Ropuszki

Prawie osiemset stron niezwykłych historii ze świata Thornu. Cóż może być przyjemniejszego? Może tylko więcej opowiadań? I to mówię ja, która za opowiadaniami nie przepada, która wręcz unika krótkich form 😊

Jeśli chcecie poznać bliżej Dorę i Witkacego, Leona, Romana, Szelmę, Katię, Bognę i kilka innych niezwykłych postaci, koniecznie musicie sięgnąć po „Ropuszki”. Gwarantuję Wam świetną zabawę, ogromną dawkę humoru i moc niesamowitych przygód ze wspaniałymi bohaterami. Dla wielbicieli Anety Jadowskiej pozycja, której nie wolno przegapić. Dla tych, którzy jeszcze nie mieli okazji poznać autorki, gorąco zachęcam do nadrobienia tego niedopatrzenia 😊

Wybaczcie, że dziś tak krótko. Czasem bywa tak, że słowa płyną same, innym razem mam ogromny problem, żeby znaleźć ich chociaż kilka. Dzisiaj dopadła mnie niemoc, ale bardzo Was zachęcam do nawiązania znajomości z Panią Anetą. Nie pożałujecie!

Ropuszki to doskonały zbiór opowiadań o Dorze i Witkacym, ale i o Leonie, Romanie, Katii, Szelmie i Bognie, Bjornie i Alinie. O pierzastych i piekielnych. Witkacy był i jest partnerem Dory w pracy zarówno policyjnej jak i nadnaturalnej.

„– Ale ja jestem idiotką, a ty jesteś ten bystry, nie?

– Nie, ja jestem ten naćpany, a ty masz syndrom Mesjasza.”

Wszystkie opowiadania odsłuchałam z ogromną przyjemnością. Wszystkie są doskonałe, dopracowane w drobnych szczegółach. Z dużą dawką humoru słownego i sytuacyjnego. Wokół Dory zawsze wiele się dzieje, nie potrafi ona przejść do porządku nad niedokończonymi sprawami, nie potrafi zostawić w potrzebie znajomych i przyjaciół. Uwielbiam całą tę gromadę, szczególnie Leona, ale jak go nie lubić…

„Leon zaklął soczyście, wplatając między znane mi przekleństwa kilka słów z języka piekielników. Uroczo gardłowych, gdzieś na granicy krztuszenia się i syczenia.

– Właśnie dlatego potrzebuję twojej maleńkiej pomocy, Leosiu…

– Mogłaś mówić od razu.

– Wolałam, żebyś poznał szerszy obrazek, zanim poproszę cię, żebyś poszedł i nastraszył odrobinkę bardzo dużego demona.

– Dla ciebie, s...

To trzeci tom opowiadań autorki, który miałam okazję przeczytać. Nie lubię opowiadań, ale Aneta Jadowska przekonała mnie do tej formy w swoim wykonaniu i za każdym razem mam dużą frajdę z lektury. Tym razem opowieści ze świata Thornu przybliżają Dorę Wilk i jej towarzystwo, niektóre opowiadania są bardziej dramatyczne, inne zabawne, większość udana. Do mnie nie do końca trafiły te, które miały inną niż Dory narrację - gorzej mi się czytało opowieści Bogny, Mirona czy Bjorna, podobnie ostatnie - kiedy autorka wysłała Dorę na Dziki Zachód, ale reszta podobała mi się bardzo. Niezależnie od tego, czy poszukiwany jest młody wampir, który wcale nie chciał dokonywać masakry, czy spotykamy starego latarnika, wywołującego sztorm na Bałtyku - wciągają i cieszą. Kapitalna historia Szelmy, bardzo lubię opowieści o zmiennokształtnych. Poza tym - Dora pokazuje nieco łagodniejszą stronę charakteru, jak choćby w historii wampira uwolnionego po latach, co też zmienia obraz walecznej wiedźmy i pokazuje, że postać nie jest jednowymiarowa.

Nic na to nie poradzę: kocham, wielbię i ubóstwiam Dorę Wilk i cały wykreowany wokół niej świat. Chichrałam się jak szalona, zupełnie jakbym upaliła się z Witkacym lub zaszalała z drinkami w Szatańskim Pierwiosnku. Czort spoglądał spode łba i parokrotnie trącał mnie łapą, by sprawdzić czy wszystko dobrze...
Ze względu na znaczną objętość obiecywałam sobie jedno, góra dwa opowiadania na wieczór, jednakże moje postanowienia diabli wzięli, bo nie sposób było mnie od lektury oderwać. Jak w każdym zbiorze, teksty są różnorodne, więc mamy duży wybór. W moim osobistym zestawieniu numer jeden zdobyło "Moje wielkie wilcze wesele" - już wiem czemu nie lubię szampana... ;) Czekam na więcej!

„Ropuszki” to pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów charakternej, rudowłosej wiedźmy Dory Wilk oraz jej przyjaciół. Jeszcze więcej przygód, jeszcze więcej magii i jeszcze więcej humoru. A ropuchy w wannie to tylko jeden z wielu czekających na Dorę i Witkaca problemów!

„Ropuszki” to świetny zbiór opowiadań. Dzięki nim dostajemy nie tylko jeszcze więcej Dory, ale mamy także szansę poznać bliżej postacie, które w Heksalogii pełnią rolę drugoplanową - zakochałam się między innymi w Szelmie czy Witkacym, przez którego koniecznie będę musiała sięgnąć po Cykl Szamański! W „Ropuszkach” nie brak także ciekawych zagadek kryminalnych, a połączenie kryminału i fantastyki to przecież mieszanka idealna! No i przy okazji zapewniam, że przy niektórych opowiadaniach uśmiejecie się do łez.

Uwaga! Radzę czytać tę książkę tym, którzy czytali już „Heksalogię o Wiedźmie” – całą, albo chociaż kilka pierwszych tomów. W książce znajduje się cudna rozpiska, dzięki której łatwo można się połapać, gdzie w chronologii Heksalogii oraz serii o Witkacym znajduje się dane opowiadanie.

Dla tych, którzy mają starszą wersję i zastanawiają się, czy warto inwestować w nową: ta cegiełka ma prawie osiemset stron i zawiera sporo nowych opowiadań, których w poprzednim wydaniu nie było!

Przyznaję, że jak dowiedziałam się, że to prawie 800 stron opowiadań trochę się wystraszyłam bo rzadko sięgam po takie cegiełki. Na ogół przy takich dłuższych książkach po jakimś czasie zwyczajnie zaczynam się męczyć, ale tutaj na szczęście nie miałam takiego problemu. Co więcej, aż mi przykro że ją skończyłam. W te kilka dni zdążyłam się przyzwyczaić do wieczorów z Ropuszkami i teraz jakoś tak dziwnie i pusto bez nich. Im dłużej czytałam tym bardziej utwierdzałam się w tym, że uwielbiam nawet poboczne postaci z książek Jadowskiej. Cieszę się bardzo z opowiadań z Szelmą, Bogną, Aliną czy Babcią w roli głównej. Każda z nich ma swój wyjątkowy charakter, szczerze mówiąc mogłabym o każdej z tych postaci przeczytać oddzielną serię. Znalazło się tutaj też kilka opowiadań z Katią. W książkach które do tej pory przeczytałam nie miałam okazji się nią nacieszyć a jest cudowną bohaterką. Najpierw sięgnęłam po heksalogię, później po serię o Nikicie i Ropuszki były moim powrotem do Dory. O dziwo teraz jak mam porównanie to stwierdziłam, że jednak od Dory wolę Nikitę. Niektóre opowiadania były dłuższe (koło 100 stron), a inne miały zaledwie kilkanaście także każdy znajdzie coś dla siebie. Moim ulubieńcem jest chyba najdłuższe, wesele Olafa i Inge. Te krótsze na końcu książki najmniej mi podeszły ale nie psują ostatecznej oceny. No i najważniejszy zarzut do pani Jadowskiej: gdzie jest Baal?! Liczyłam, że w tej cegiełce pojawi się na trochę dłużej niż 5 sekund ale jak się nie ma co się ...

Uwielbiam Dorę, uwielbiam Joshuę oraz Mirona, a także Thorn - świat wykreowany przez Anetę Jadowską. Może nie jest wybitnie wyjątkowy, ale z pewnością dostarcza mnóstwa rozrywki, a przecież o to tutaj chodzi, by się nie męczyć i czytać z przyjemnością. "Ropuszki" to świetna książka, która pozwala bliżej zapoznać się z bohaterami, poczytać o rewelacyjnych przygodach oraz jeszcze raz zagłębić się w magiczny świat aniołów, wiedźm, diabłów i innych intrygujących istot.