Krzysztof Nowicki

Krzysztof Nowicki – polski poeta, prozaik i krytyk literacki.

Był synem Bohdana – lekarza i Kiry z domu Hubszman. W 1945 r. z rodzicami przybył do Bydgoszczy. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1957–1962). W czasie studiów założył z przyjaciółmi poetycką grupę „Wymiary” (Kazimierz Jułga, Krystyna Karpińska, Zygmunt Flis). Nieco później wszedł do kręgu poetyckiego „Wiatrak” (Andrzej Baszkowski, Jan Górec–Rosiński, Mirosław Kasjan, Zdzisław Polsakiewicz). Po studiach pracował w Pomorskiej Rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy (1962–1965). W latach 1965–1973 był członkiem redakcji pisma „Fakty i Myśli”. W latach 1973–1983 wchodził w skład redakcji tygodnika „Fakty” (od 1973 kierownik działu literackiego, w latach 1975–1982 zastępca redaktora naczelnego).

Jako poeta debiutował na łamach „Nowej Wsi” w 1957 r., a jako prozaik – opowiadaniem „List” w „Tygodniku Kulturalnym” (1964). Swoje utwory literackie i krytyczne publikował m.in. w „Dialogu”, „Faktach i Myślach”, „Tygodniku Kulturalnym”, „Twórczości”, „Życiu Literackim”. Prezentowane były również na antenie Polskiego Radia. Szereg artykułów poświęcił problemom literackim.

Już na studiach wstąpił do PZPR (w 1961). Pozostał w tej partii, mimo wielu zapowiedzi wystąpienia z niej, do 1989 r. Udzielał się w Związku Literatów Polskich (1965–1983), Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (1964–1982). Był członkiem ZAiKS (od 1976) i PEN-Clubu.

Zmarł w Bydgoszczy po długiej i ciężkiej chorobie.