Polski artysta malarz, grafik, rysownik, poeta i prozaik.
Tadeusz Wyrwa – Krzyżański przez lata swojej kariery był twórcą wyjątkowym, niezwykle ważnym dla kultury naszego kraju. Uhonorowany odznaczeniem ,,Zasłużony dla kultury polskiej” (2006).
Jest autorem 4 tomów prozy i 37 tomów poetyckich (miał okres, że wydał 20 książek jednym rzutem, w ciągu zaledwie kilku lat!).
Ogłosił 9 książek dla dzieci. Wiersze dla dzieci znajdują się obecnie w podręcznikach szkolnych wydawanych przez Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
Był też twórcą – zwłaszcza jako poeta – niezwykle cenionym. Tak podczas wernisażu wystawy „Siwe dziecko” opowiadał o tej twórczości Dariusz Tomasz Lebioda, krytyk literacki i artystyczny, autor wielu książek eseistycznych poświęconych poezji XIX i XX wieku:
– Mamy do czynienia z wielką osobowością kultury nie tylko wielkopolskiej, ale kultury polskiej! Nie waham się powiedzieć, że mamy do czynienia z geniuszem. Bo tylko geniusz tak potrafi zawłaszczać świat i tak potrafi ten świat odzwierciedlać w swoich dziełach. Tadeusz Wyrwa – Krzyżański zawsze był osobowością ważną dla kultury Polski. W latach 80-tych XX wieku nie było praktycznie czasopisma, w którym stale nie pojawiłby się Tadeusz Wyrwa – Krzyżański. Kwiat krytyki polskiej pisał o poezji Tadzia. Kogo tam nie ma! I Barańczak i Balcerzak, i wielcy poeci, którzy odpowiadają na jego listy. Było w nim coś ze Stachury, z Milczewskiego – Bruno, potrafił natychmiast się zawinąć i przerzucić z jednego krańca Polski, na jej drugi kraniec. Był przy tym zawsze poetą wybitnym.
Prace plastyczne prezentował w kraju i za granicą na ponad 20 wystawach. Ukazało się 7 jego tek graficznych.
Redagował i wydawał almanachy, a także książki poetów: Janusza Żernickiego, Krzysztofa Gąsiorowskiego, Leszka Żulińskiego i wielu innych.
Za swoją pracę twórczą otrzymał wiele nagród.
Dariusz Tomasz Lebioda o pisarstwie Tadeusza Wyrwy Krzyżańskiego:
„Tadeusz Wyrwa-Krzyżański należy do wąskiego grona najwybitniejszych nowoczesnych poetów polskich i można go śmiało postawić w rzędzie najważniejszych innowatorów naszego języka (…). Poezja tego autora jawi się jako szlachetna walka z pozą i udawaniem, z chwilowymi modami i fanaberiami – walka z materią języka i słowa, chęć utrzymania kierunku i żelaznej konsekwencji twórczej, nawet za cenę najwyższą (…).
O pracach plastycznych Tadeusza Wyrwy – Krzyżańskiego Dariusz Lebioda mówił tak: – Ta cieniutka kreska Tadeusza Wyrwy – Krzyżańskiego… Dla mnie to odzwierciedlenie jego subtelnego wnętrza. Tadeusz zawsze był mocnym mężczyzną: świetnie zbudowany, silny, twardo stojący na nogach. I ten mężczyzna, ten człowiek, który powinien malować jakieś wielkie plany z rozmachem, on cyzelował, bawił się w te kreseczki. I opanował kreskę do takiej perfekcji, że potrafił zrobić to, co tu widzimy: cień, światło, głębię czerni, wydobycie na plan pierwszy elementów, które wyglądają, jakby były w ruchu… Tadeusz pokazuje w swojej plastyce świat jakby po wybuchu, po jakiejś ogromnej destrukcji. Jeśli w poezji mamy budowanie, kształtowanie, układanie cegieł, budowanie murów, tworzenie domów, to w twórczości plastycznej – proszę popatrzeć na te rysunki… – wszędzie jest destrukcja! Jest to jakby antyteza jego poezji.