Okruchy raju

Przez dwieście stron dostrzegałam pasję w narracji o trudach życia w Indonezji, o komunistycznej epoce, prześladowaniach, bogatym i biednym obliczu kraju. Im dalej, tym opowieść przybiera niepokojąca nutę i coraz bardziej zostaje naszpikowana przedziwnymi sytuacjami, zbiegami okoliczności, choć to właśnie początkowa część, snuta wolniej, jest najbardziej atrakcyjna i barwna ze względu na swoje tło historyczne i obraz wiejskiej społeczności. Ale gdy młoda, skrzywdzona bohaterka wyrusza do miasta zaczyna się psuć, a fabuła ociera się o kicz. Kolejne dwieście stron i niezliczona ilość komplikacji następujących zaskakująco szybko, jedna po drugiej. Do tego brutalność z jaką spotyka się chyba każda z bohaterek "Okruchów raju", bo kobiety albo są bite, poniewierane, gwałcone albo mordowane. A mimo to wszystko wydaje się jakieś nierealistyczne, wykreowane z przesadnym pośpiechem, zdarzenie gna zdarzenie, do tego są przeskoki czasowe, byle dalej akcje napędzać. Przy czym trudno chwilami zorientować się, na jakim etapie życia jest Meila i jej córka. Valko tak nieprecyzyjnie buduje całą atmosferę i przedstawia swoich bohaterów, że miałam wciąż wrażenie, iż Meila nie posuwa się w latach, a Adinda w krótkim czasie osiąga pełnoletność. Ma na to wpływ język, jakim się posługują. Matka, jakby niedojrzała, momentami chłopka, nie kończąca wszystkich klas, innym razem zdumiewająco błyskotliwa w trakcie rozmowy z córką, posiadająca wiedze na rożne tematy, bo przecież! w międzyczasie doszka...