ktoś o wiele groźniejszy, tym bardziej, że niemal do samego końca nie wiadomo kim jest.
Sprawa, w którą wdepnął Zygmunt za sprawą gospodarza, od którego wynajął pokój, okazuje się wielką aferą związaną z fikcyjnymi kredytami, przejmowaniem mieszkań od starszych ludzi, którzy nawet nie mają o tym pojęcia. Dobrze, że Zygmunt znalazł pomocników w walce z całą tą szajką. Bratanica pana Henryka, Aldona wpadła do jego mieszkania i przypadkiem trafiła na Bezimiennego, pomocny okaże się również komornik, którego teściowa również była uwikłana w podobne kłopoty co pan Henryk.

Jest w tej książce jeszcze jeden bardzo ważny wątek, ale to już sami sobie przeczytajcie. Wspomnę tylko, że dotyczy przemocy wobec dzieci, własnych dzieci...

A jako ciekawostkę dodam, że nawet nie miałam pojęcia do czego (oprócz konsumpcji), może posłużyć kebab z sosem bardzo ostrym.

"Zwykła przyzwoitość" to dobra powieść, którą bardzo szybko się czyta i dodatkowo daje ona wiarę w to, że przyzwoitość popłaca, że to coś dobrego, wartościowego.
Czekam na następną część tej serii.