Popielate laleczki

Popielate laleczki to kolejna część z cyklu „W trójkącie beskidzkim”, czyli kryminał policyjny, którego fabuła umiejscowiona została współcześnie, gdzieś między Bielską Białą, Wisłą i innymi sąsiadującymi miejscowościami.

Tula jest młodą dziewczyną, pracującą jako fryzjerka w zakładzie swojej mamy. Pewnego dnia Asta – mama Tuli, odbiera wiadomość na służbowej poczcie i od razu widać, że nie jest to kolejne zapisanie się klientki na wizytę w salonie. Ciekawość zmusza dziewczynę do sprawdzenia kto napisał do jej mamy i co napisał, że kobieta w jednej sekundzie posmutniała, a z jej oczu zaczął zionąć strach. Nadawcą wiadomości okazał się szantażysta, który postanowił wyciągnąć od właścicielki salonu fryzjerskiego sporą sumę pieniędzy szantażując ją zdjęciami z przeszłości. Dziewczyna postanawia wziąć sprawę w swoje ręce i udaje się na miejsce wyznaczone przez mężczyznę. Jak wielkim staje się dla niej zdziwieniem fakt, że odnajduje go, ale… z poderżniętym gardłem. Po kilku latach sytuacja powtarza się. Znów do jej matki pisze kolejny szantażysta i kolejny raz Tula znajduje jego zakrwawione ciało. Wszystko wskazuje na to, że mordercą mężczyzn może być jej matka. Czy Asta byłaby zdolna do zamordowania z zimną krwią mężczyzn, którzy niegdyś bardzo ją skrzywdzili? Czy Tula jest w stanie uwierzyć w winę matki? I czy policja dojdzie wreszcie do tego, kto postanowił wyręczyć organy sprawiedliwości mordując kilka osób za winy z przeszłości?

Muszę przyznać, że cykl „W tr...

Uwielbiam kryminały, chociaż nie umiem jednoznacznie stwierdzić, czy te bardzo krwawe, czy z nutką humoru, czy z dobrym tłem obyczajowym. Jednoznacznie mogę stwierdzić, że jeśli między nami zaskoczy, to wciągam się na całość. I tutaj tak było, autorka przypadła mi od razu, od pierwszego tomu nie mogłam się oderwać, drugi połknęłam momentalnie, a trzeci no cóż noc zarwana, czwarty, piąty - szkoda, że koniec :-(
W każdej części mamy psychopatycznego mordercę, który wodzi za noc policję, którego motywy są znane, który zabija w dość makabryczny sposób. Jest zły, jest mroczny, nie możemy odmówić mu przebiegłości, jednocześnie wpada w sidła policji, sprawiedliwości staje się za dość – no cóż biedne są okolice Wisły, za dużo mają tych seryjnych zabójców.
Czym autorka mnie uwiodła: bohaterami, parą policjantów i ich żonami, których przeszłość też nie jest pozbawiona złych wspomnień i wydarzeń. Wplątują się w zbrodnie, sami doświadczają wydarzeń, a jeszcze i mordercy na nich czyhają. Autorka ma lekkie pióro, bardzo ironiczne, humorystyczne, pełne niedomówień, ale jednocześnie poważne, ponure w dobrym tego słowa znaczeniu. Perypetie miłosno-kryminalne w takim wykonaniu to coś co uwielbiam.
Polecam szczerze autorkę, wciągnie Was tak jak mnie – Hanna Greń jest dobra na ponure wieczory, będziecie się przy niej bawić, śmiać się i złorzeczyć na głupotę – tę pozytywną niektórych bohaterów

Niestety, to już ostatni tom z mojej ulubionej serii wiślańskiej. Lubię kryminały z dobrze rozwiniętą częścią obyczajową.
Ależ tam się roi od psychopatów (w trójkącie beskidzkim:). Ale Konrad Procner z innymi policjantami znowu pokona przestępców. A wielu pasuje do roli potencjalnego sprawcy... I ciągle ta sama osoba odnajduje zwłoki... Czy to Tula jest morderczynią? Czy jej matka? Kto kogo kryje? Do tego brutalna tajemnica sprzed lat...
Nie polubiłam jednak Mirka Ostańca, brak mu pewnej ważnej cechy... i nie jestem pewna, czy naprawdę kocha swą żonę.