Tadeusz Siejak

Tadeusz Siejak – polski pisarz: prozaik, eseista, publicysta; inżynier elektryk.

Syn Czesława Siejaka (piekarza) i Haliny z domu Socha. Po maturze, zdanej w 1969 roku w Technikum Łączności w Poznaniu, studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Poznańskiej. Po zdobyciu dyplomu pracował początkowo jako inżynier w Zakładach Przemysłu Metalowego im. H. Cegielskiego w Poznaniu (od września 1975 do czerwca 1977), a następnie w Zakładzie Przemysłu Drzewnego w Miałach koło Czarnkowa. W 1980 zamieszkał w Chodzieży i pracował w Zakładzie Inżynierii Komunalnej (później Pilskie Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych) jako główny mechanik i – okresowo- zastępca dyrektora.

W 1976 roku zawarł związek małżeński z Zofią Żurek, pielęgniarką.

Zaangażowany społecznie: zainteresowany kulturystyką (którą uprawiał od młodzieńczych lat), zorganizował i prowadził klub-siłownię, zaprojektował (i doprowadził do uruchomienia) osiedlową oczyszczalnię ścieków, posadził w Chodzieży ponad półtora tysiąca drzew.

Nie należał do żadnego ze związków literackich; wielokrotnie mówił w wywiadach, że „pisze dla przyjemności”. Napisał w ten sposób pięć powieści i kilkadziesiąt opowiadań; był autorem eseju i tomu opowiadań filozoficznych („Książę czasu”), scenariusza filmowego, utworów dramatycznych (nie wystawionych), reportaży i polemik prasowych.

W 1982 roku jego książka „Oficer” została uhonorowana Nagrodą im. Stanisława Piętaka.

W 1983 roku pisarz otrzymał Medal Młodej Sztuki, przyznany przez Głos Wielkopolski i Zarząd Woj. ZSMP w Poznaniu, a w 1985 roku Nagrodę Artystyczną Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego.

Ostatnie lata życia Tadeusza Siejaka to walka z wyniszczającą jego organizm chorobą nerek (6 lat dializ) i starania, by ukończyć „dzieło życia”, jak nazywał powieść „Tam, dołem płynie rzeka”.