Do zakochania jeden rok

Zaraz po przeczytaniu pierwszego tomu przygód Zojki Tuszyńskiej sięgnęłam po tom drugi licząc na dobrą zabawę. Byłam ciekawa, czy dalszy ciąg serii o pechowej Zośce będzie równie lekki i śmieszny, jak pierwsza część.

Tym razem w powieści było bardzo mało babuni Łyczakowej. Ciut mnie to rozczarowało, jednak cóż zrobić, kiedy fabuła opierała się tutaj głównie na poszukiwaniach babuni, która... zaginęła! W dodatku jedyną osobą, która naprawdę się zmartwiła i rozpoczęła poszukiwania na własną rękę, była Zojka. Nawet własna rodzina usiłowała ją uspokoić, że babci z pewnością nic się nie stało i nikt jej nie uprowadził, tylko "sama gdzieś polazła". A "jak polazła, to i wróci". I tyle miała Zojka pożytku z najbliższej rodziny... Aspirant Chochołek również nie był szczególnie pomocny. Śledztwo utknęło w martwym punkcie i nie wyglądało na to, żeby coś miało się zmienić, szczególnie w sytuacji, kiedy Chochołek interesował się zdecydowanie czymś, a właściwie KIMŚ innym, zamiast poszukiwać starszej pani. Do tego redaktorek, który wciąż działał Zojce na nerwy i z wzajemnością...

Ten tom pełen był zabawnych perypetii trójki głównych bohaterów: Zojki, Kordeckiego i Chochołka, a miejscem, które łączyło ich wątki, była powstała niedawno w Wadowicach agencja matrymonialna "Do Zakochania Jeden Rok". Wszyscy, włącznie z babunią, stali się szybko klientami agencji, choć każdy miał, rzecz jasna, zupełnie inne ku temu powody. A jakie? Nie zdradzę, przekonacie się podczas lektury...