Lato utkane z marzeń

"Lato utkane z marzeń" to kontynuacja świątecznej powieści "Wieczór taki jak ten". O ile pierwsza część cyklu bardzo mi się spodobała tak jej kontynuacja wypadła ciut słabej. Miło było powrócić do Złotkowa, tylko że głównej bohaterki było w tej części jak na lekarstwo a jej wątek został potraktowany trochę po macoszemu. Autorka miała świetne pole do popisu aby rowinąć pewne kwestie, jednak tego nie zrobiła, jej wybór oczywiście.

Książkę zdominowało lato, wakacyjne miłości oraz bohaterowie drugoplanowi. Spodobała mi się historia Jadwigi i Amelii. Autorka zwórciła tym razem uwagę na trudne relacje na linii rodzice-dziecko oraz postarała nam się przypomnieć, że choćby nie wiem co, nie warto zamykać się w skorupie, pielęgnować urazy. Warto wyciągnąć rękę do pojednania, warto wybaczyć, może nie uda się zapomnieć ale warto wybaczyć. Bo może się okazać, że jest już za późno, że nie mamy już komu wybaczać. Zakończenie pozostało otwarte. Niedługo sięgnę po "Magię grudnowej nocy" aby przekonać się jak potoczyły się dalsze losy bohaterów.

"Lato utkane z marzeń" to ciepła i sympatyczna opowieść, może nie tak nastrojowa jak jej zimowa poprzedniczka ale czytało się ją lekko, przyjemnie i zainteresowaniem.

"lato utkane z marzeń" to ksiażka , która czyta sie z przyjemnością. Historie bohaterów wzruszają i jednocześnie rozbawia. I znowu zaczelam od części drugie, wiec musze pozanać 1 i częśc 3. Ksiązka z tych , które z przyjemnościa sie przeczyta kolejny raz

W Złotkowie splatają się losy Jadwigi, Amelii, Wiktorii, Michaliny, Zofii, Patrycji, Przemka, Artura, Marka, Wincentego... każda z tych osób po swojemu przeżywa miłości i rozstania, uczy się kochać i wybaczać. Czy możliwe jest pojednanie marki z córką po latach? Jak wybrać między rodziną a ukochaną kobietą? Jak podjąć decyzję, kiedy serce jest podzielone na dwa światy?

Gabriela Gargaś ma styl, który porusza serce. Jej bohaterowie są autentyczni a klimat Złotkowa urzekający. Choć kolejny powieściowy hotelik to przebrzmiały motyw, nie wszystko kręci się wokół Różanego Pensjonatu. Osobiście najbardziej zaintrygowała mnie historia Jadwigi i Amelii. W zasadzie ta rodzina zasługuje na oddzielną książkę.
Spodobało mi się również poruszenie przez autorkę problemu prześladowania dziecka w grupie rówieśniczej. Szkoda, że nie doczekałam się rozwiązania tej sprawy.

Sięgając po książkę nie wiedziałam, że stanowi ona część cyklu. Przydałaby się taka informacja na okładce. Czytało się lekko i przyjemnie, chociaż nie było tak słodko jak to sugeruje okładka, swoją drogą przepiękna, podobnie jak dołączona do powieści kwiatowa zakładka. Lubię takie dodatki.