Królowa głodu

Książka przerosła moje oczekiwania. Mam nadzieję że nie jest to ostania pozycja autora z tego gatunku.

Przykro powiedzieć, ale Panu Chmielarzowi najlepiej wychodzą proste historie, a tu jest za dużo wszystkiego. A szkoda, bo sam pomysł bardzo ciekawy i gdyby autor skupił się na jednym konkretnym wątku, to na pewno lepiej by to wyszło. A tak mamy połączenie fantastyki, przygodówki, horroru, westernu ale wszystko "po łebkach".

Pochłonięta! Cieszę się, że po raz kolejny autor pokazał na co go stać i to w jakim stylu! Zdecydowanie każdy z nas kojarzy go z thrillerów, które ja uwielbiam, a tutaj mamy zupełnie co innego! Jeśli nie sięgacie regularnie po książki z elementami fantastyki i postapokalipsy, to myślę, że zdecydowanie możecie ty wypróbować! Zdecydowanie ta książka będzie sporą niespodzianką dla stałych czytelników Pana Chmielarza!

Zdecydowanie przy tej książce nie da się nawet przez chwilę nudzić! Mamy tutaj tyle połączeń i tak wiele gatunków, które mnie całkowicie pochłonęły. Głównie powieść opiera się na fantastyce i
postapokalipsie, ale mamy też sporo horroru, science fiction i nieoczekiwanego westernu! Nasz główny bohater jest Holendrem. Bram Huygens samotnie przybywa do księstwa Kuźni Zachodu, które upadło 20 lat temu. To miejsce to pustka i nicość z którą musi mierzyć się nasz bohater. Przeszłość tutaj mocno oddziaływuje na teraźniejszość, a autor stopniowo wprowadza nam kolejne bardzo charyzmatyczne i mocne postacie. Cała książka napisana jest świetnym językiem i podczas jej czytania nie sposób sobie nie wyobrazić tego miejsca! Jak dla mnie ta powieść to eksperyment, który wyszedł mu genialnie! Tym samym pokazuje nam jak świetnym jest autorem i jaką wyobraźnią może się pochwalić!

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Wojciecha Chmielarza i od razu sukces. „Królowa głodu” wciąga (bo akcja wartka, bohaterowie wyraziści, sporo fabularnych zaskoczeń), ale nie jest to książka, którą będę pamiętać po wieki. Przedstawiony świat (poukładany i logiczny, lecz za mało – rym – klimatyczny) jakoś nie porwał mnie swą mocą. Miejscami miałem wrażenie, że autor powrzucał do worka zbyt wiele i tak pokręcił motywacje postaci, że trudno mi było nadążyć za wyjaśnianiem, dlaczego ktoś kogoś zdradził, a ów tamtą okłamał. Ale to wszystko to drobne jeno mankamenty, wynikając z mojego czepialstwa (żeby nie było za różowo).

„Królową Głodu” czytało się – nomen omen – smacznie. Był męski świat, alko, miecze, broń palna, były flaki, potwory i wojna. Były nieoczekiwane zwroty i sporo fabularnych zaskoczeń. Zdradzano, okłamywano się i cięto potwory (a te, skubane, rosły w siłę i stawały się żarłoczne). Bohaterowie przy okazji ratowali własne dusze, bo to dobrzy bohaterowie byli.

Fajne, na jeden szybki kęs.

I tyle.

Fantastyka z domieszką postapo, grozy, a nawet westernu? Jeśli taki miks gatunkowy wyszedłby spod pióra innego autora, to mogłoby być różnie, ale Wojciech Chmielarz uczynił z niego fascynującą lekturę. Ta nieprzyjazna kraina, w której „każdy dla kogoś szpieguje” owładnęła mną niczym gorączka żywmetalu ówczesnymi ludźmi.

Z pewnością na mojej wysokiej ocenie zaważył nie tylko zachwyt nad dotychczasową twórczością autora, ale też zamiłowanie do horroru i fantastyki. Jednak miałam wrażenie, że autor, skupiając się przede wszystkim na wartkiej akcji i kreacji bohaterów nie do końca wykorzystał potencjał, jaki dał stworzony przez niego postapokaliptyczny świat. Ja wolałabym go zobaczyć nieco szerzej, jednak dla innych mógłby okazać się niepotrzebnym balastem spowalniającym dynamikę akcji.

A tej tu nie brakuje! Wyruszający z misją specjalną młody Holender wkroczy na ścieżkę, którą podążają nieprzychylny szeryf, tajemniczy Polak i wyjątkowa dziewczynka. Nie brak tu walk, intryg, zdrady i miłości. Każdy skrywa mniej lub bardziej istotne sekrety i kieruje się własnymi, często skrytymi pobudkami. A w tle majaczy zło, którego nikt się nie spodziewa…

Chmielarz jak zawsze pokazał klasę! Z wprawą nie tylko zarysował niepokojące postapokaliptyczne uniwersum, do którego mam nadzieję pozwoli nam jeszcze kiedyś zajrzeć, ale stworzył też barwnych bohaterów i akcję, od której nie sposób się oderwać.

Ta książka bardzo mnie zaskoczyła. Czytałam kilka kryminałów Wojciecha Chmielarza i choć podobały mi się, to nie zachwyciły mnie ponadprzeciętnie. Z ciekawością sięgnęłam po napisaną przez niego powieść fantasy i okazało się to strzałem w dziesiątkę - ciekawy świat, interesujące postaci bohaterów, potwory intrygi, przygoda, ciekawa fabuła. W tej książce znalazłam wszystko czego oczekuję po książce fantasy. W dodatku najciekawsza postać żeńska jest moją imienniczką, przez co jeszcze ciekawiej czytało mi się tą powieść ;) Bardzo polecam!

Książka „Królowa głodu” autorstwa Wojciecha Chmielarza to już moje trzecie spotkanie s twórczością autora. Do tej pory znany mi był jedynie cykl z detektywem Dawidem Wolskim, a tutaj było zupełnie inaczej. Połączenie postapokalipsy, horroru, science fiction, westernu i fantasy w tym tytule tak trochę średnio przypadło mi do gustu. To nie jest tak, że książka mi się nie podobała bo były momenty, gdzie się dość mocno w nią wciągałam, ale jakoś nie potrafiłam się w niej w pełni odnaleźć. Jak to się mówi im głębiej w las, tym było lepiej, ale kiedy powoli zaczęłam ogarniać cały ten postapokaliptyczny świat to skończyła się książka.

Młody Holender Bram Huygens bez towarzyszy, bez karawany, bez bagaży przybywa na tereny, gdzie dwadzieścia lat temu była wojna, która wiele zmieniła. Księstwo Kuźni Zachodu upadło pod naporem sił Korporacji. Tym którym udało się przeżyć wojnę musieli się zmierzyć ze żlebodźwiedziami zarazą czy głodem. Głód stał się chorobą, na którą nie ma lekarstwa. Bram Huygens przybywa tam jednak z pewną misją. Czy w świecie sekretów i intryg można dowiedzieć się czegoś co jest prawdą? W dodatku kiedy nawet lokalnego szeryfa ma się za przeciwnika. Co z tego wszystkiego wyjdzie kiedy wśród przeciwników ma się także wygłodzone chudzielce?

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję wydawnictwu Marginesy.

Zaczynam czytać , jestem mocno podekscytowana po takich dobrych opiniach ☺️