Komisarz Maciejewski. Morderstwo pod cenzurą

Lublin lat trzydziestych. Miasto, gdzie stykają się różne kultury: polska, żydowska, ukraińska. Miasto, które nadal budzi się i dostosowuje do realiów niepodległej Rzeczpospolitej. To właśnie tutaj służbę pełni podkomisarz Maciejewski. Burkliwy, nieprzyjemny, bardziej przypominający złoczyńców, których ma łapać niż policjanta, ale mimo to genialny śledczy. W listopadzie 1930 będzie musiał zmierzyć się z tajemniczą zbrodnią popełnioną na znanym dziennikarzu. Dodatkowo, wkrótce po tym w podejrzanych okolicznościach ginie urzędnik cenzury. Policja nie łączy tych zbrodni. Maciejewski jednak podejmuje swoje śledztwo, nie zawsze podążając ścieżkami regulaminu. ,,Morderstwo pod cenzurą" to moje drugie spotkanie z Zygą. Drugie i na pewno nie ostatnie. Podoba mi się ten duszny, mroczny klimat Lublina, jako miasta zbrodni. Wszystko widzi się tam w ciemnych kolorach, jak w starym kryminale. Intryga jest tak skonstruowana, że wciąga od pierwszych stron, a każda kolejna podsyca tylko zainteresowanie. Sam podkomisarz też jest nietuzinkową postacią - z jednej strony lekko odrażający, ale fascynujący. Budzi podziw swoją przenikliwością i niestereotypowym myśleniem. Ogromny plus należy się także za klimat dwudziestolecia międzywojennego i nienachalną stylizację językową. Jestem jak najbardziej na tak, jeśli chodzi o tak kryminały retro.

Nie przepadam za książkami retro. Dlatego niektórych może dziwić moja ocena ale z pewnością ma na nią wpływ lokalny patriotyzm. Razem z bohaterami chodziłam Krakowskim Przedmieściem, Lubartowską, Staszica i innymi ulicami. I mimo pewnych niedoskonałości podkomisarza Maciejewskiego po prostu go polubiłam. Z pewnością sięgnę po dalsze książki traktujące o jego pracy.

Bardzo dobra książka. Zdaje się pierwszy kryminał jaki czytałem bardzo mi się spodobał. Kupiłem go z racji patriotyzmu. Autor wplótł Lublin w tło opowieści – poniekąd się tego bałem, że wszędzie będzie się pchało to miasto, jednak tak nie jest. Osoby nie znające Lublina myślę, że nie ucierpią. Dla niezainteresowanych lub nieuważnych to po prostu kolejne nazwy ulic i dzielnych, dla Lublinian to znane rejony, które nabierają nowego życia. Pościg na Bychawskiej? Chciałbym to zobaczyć! Ha! (obecnie ul. Kunickiego) Podoba mi się sposób pisania, który łatwo i przyjemnie mi się czyta. Uśmiechnąłem się nie raz nad książką, a i dowiedziałem niejednego. Wroński w treść wplata takie fakty jak chociażby to, że pierwsza polska maszyna do pisania była marki Orzeł – niby nic, ale mnie podoba się ten szczegół. Na miejsce zbrodni przybywa policjant z fotografem: -Serwus, Zyga! – przywitał się przybyły. -To panowie zamawiali zdjęcie rodzinne? -Tamten. -Maciejewski wskazał zwłoki z przyrodzeniem wetkniętym w lekko uchylone usta. -Tylko niech się lepiej nie uśmiecha, bo ptaszek wyleci. Wspaniały plan Tomaszczyka nie wypalił: -No i co myślisz, Zygmunt? – odezwał się jakby mniej pewny siebie Tomaszczyk. -Nic nie myślę, zbyt wielkie szczęście mnie przepełnia – burknął Zyga. -Że co? – spytał zaskoczony podkomisarz. -Dopiero siódmy rok służę w policji, a już drugi raz mam honor jechać służbowym autem. Ja ci tego, Adolf, póki życia, nie zapomnę. Jeszcze w międzywojniu trzeba było płacić za wejście naw...

Przedwojenny Lublin i świat, który dawno przeminął. Czasem aż człowiekowi szkoda. Nie tylko klimat pociąga w tej książce. Główny bohater jest twardy, bezkompromisowy i twardo stąpający po ziemi. A intryga kryminalna: nieprzekombinowana, ale ciekawa - autor nie powiela schematów.

Kolejny dobry kryminał w polskiej scenerii. Tym razem Lublin w latach 30 tych ubiegłego wieku. Szybka, ciekawa fabuła. Dobrze sie czyta. Polecam.

Jako zadeklarowany wielbiciel własnego miasta, serię Marcina Wrońskiego polecam z całego serca. A potem spacer śladami fabuły :)

Ciekawa historia, która rozgrywa się w Lublinie. Komisarz Zyga jest interesującą postacią. Podobała mi się ta książka.

Rewelka, pewnie dlatego, że lubelska :)