Królowa głodu recenzja

Wojciech Chmielarz "Królowa głodu",

Nie mam zupełnie doświadczenia z literaturą postapo, w której autorzy snują zwykle wizję dotkniętego zagładą świata. Niewiele większe doświadczenie mam z filmami utrzymanymi w tym gatunku. Pamiętam jednak, że Kevin Costner z "Wodnego świata", po swoich wcześniejszych kreacjach aktorskich, w nowym wcieleniu Żeglarza, niezwykle pozytywnie mnie zaskoczył.

Tym razem zaskoczyć postanowił Wojciech Chmielarz, którego kryminałów nie miałam jeszcze przyjemności czytać, a mocno zakręcone akcje thrillerów bardzo sobie cenię. Myślę, że "Królowa głodu" będzie niespodzianką dla czytelników poprzednich książek autora, a miłośnicy postapokalipsy będą mieli okazję sprawdzić, jak w preferowanym przez nich gatunku sprawdził się, uznany już na polskim rynku kryminałów i thrillerów, autor.

Nie jestem miłośniczką mieszania gatunków, nad przepych przedkładam kameralność historii, tym bardziej wahałam się czy reklamowana na okładce, łącząca w sobie elementy postapo, horroru, science fiction, westernu i fantasy, książka, okaże się historią, która będzie miała szansę porwać mnie do swojego postapokaliptycznego świata. Muszę przyznać, że ten zgrabnie utkany miks gatunkowy zupełnie mi nie przeszkadzał, nawet jeśli snuta przez autora opowieść drogi, nie do końca wydała się mnie do siebie przekonać. Dlaczego? Głównie z powodu głównego bohatera Holendra Brama, na którego specyficzność, oryginalność czy też nieustępliwość bardzo liczyłam, a miałam wrażenie, że kilku innych bohaterów przysłoniło go trochę swoimi równie silnymi osobowościami.

Tym niemniej lubię historie dziejące się niejako w drodze, w których dobro spotyka się ze złem, tajemniczy bohaterowie pociągają za sznurki wydarzeń, a przeszłość determinuje przyszłość. Historie nieco "wiedźminowate", "hobbitowate", w których w czasie czytania, mocno popracować należy także wyobraźnią, dające również możliwość przeniesienia akcji i postaci na plan filmowy, nadania im kształtu, tchnięcia życia tak, żeby siedząc w ciemnej sali filmowej na niektórych realistycznie wyglądających scenach można było swobodnie zamknąć oczy. Czy to jest dobra powieść utrzymana w konwencji gatunku? Trudno mi jest dać jednoznaczną odpowiedź na to pytanie, ponieważ nie mam żadnego porównania. To było oryginalne doświadczenie, które pozostawiło jednak pewien niedosyt, również dotyczący zakończenia. W każdym razie, wygląda na to, że Wojciech Chmielarz, zostawił sobie furtkę na jej kontynuację.

Po lekturze nie mogę również oprzeć się nadchodzącym mnie myślom, szczególnie w kontekście toczącej się w Ukrainie wojny, że postapokaliptyczny świat, mamy już na wyciągnięcie ręki.