Skrzydlata trumna

,,Skrzydlata trumna" to moje czwarte spotkanie z komisarzem Zygmuntem Maciejewskim ale chyba pierwsze, które pochłonęło mnie bez reszty. Siedziałam i czytałam, czytałam aż w końcu, w rekordowym tempie dotarłam do końca. Tym razem Marcin Wroński zaserwował nam nietypową opowieść. Obserwujemy Maciejewskiego na dwóch płaszczyznach: przedwojennej i tuż po zakończeniu II wojny światowej. Płaszczyzny połączone są osobą współwięźnia. Budzi on wspomnienie niedokończonej sprawy z 1936 roku, która rozpoczęła się od pozornie łatwego do wyjaśnienia samobójstwa stróża w fabryce samolotów. Instynkt nie pozwala jednak bohaterowi odłożyć tego na półkę. Zaczyna drążyć, pytać aby odsłonić zaskakujący finał. Równocześnie jest to też historia Maciejewskiego-więźnia. Uwięziony na Zamku, przesłuchiwany, torturowany przez komunistycznego majora Grabarza w niczym nie przypomina postaci, którą poznaliśmy we wcześniejszych tomach. Jest wyniszczony, pozbawiony informacji o najbliższych, odarty z człowieczeństwa a mimo to nie gdzieś jeszcze kołacze się jego inteligencja i upór. W ,,Skrzydlatej trumnie" dostajemy naprawdę mocną i momentami brutalną historię. Jednak w pewien sposób fascynującą. Znowu spotykamy ulubionych bohaterów - fakt, większość w retrospekcji z 1936. Jak zawsze są wyraziści i pełnokrwiści. Cóż, nie trzeba też powtarzać, że świetnie wtapiają się w dobrze znane nam już tło społeczne. Po raz kolejny Lublin staje się miastem złym, mrocznym oraz pełnym tajemnic nad którym, na szczęście, cz...

Bałam się opisów pobytu Zygmunta Maciejewskiego w ubowskiej katowni, po lekturze cyklu o Edim Popielskim Marka Krajewskiego mroczne były moje przewidywania... Tymczasem opisy nie ociekają nadmiernie krwią, potem i innymi wydzielinami, a efekt osiągnięty - pełna identyfikacja z bohaterem, odbić bym go chciała, razem z Witoldem oczywiście, ocalić Natalię. Boli mnie, gdy czytam.
Konwencja dobrego horroru, w którym choćby bronić się zaciekle, wyobraźnia i tak podpowiada wszystko to, co niedopowiedziane, sprawdza się dużo lepiej niż szczegółowe, krwawe opisy obrażeń ciała i technik ich zadawania.
U Marka Krajewskiego niepokoi mnie jego potrzeba naturalistycznych opisów tych wszystkich tortur, którym poddaje swoich bohaterów,a najbardziej Edwarda Popielskiego, którego przecież od początku do końca uwielbiam. Jest mi przykro, gdy Autor w kolejnym tomie cyklu ("Arena szczurów") maksymalnie dręczy pozytywnego bohatera, nie wiem czemu ma to służyć, to dobrze prowadzony wątek kryminalny, a nie sadystyczne opisy, powinien być cechą rozpoznawczą powieści.

Pierwsza książka autora, niestety nie porwała mnie. Lubię historię wplataną w pozycje kryminalne, jednak ta mi nie odpowiadała. Może jestem przesycona Krajewskim, więc mam trochę spaczony osąd. To samo retro, inne miasto, bohater tak samo tragiczny. Jeśli znajdę na półce inne pozycje, może sięgnę, szukać jednak nie będę.

Lubie skacowanych bohaterów prozy Wrońskiego. I duszny klimat Lublina w przededniu II wojny światowej. A i intryga kryminalna całkiem udana. Dobra kryminał.

wszystkie książki Marcina Wrońskiego z Lublinem w roli głównej polecam gorąco :D Ale jako mieszkanka Lublina nie jestem nazbyt obiektywna :D

Ta część podobała mi się najmniej ze wszystkich dotychczas przeczytanych. Nie mniej jednak losy podkomisarza Maciejewskiego nadal bardzo mnie interesują, szczególnie przy takim zakończeniu z dużym znakiem zapytania.
Odrobina wiedzy o Lubelskiej Wytwórni Samolotów też nikomu zaszkodzić nie może. Ale klimat starego, międzywojennego i tuż powojennego Lublina został zachowany. I znajomość miejsc, w których dzieje się akcja ułatwia jej poznawanie. Oczywiście sięgnę po kolejną pozycję z cyklu.