Zaczarowana zima w Olszowym Jarze

Bardzo dobrze mi się czytało tę książkę, pasowała do świątecznego klimatu, jest taka łagodna, ciepła, wszystkie problemy Weroniki rozwiązują się jakoś tak same, aż przyjemnie poczytać, jak coś się tak udaje. Mam wrażenie, że autorka lubi bohaterki które mają świątecznego bzika, bo Justyna w "Pensjonacie Leśna Ostoja" też szalała z dekoracjami, ale jakoś mnie to nie gryzło. Opowieść o przyjaciółkach, spędzających czas w małej wiosce u dziadków Weroniki i Małgosi, ich losach w dorosłym życiu, o tym, jak sobie czasem same to życie plątały - a teraz się to wszystko ładnie układa i rozplątuje, o pięknej zimie, o przywracaniu ducha staremu domowi, świątecznych dekoracjach, no i oczywiście o miłości, ale też takiej jakiejś ładnej i ciepłej. Bardzo miłe czytadełko. Zdecydowanie autorka powinna pozostać przy tym rodzaju twórczości, bo kiedy próbuje jakichś innych gatunków (kryminał), to w moim odczuciu nie bardzo jej wychodzi....

Niedawno zabrałam Was do Gdańska, a dzisiaj zaplanowałam podróż do Olszowego Jaru. Nie wiecie gdzie to jest? Ja też nie wiedziałam, dopóki nie zabrała mnie tam Joanna Tekieli.
To mała wioska, w której, w domu dziadka, Weronika spędzała każde wakacje, ferie i święta. To tam, wraz z Małgosią i Patrycją przeżyła wiele beztroskich chwil, a teraz na prośbę jednej z nich, ma przywrócić duszę temu domowi i przygotować go na nadchodzące święta Bożego Narodzenia.

„Zaczarowana zima w Olszowym Jarze” to bardzo ciepła, napisana lekkim i przyjemnym w odbiorze językiem książka. To sprawia, że czytelnik z przyjemnością zagłębia się w historię, która oczarowuje swoim klimatem, wzbudza nostalgię i wywołuje refleksje.
To książka, w której królują wspomnienia i świat oprószony śniegiem. I ludzie, bo przecież to oni są najważniejsi. Cała świąteczna otoczka jest ważna, daje radość i jest urokliwa, ale to rodzina, miłość i relacje międzyludzkie są najważniejsze. To oni tworzą klimat świąt.
Z dużą przyjemnością zanurzyłam się w stworzony przez autorkę klimat pełen miłości, ciepła i ducha świąt. O

Muszę przyznać, że to jedna z nielicznych powieści świątecznych, w której odnalazłam tę prawdziwą magię Bożego Narodzenia, chociaż zachowanie głównej bohaterki momentami wydało mi się lekko przesadzone.

Być może przyczyniła się do odnalezienia tej magii postać Weroniki, młodej kobiety będącej prawdziwą fanką atmosfery świątecznej. Przygotowania jakie robiła na zlecenie i prośbę przyjaciół, i wszechobecna zimowa aura sprawiły, że rzeczywiście można było poczuć ten klimat zbliżających się świąt.

Taką wisienką na torcie była dla mnie wizyta w wiosce Mikołaja, miejscu magicznym pod względem wystroju, z którego aż biła atmosfera świąteczna i ten prawdziwy świąteczny nastrój.

Przyznam, że trochę zaskoczyła mnie fascynacja mieszkańców miejscowości powrotem do rodzinnego domu byłej mieszkanki Olszowego Jaru, ale tak sobie wyobraziła autorka i nic mi do tego. Trochę mi ten wątek nie pasował do całości, ale przecież nie wszystko musi być po mojej myśli. To nie moja książka.

Akcja powieści prawie w całości rozgrywa się we wsi umiejscowionej w urokliwym miejscu, w której mieszkają dość zaprzyjaźnieni ze sobą ludzie. Tu każdy o każdym wiele wie, a wzajemna pomoc jest na porządku dziennym.

Autorka sporo uwagi poświęciła na opisanie domu, w którym główna bohaterka spędziła niejedne wakacje i który był dla niej pewnego rodzaju źródłem sentymentu i tęsknoty za byłymi mieszkańcami tego domu...

Pewnie zastanawiacie się dlaczego wiosną, która coś nie może zebrać się, czytam książkę, której akcja osadzona jest w zupełnie innej porze roku? Z dwóch powodów. „Zaczarowana zima” to pierwszy tom cyklu „Olszowy Jar” i wypadałoby zacząć od początku czytać skoro nie jest to oddzielana historia. A po drugie po „Jezioro Zapomnienie” postanowiłam nadrobić wszystkie powieści Pani Joany Tekieli. Autorka ma dar przenoszenia czytelnika w zaciszne miejsca. I niezależnie czy to jest środek zimy i zbliżają się Święta Bożego Narodzenia czy jest to czas wiosenny, czuć wspaniały klimat, który sprawi, że czytelnik totalnie odpłynie i pomimo, że znajduje się w środku miasta poczuje, że w około siebie przyrodę.

„Zaczarowana zima” to historia Weroniki, która swoje dzieciństwo spędziła w małej wiosce, Olszowy Jar. To tam wraz z kuzynką Małgosią i przyjaciółką Patrycją spędziła beztroskie dzieciństwo i zawsze o tym miejscu ciepło myślała. Z biegiem lat dom dziadków zmienił się, a rodzice Weroniki i Małgosi pokłócili się. Pochłonięte dorosłym życiem, przestały odwiedzać Olszowy Jar.

Po latach Gośka planuje powrót w rodzinne strony, a w życiu Weroniki wraz z końcem roku nastąpiły dość radykalne zmiany. Po długim okresie wspólnego mieszkania z Leonem, postanawia wyrzuć go nie tylko ze swojego mieszkania, ale również z życia. W pracy też nie najlepiej, bowiem została zwolniona przez firmę w której od lat pracowała. Z rodzicami również ciężko. Cały czas wy...

Małgosia i Weronika to kuzynki. Gosia planuje wrócić do Olszowego Jaru, miejscowości, w której się wychowała i spędzała wakacje, ferie z Weroniką. Mąż Małgosi prosi Werkę, aby przywróciła dusze domu rodzinnemu oraz przygotować wystrój na zbliżające się Boże Narodzenie.

Czytając “Zaczarowaną zimę..” poczułam tę magie świąt, która zawsze towarzyszyła mi w dzieciństwie. Bardzo długo nie czułam tego, że zbliżają się święta. W tym roku było już inaczej, ale tak to jest jak w domu są dzieci. Większa radość z ubierania choinki, pieczenie pierniczków. Gdyby Antoś nie chciał to bym wcale nie piekła.

W tej książce praktycznie cały czas mowa jest o świętach, czuć te przygotowania. I chyba jest jedną z niewielu książek, gdzie grają taką ważną rolę, a nie tylko pojawiają się na samym końcu historii.

W książce pojawiają się zabawne historie, które wywołały u mnie śmiech. Ale jest też trochę nostalgii, gdy Werka wraca pamięcią do dawnych czasów.

Ale też nie zabraknie scen romantycznych. Nie ukrywam, że sama sięgam po świąteczne książki, aby w czasie okołoświątecznym “wpaść” w taki nastrój romantyczny.

Moim zdaniem to bardzo fajna klimatyczną książka. Jeżeli chcecie przedłużyć sobie ten świąteczny nastrój, to śmiało czytajcie “Zaczarowaną zimę...”.

Zakochałam się. W tej świątecznej atmosferze, zapachu świerku i jodły, cudownych dekoracjach i wiekowym domu z duszą. Myślałam że to ja mam hopla na punkcie Bożego Narodzenia ale główna bohaterka "Zaczarowanej zimy w Olszowym Jarze" zdecydowanie mnie przebija.

W tej opowieści z daleka czuć klimat zbliżających się Świąt, mimo, że akcja zaczyna się kilka tygodni wczesniej. Fabuła jest dobrze przemyślana, kompletna, choć zakończenie wyraźnie zapowiada dalszy ciąg. Olszowym Jar to niezwykle urokliwe i ciepłe miejsce. Wydawałoby się że nawet magiczne i bajkowe, aczkolwiek w całej historii nie brakuje też komplikacji, tajemnic i trudnych relacji. Dzięki temu nie ma się wrażenia że całość jest oderwana od rzeczywistości i zbyt cukierkowa.

W okresie przedświątecznym potrzeba nam takich powieści. Dających wsparcie i nadzieję na lepsze jutro. Pokazujących, że mimo początkowych problemów, chwil zwątpienia i załamania, wszystko da się ułożyć, a w trudnych momentach okazuje się, że mamy w sobie siłę, która pozwala dokonać rzeczy prawie niemożliwych. Jest to kolejna książka, która trafia na listę ulubionych, do których pewnie będę wracać nie raz :)

Dziś rano, skończyłam czytać drugą w tym sezonie książkę świąteczną.
Asia Tekieli zabrała mnie w bardzo urokliwe i czarujące miejsce - do Olszowego Jaru. Spędziłam tam piękne chwile remontując, a właściwie przywracając domowi pierwotny wygląd, wraz z Weroniką.
Doskonale się bawiłam, gdyż ja również mam bzika na punkcie Bożego Narodzenia i gdy ogarnie mnie magia świąt, to nie ma mocnych. Tylko muzyka świąteczna, świąteczne filmy i oczywiście książki 🧡
Ale w książce nie było ciągle bajkowo. W tle były facet, który zachowuje się jak Piotruś Pan (jak Leon mnie irytował), konflikty rodzinne trwające latami, tajemnice ukrywane przez najbliższych...
Jak to jednak bywa w tego typu książkach, magia świąt wygrała.
Kończąc dziś książkę otarłam niejedną łzę.

Uwielbiam książki Asi Tekieli, piszę to przy każdej okazji, może to już komuś wydać się nudne, ale trudno.

A zapomniałam dodać, że wiosną znów wrócimy do Olszowego Jaru, książka już jest w przygotowaniu (jakieś korekty, czy coś, nie wiem, nie znam się).
To bardzo dobra wiadomość.