Spadkobierca

Cykl o Barnabie Uszkierze czyta się coraz lepiej. Śledztwo nie polega już jedynie na narzekaniu na brak dowodów czy chociażby poszlak. Śledczy ruszyli w teren i powolutku odnajdują i wiążą poszczególne wątki dwóch morderstw. A jak do tego wszystkiego ma się mają się morderstwa popełnione nawet siedemdziesiąt lat temu. Żadnych powiązań, jedynie brutalność podobna. A jednak coś te wszystkie sprawy łączy. A smaczku dodaje pojawienie się w ekipie Uszkiera nowej policjantki. Jaka to osoba ( nie dała się polubić) i jaką ma rolę do spełnienia? To prawie udało mi się odgadnąć. Odgadłam rolę, którą odegrała ale za nic nie wymyśliłam motywu. Czytajcie sami.

Miała być najlepsza sprawa Uszkiera, najciekawsze śledztwo i tak dalej, a o jest? Dla mnie to jak do tej pory najsłabsza książka w cyklu. Pierwszy tom podobał mi się bardzo, kolejne coraz mniej, ten kompletnie mnie zniechęcił, nie wiem, czy zdecyduję się na kolejny. Nie pasują mi nawiązania wojenne, nie wciągnęło mnie śledztwo, nie czuję tej książki. Można powiedzieć, że nudziłam się przy lekturze części dotyczącej dochodzenia, niepotrzebna brutalność zabójców mnie brzydziła, może uwierzyłabym w taką dziedziczną zemstę, poszukiwanie skarbu, ale fakt, że w każdym pokoleniu jest kilku psychopatów jest dla mnie zbyt nieprawdopodobne. Szkoda, że tak się potoczyła ta historia, czytając pierwszy tom byłam pod wrażeniem, ciąg dalszy już mi tak nie odpowiada.

Czwarte spotkanie z Komisarzem Uszkierem owocne tak samo jak i poprzednie. Nowa podwładna, irytujący kolega "po fachu" i morderstwa podobne w swym "wykonaniu" do tych z przed lat. Czego chcieć więcej? Czasu na zaznajamianie się z kolejnymi tomami.

Jakiś czas temu pisałam, w jaki to mało logiczny sposób zapoznałam się z serią o komisarzu Uszkierze autorstwa Agnieszki Pruskiej. Przypomnę, że lekturę rozpoczęłam od piątego tomu… Teraz więc przyszedł czas na tom poprzedni, czyli czwarty. Jak zobaczyłam tylko, że jest możliwość otrzymania książki w ramach akcji BookTour nie wahałam się i się zgłosiłam. Mina mi lekko zrzedła, kiedy już “Spadkobierca” do mnie dotarł. Nie spodziewałam się bowiem, że będzie to aż tak gruba kniga. Liczy sobie bowiem nieco ponad sześćset stron i moja pierwsza myśl brzmiała: “Co za historię można umieścić na aż tylu kartkach?”. Ale rozpoczęłam lekturę bez zawahania, bowiem w pamięci miałam, że akurat ta autorka nigdy jeszcze mnie nie zawiodła. Nigdy nie mów nigdy? Nie w tym przypadku! Jest rok 1945, tuż po wojnie. Gdańsk to z pewnością nie jest raj do zamieszkania. W pewnym domu koczuje rodzina Schultzów. Nie wiedzą, co ich spotka już tej nocy… Choć może to było wybawienie? Przenosimy się o dwadzieścia lat później. Pewien robotnik, Józef Stasiuk, właśnie zmierza do pracy. idzie dziarskim krokiem, nie rozgląda się zbytnio na boki, wie dokładnie, dokąd w tej chwili zmierza. Odczuwa złość, bowiem ten cholerny poniedziałek znów musiał nadejść, a poza tym strasznie boli go głowa (wiadomo po czym). Nagle jego wzrok napotyka coś kolorowego, barwnego. Oczom nie wierzy. Tuż obok ścieżki, którą właśnie przed chwilą tak raźno maszerował leżą zwłoki dwóch osób. Ledwo powstrzymał się, by nie zwrócić tego,...