Spadkobierca recenzja

Biorąc do ręki "Spadkobiercę" autorstwa Agnieszki Pruski nastawiałam się, że seria z Barnabą Uszkierem porwie mnie w trybie natychmiastowym i pochłonie do reszty. Opasłe tomisko mające ponad sześćset stron robi piorunujące wrażenie i uwierzcie mi, prezentuje się znakomicie na półce. Jednak konfrontacja oczekiwań z rzeczywistością bywa jak zawsze w moim przypadku różna… Ale o tym za chwilę 😉

Akcja książki ulokowana jest, tradycyjnie dla twórczości pani Pruski, w Gdańsku. Jest on nękany serią tajemniczych morderstw, począwszy od 1945, a skończywszy na 2016 roku. Ostatni mord miał miejsce na jednym z gdańskich osiedli, gdzie znalezione zostało ciało młodego mężczyzny, Piotra Gąbrowskiego. Nadkomisarz Uszkiera nie wie, że rozpoczęło ono nad wyraz długie i skomplikowane śledztwo łączące historię z teraźniejszością, a i on sam stanie się celem tajemniczego mordercy…

I właśnie o tę długość śledztwa chodzi. Czytając tę pozycję cały czas czułam, że historia oparta jest na utartych schematach, które prowadzone są przez autorkę jak po sznurku. Jeżeli szukacie w niej jakichś spektakularnych plot twistów to niestety nie znajdziecie ich tutaj. Historia sama w sobie jest standardowa, prosta i nieskomplikowana, aczkolwiek poprawna. Jedynym lekkim zaskoczeniem było dla mnie samo zakończenie, jednak aż do ponad cztery setnej strony wydaje się, że śledztwo stoi w miejscu i nic nie jest w nim wiadomo. Myślę, że gdyby zmniejszyć liczbę stron i streścić fabułę, to nic nie straciłaby ona na wartości. In plus na pewno możemy zaliczyć podkreślenie wartości przyjaźni, która to podkreślana jest na każdym kroku w tej pozycji. Ogólnie rzec ujmując, całość podobała mi się, jednak cały czas miałam z tyłu głowy myśl, że tak naprawdę jest to raczej lekko napisana komedia kryminalna z lekką dawką dreszczyku, lecz nadal z dużą dawką humoru niż ponury i krwisty kryminał. Jednak myślę, że dam szansę innym pozycjom tej autorki 😊

Za egzemplarz i możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Oficynka!