Szepty z wyspy samotności

Do tej pory żyłam w totalnej nieświadomości i niewiedzy o Spinalondze, greckiej wyspie gdzie zsyłano chorych na trąd. Trędowaci zostawali tam na całe życie, życie które mimo choroby, miało przypominać to takie normalne, pośród rodziny i znajomych. Pozostawieni sami sobie, tworzyli społeczność w której każdy pragnął tylko tego by go kochać.

Wydawałoby się że wyspa jest tylko tłem dla historii Agi i Mirka, jednak ja uważam, że Spinalonga jest głównym motywem. Razem z bohaterami czytamy wspomnienia zawarte w dzienniku, listach osób związanych z wyspą. Z każdą stroną obraz Spinalongi się klaruje, tajemnice rodzinne się wyjaśniają, a my przeżywamy smutek i dramat trędowatych.

Powieść jest piękna, nostalgiczna i trudna. Trudna pod względem ładunku emocjonalnego jaki ze sobą niesie. To nie jest książka na jeden wieczór, mimo niewielkiego gabarytu. Musimy się nad nią pochylić, zastanowić i pamiętać, że chociaż nie jest to książka historyczna to bazuje na faktach. Autorka potrafi ubrać w słowa emocje, pokazuje jak wygląda smutek i ciemność duszy. Posępna, nieoczywista i rozrywająca. Uświadamia jak mało wiemy o świecie, o ludziach i o miłości.

Książka Magdy Knedler ,,Szepty z wyspy samotności" opowiada wydarzenia z perspektywy mężczyzny zesłanego na Spinalongę z powodu trądu w latach 30, Talosa - mieszkańca Krety żyjącego kilkadziesiąt lat później i Mirka - wykładowcy oraz jego byłej partnerki Agi w 2019 roku. Wraz z Mirkiem poznajemy zapiski z dzienników i listy, które pomagają dotrzeć do prawdy o wydarzeniach z poprzedniego stulecia. Przedstawiają one również życie ludzi zesłanych na Spinalongę, uczucia jakie nimi kierowały, ich zachowania.

Książka opowiada o wielkiej samotności, o dylematach jakie nachodzą człowieka będącego w sytuacji zamknięcia, bez możliwości opuszczenia wyspy, mitologii greckiej i jej powiązaniu z wydarzeniami, które miały miejsce przez kolejne lata. Nie czytało się jej łatwo, ponieważ sam temat był trudny, aczkolwiek jest ona dobrze napisana. Przedstawiona w niej zagadka samobójstwa jednej z mieszkanek Spinalongi i tego po co Aga poprosiła Mirka o przeczytanie dzienników jest w moim odczuciu tłem dla całego zarysu psychologicznego osób zamieszkujących wyspę i przedstawienia ich, niekiedy krótkiego, życia. Zagadka była dobrze poprowadzona, zakończenie było zaskakujące i ciekawe.

Podsumowując książka mi się podobała i uważam, że jest niedoceniona i za mało się o niej mówi. Gdyby nie to, że poleciła mi ją pani w bibliotece możliwe, że nigdy bym o niej nie usłyszała, a naprawdę wiele bym przez to straciła. Polecam wszystkim ją przeczytać!