Nagroda im. Stanisława Piętaka

Nagroda Literacka im. Stanisława Piętaka – polska nagroda literacka przyznawana od 1965 roku (rok po śmierci Stanisława Piętaka) do 1994 roku. Nagroda została ustanowiona przez Zarząd Główny Związku Młodzieży Wiejskiej, Ludową Spółdzielnię Wydawniczą i redakcje „Tygodnika Kulturalnego” i „Regionów”. Wartość nagrody w 1975 roku wyniosła 20 tys. zł. Od 1975 roku Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej przejął nagrodę od Związku Młodzieży Wiejskiej. Nagrodę przyznawano m.in. za osiągnięcia w dziedzinie poezji, prozy, krytyki literackiej, eseistyki, publicystyki radiowej, dramatu. Jurorami byli m.in.: Jacek Kajtoch w latach 1972–1973, Henryk Bereza, przewodniczącymi jury byli Jarosław Iwaszkiewicz (od 1965 roku do śmierci), Wiesław Myśliwski, sekretarzem – Roch Sulima. Dwukrotnymi laureatami nagrody byli Wiesław Myśliwski, Edward Redliński, Edward Stachura i Tadeusz Nowak. Nagroda była uroczyście wręczana w m.in. w maju, następnie udawano się do restauracji Kamienne Schodki w Warszawie, którą prowadziła Aleksandra Piętak, wdowa po poecie. W 1975 roku podczas uroczystości wręczenia nagrody była obecna wspomniana wdowa oraz Stanisław Adamczyk, redaktor naczelny „Tygodnika Kulturalnego”. W 1989 roku, oprócz Wiesława Myśliwskiego, nagrodę wręczał sekretarz Zarządu Głównego Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej, Alojzy Choda. W czasach PRL ukazała się seria Ludowej Spółdzielni Wydawniczej „Biblioteka Laureatów Nagrody im. Stanisława Piętaka”. Wydano w niej tylko dwie nagrodzone książki: Tyle słońca Adolfa Momota w 1988 roku i Sień Mariana Pilota w 1989 roku.