Druga część filmowej trylogii „Ojciec Chrzestny”, to jednocześnie sequel, prequel i ekranizacja „Ojca Chrzestnego” Maria Puzo. Ktoś teraz powie: bzdury pleciesz! „Ojciec Chrzestny II” nie jest ekranizacją „Ojca Chrzestnego”. No właśnie jest. Jest właściwie ekranizacją Księgi 3 dzieła Maria Puzo, w której poznajemy historię Vita Corleone od czasu, gdy żył jeszcze na Sycylii, przez jego ucieczkę do Ameryki, konflikt z Fanuccim, aż do zbudowania mafijnego imperium. Właśnie dlatego postanowiłem poględzić chwilę o tym filmie.

W porównaniu do pierwszej części, dwutorowość „Ojca Chrzestnego II” nadaje mu zupełnie innego rytmu i klimatu. Uwielbiam ten film, to ponad trzy godziny doskonałej fabuły, w której śledzimy dalsze losy Michaela Corleone i obserwujemy, jak coraz bardziej pochłania go mrok, aż do wstrząsającego finału, o którym może nie będę się rozpisywał, bo a nuż, widelec ktoś z Was nie oglądał i zepsuję mu zabawę. Ale tak, „Ojciec Chrzestny II” jest pod wieloma względami filmem mroczniejszym niż jedynka, ale jednocześnie bardziej chwytającym za serce. Głównie za sprawą retrospekcji z młodym Vito, którego dzieciństwo zostało brutalnie przerwane przez sycylijskiego szefa mafii. Cały wątek młodego Vito został właściwie zaczerpnięty z książki. To było dobre posunięcie, które nadało filmowi epickiego charakteru. Duet Coppola-Puzo, który sprawdził się przy pierwszej części, mam wrażenie, że przy drugiej dał z siebie równie dużo. Do tego dochodzi młody Robert De Niro w roli Vito Corleone i mocna ekipa z pierwszej części na czele z Alem Pacino, a gdy dodamy do tego wszystkiego przepiękne zdjęcia i muzykę, to zdamy sobie sprawę, jak to wszystkie idealnie ze sobą harmonizuje, jak do siebie pasuje, niczym kolejne bloki tworzące Wielką Piramidę.

Dla mnie „Ojciec Chrzestny” I i II to bezapelacyjne arcydzieła, do których wracam z wielką przyjemnością i wspólnie z książką wymieniam jako swoje ulubione pozycje. I to się chyba nie zmieni.

💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀 10/10

📚 Recenzja książki