Dziś zanucę ci kolędę

Ta książka łapie za gardło i chwyta za serce. W każdym rozdziale czai się coś, co nie pozwalało mi opanować tego ucisku w sercu i łez po powiekami. To książka o ludziach, bardzo boleśnie doświadczonych przez życie, którzy pod naporem ludzkiej życzliwości rozkwitają, otwierają się na drugiego człowieka, odzyskują spokój i dojrzewają do kolosalnych zmian w swoim pokręconym życiu. Jak wspomina autorka na końcu książki "wzruszająca kolęda może przyniesie otuchę, jednak nie rozwiąże problemów. Za to pomocna dłoń wyciągnięta przez innego człowieka, może to uczynić...."

Nie ukrywam, że dla mnie była to bardzo emocjonalna książka. W jednej z historii, zobaczyłam siebie. I będę ją jeszcze bardzo długo pamiętać...

Hania zostaje wytypowana wraz z innymi rodzicami do kolędowania ze zbieraniem datków. Nie wie jak się z tego wykręcić, więc postanawia iść tylko jeden raz. Nie lubi i nie umie śpiewać a na dodatek dostaje strój osiołka. Czy może być gorzej? Jednak okazuje się, że kolędowanie to coś więcej niż śpiew a liczy się czas dany drugiemu człowiekowi.
Aż wstyd, że to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Było tak pięknie, że nadrabiam wcześniejsze jej powieści.

Czym dla Was są święta? Co według Was jest w tym czasie najważniejsze?
Sprzatamy, gotujemy, dekorujemy, kupujemy. Wszystko w biegu ale przecież musi być idealnie. Odświętnie ubrani zasiadamy przy wigilijnym stole. Łamiemy się opłatkiem, jemy, śpiewamy kolędy, rozmawiamy, otwieramy prezenty i cieszymy się z bycia ze sobą. Idealnie, prawda?
Niestety nie wszędzie jest tak pięknie. Są domy, gdzie zabraknie pięknych ozdób czy suto zastawionego stołu. Są też domy, gdzie pojawi się dodatkowe puste miejsce przy stole, dla kogoś kto nigdy już nie zasiądzie przy wigilijnym stole. Są też ludzie, którzy nie mają domu, więc święta spędzą gdzie się da i gdzie będzie można zjeść coś ciepłego. Nasza bohaterka wraz z kolędnikami odwiedza właśnie takie domy i takich zwykłych ludzi, dla których święta nie są idealne jak zdjęcia na insta czy FB. Każdy kolejny dom wyciskał mi łzy z oczu. Polubiłam Hanię i na jej miejscu też uciekłabym z domu. Bardzo wkurzała mnie postawa jej męża. Aż się dziwię, że mąż Hani ani raz...

Co do tej książki miałam największe oczekiwania. Nie wiem, czy bardziej urzekł mnie tytuł czy okładka. I chciałam żeby te duże oczekiwania nie okazały się przstrzelone i nie trafione. Jednak intuicja mnie nie zawiodła!

W świątecznych książkach sprawą pierwszorzędną jest kilmat świąt i tutaj tę bożonarodzeniową atmosferę czuć od pierwszej strony. Powieść jest bardzo emocjonalna, nie brakuje tutaj pozytywnych uczuć, chociaż jak to w życiu, dobre chwile przeplatają się z tymi gorszymi. Autorka przedstawia nam wielu bohaterów, wiele wątków, ale robi to bardzo umiejętnie, bo mimo nagromadzenia postaci, wszystko jest spójne i nie mamy problemu z wielotorowością akcji. Styl Joanny Szarańskiej jest przyjemny, bardzo dobrze się czyta, a dialogii są realne. Autorka opisuje prawdziwych ludzi w prawdziwych sytuacjach. A to jest ogromny atut.

W tym grudniowym czasie musicie sięgnąć po tę powieść. Przyjemną, uroczą i zabawną. Świetnie napisaną, chwytajacą za serce. To było moje pierwsze spotkanie z autorką i już wiem, że nie ostatnie. Polecam gorąco.

Druga przeczytana przeze mnie w tym roku świąteczna powieść osnuta została na muzycznej stronie świąt, czyli na kolędach. Lubię śpiewać, śpiewam od zawsze, a kolędy traktuję jak level wyżej niż zwykłe piosenki, więc z przyjemnością wędrowałam z kolędnikami przez kolejne strony powieści.

Kiedy Hania nieopatrznie zgodziła się na udział w kolędowaniu oraz kwestowaniu na szkołę i kościół, nie spodziewała się, że to zajęcie, tak jej obce, zmieni wiele w jej dotychczasowym życiu. W jednej chwili skupiała się na życiu swoim i rodziny, a w następnej przebierała się w strój osiołka, by wyruszyć na ulice miasteczka i odwiedzać z pieśnią na ustach jego mieszkańców. Gdyby potrafiła śpiewać, byłoby to może nawet przyjemne, ale nie czuła się dobrze w tej roli. Spięta i zdenerwowana, początkowo wcale nie pomagała kolędnikom tworzyć świątecznej, ciepłej atmosfery. Traktowała te wyjścia jak przykry obowiązek i wciąż rozmyślała, jak się z niego wykręcić. Tymczasem z każdym kolejnym wyjściem coś zmieniało się w jej sercu i postrzeganiu spędzanego z innymi kolędnikami czasu...

Wchodząc do kolejnych domów, kolędnicy zaglądają do świata ich mieszkańców. Większość osób znają, bo odwiedzają je co roku, jednak dla Hani wszyscy są nowi i nieznani. Ogromnym zaskoczeniem dla kobiety jest odkrycie faktu, iż dźwięki kolęd otwierają ludzkie serca i wywołują uśmiechy na twarzach ludzi zatopionych w szarej codzienności. I nawet bycie osiołkiem może być przyjemne i...

“Każdy dom i każda rodzina kryją swoje niepowtarzalne historie. Wystarczy tylko znaleźć czas i dobrze się wsłuchać, żeby je poznać”.

Święta to dla Hani pracowity czas. Mimo że już minęły, kobieta wciąż ma ręce pełne roboty. Utrzymanie domu, opieka nad dziećmi, przedłużająca się wizyta wymagającej teściowej i jeszcze, jakby tego było mało, została wmanewrowana w tegoroczne kolędowanie z grupą kolędników. A przecież nie potrafi i nawet nie lubi śpiewać. Na pierwszą zbiórkę szła więc z kwaśną miną, jednak z czasem polubiła te wieczorne wyjścia na kolędę. Okazało się bowiem, że w ogóle nie chodzi o umiejętność śpiewania, czysty głos, czy znajomość tekstu, a o samą obecność i przebywanie z drugim człowiekiem.

Przemierzając zasypane śniegiem ulice miasteczka, grupa kolędników puka do wielu drzwi, za którymi kryją się zwykli ludzie z różnymi doświadczeniami, problemami, tęsknotami. Każdy rozdział to inna kolęda i inny kawałek historii. Taka konstrukcja odróżnia tę książkę od innych zimowo-świątecznych opowieści. Autorka miała świetny pomysł i doskonale go zrealizowała. Przyjemnie było razem z Hania i kolędnikami zaglądać do domów, mimo że nie w każdym z nich panowała radosna atmosfera.

Powieść uświadamia nam, że święta nie dla każdego oznaczają czas radości i szczęścia, wręcz przeciwnie, wielu ludzi boryka się różnymi problemami, traumami, tęsknotami. Autorka zwraca także uwagę na zwierzęta, o które należy zadbać w ten szczególny czas, ale też i ...

Właśnie dziś pakuję do pudełek wszystkie świąteczne ozdoby, i przy okazji kończę swój maraton świątecznych książek.
Na koniec zostawiłam tytuł "Dziś zanucę Ci kolędę", który stał się moją ulubioną świąteczną pozycją. Bardzo lubię pióro Joanny Szarańskiej, a opowieść o Hani wcielającej się w osiołka, jej dołączenie do kolędników i obserwowanie ludzkich trosk oraz problemów okazało się być niesamowicie wzruszające. Niemalże przez większość książki łzy płynęły po moich policzkach. Z żalu, ze złości, smutku i współczucia, a w końcu i z radości.
Wieczorne wyjścia Hani uświadamia jej mężowi, jak wiele kobieta ma obowiązków, a siedzenie z dziećmi w domu nie jest sielanką. Do tego obecność teściowej, która bardzo lubi przeganiać swoją synową z miejsca na miejsce i robi z niej służącą, mocno wpływa na samopoczucie kobiety. Dając się wmanewrować w kolędowanie z całkiem obcymi ludźmi, Hania ma okazję zobaczyć z jakimi problemami muszą mierzyć się inni. Co więcej, uświadamia sobie jak wiele radości może przynieść zaśpiewanie kilku kolęd.
Muszę powiedzieć, że jest to bardzo emocjonująca książka, obok której żal przejść obojętnie. Jeśli już nie czytacie świątecznych książek to koniecznie dopiszcie ją do listy na grudzień!

"Dziś zanucę Ci kolendę" to historia Hani, która po świętach Bożego Narodzenia zaczyna, wraz z grupą innych kolędników, odwiedzać domy ludzi. Razem kolędują, rozmawiają, zbierają pieniądze na szczytne cele i co najważniejsze, tymi odwiedzinami odmieniają życie ludzi.
Czy to cud, czy moc kolędy, czy po prostu obecność innego człowieka sprawia, że na twarzach pojawia się uśmiech?

Ta książka to balsam dla duszy.
Wzruszyłam się, popłakałam...
Za serce porwała mnie historia Pando, pieska, który panicznie wystraszył się petard, huków w sylwestra 😔
Współczułam kobiecie bitej przez męża, jak i tej, która męża niedawno straciła.
Samotność osób starszych, bezradność rodziców, tęsknota, bieda, niepełnosprawność...
Tak wiele trudnych tematów sprawia, że to nie jest taka łatwa lektura.
Ale daje nadzieję...

A przy okazji czytania można ponucić pod nosem kolendy 🎶