Kolory życia. Opowieści niosące nadzieję

Kolory życia: opowieści niosące nadzieję, to zbiór 8 opowiadań, napisane przez cenione autorki, których intencją jest dać nadzieję i wiarę w to, że życie możne zmienić się na lepsze i po każdej burzy, nawet tej trwającej bardzo długo, zawsze wychodzi słońce.
Mój ranking opowiadań: Natasza Socha Pokraka - 10/10
Katarzyna Enerlich A po burzy - 6/10
Liliana Fabisińska Obłęd w ciapki - 7/10
Magda Knedler Między nami cisza - 5/10
Agnieszka Krawczyk Twoje sprawki, moje sprawy 7/10
Agnieszka Lingas-Łoniewska Giselle - 8/10
Magda Stachula Przemijanie - 7/10
Małgorzata Warda Cala - 6/10
Ocena za całokształt to 7.
Jak widać, są takie historie, które przypadły mi do gustu nieco bardziej, inne trochę mniej. Ale to naprawdę wynika tylko z braku flow między mną, a daną opowieścią, a nie braku warsztatu autorki, czy problemów wynikających ze stylu. Pierwsze opowiadanie przypadło mi najbardziej do gustu, ponieważ mnie bardzo zszokowało. Po raz pierwszy ktoś głośno powiedział, że można nie kochać swojej matki. Jest to przerażające stwierdzenie, ale nawet nie wiemy jak czasem prawdziwe. Zdecydowanie muszę się bliżej przyjrzeć twórczości pani @nataszasocha.

Książka składa się z ośmiu opowiadań, które z założenia miały przedstawiać bohaterów w trudnych życiowych sytuacjach, ale też wnosić nadzieję na lepsze jutro.

Nie wiem czy taki był zamysł autorek, ale część tych opowiadań mnie przygniotła, a kolory życia były wyblakłe, bo ledwie przebijały się przez niebo zasnute czarnymi chmurami...

Niemniej jednak spośród tych szarości wyłoniły się także ciepłe i żywe barwy nadziei, miłości i szczęścia. Agnieszka Lingas-Łoniewska swoim opowiadaniem "Giselle" pokolorowała tą smutną rzeczywistość. To historia o dziewczynie, która jest baletnicą i dowiaduje się, że cierpi na RZS (reumatoidalne zapalenie stawów). Kocha balet, choć coraz trudniej jej walczyć z bólem i dalej ćwiczyć. Na dodatek jest pod ogromną presją niespełnionych ambicji własnej matki. Gdy świat wali jej się na głowę, a niebo zasnuwają kolejne ciemne chmury, pojawia się mała iskierka - ciepły promyk nadziei. Jednakże pogoda jest zdradliwa i nikt nie wie kiedy przyjdzie burza. Tylko "któż jednak powie, że za tymi chmurami nie ma słońca"? (Bolesław Prus - "Kamizelka")

To zdecydowanie najlepsze opowiadanie z całej antologii. Mimo iż porusza trudny temat nieuleczalnej choroby, która dotyka młodą dziewczynę, to pokazuje, że nie można się w życiu podawać i trzeba walczyć o swoje szczęście. Każdy z nas na nie zasługuje, choć każdy wylosował od życia na start inną kartę. Dziękuję autorce za przybliżenie tej choroby i napisanie tak osobistego opowiadania...

Świetny sposób na mile spędzony czas. Polecam!