Gliny z innej gliny

Dawno już tak się nie wynudziłam, słuchając książki. Dla mnie ten tom opowiadań został napisany na siłę, aby jakoś zamknąć cykl. Większość opowiadań była do bólu przewidywalna i niczym nie zaskakiwała. Przyznaję się, że gdy słyszałam, jak Zyga Maciejewski otwiera pudełko zapałek, zaczynałam zgrzytać zębami. Może kiedyś sięgnę po inne książki z tego cyklu, gdyż niektóre były interesujące.

Opowiadania obejmują różne okresy życia Zygi. Różne są też rodzaje zagadek kryminalnych, jakie próbują rozwiązać bohaterowie tych opowiadań - bo nie tylko Zyga jest detektywem, ale w drugiej części książki również jego syn.... Część z tych intryg nie jest ciekawa, ale nie to jest tutaj najważniejsze, ale sam klimat książki, postać Zygi, a w drugiej części książki pokręcone losy naszej ojczyzny.
Refleksje o Polsce i jej prawdziwych bohaterach, jakie można wyczytać z tej serii są smutne. Na szczęście uczuciem dominującym w tych opowiadaniach jest spokojne pogodzenie się z losem, zarówno losem ogólnym, jak i jednostkowym. Jest jak jest, życia nie zmieni się, a tylko grób łączy wszystkich i wszystko.
Podsumowując, w sumie jestem zadowolona z tej książki, gdyż po raz kolejny spotkałam się z moimi ulubionymi postaciami i poznałam ich dalsze losy. Językowo, co audiobook podkreśla, wypadło dobrze, a to zrekompensowało mi braki ciekawych zagadek kryminalnych. Dodatkowym plusem jest, moim zdaniem, całościowe pokazanie dalszego ciągu życiorysów rozmaitych postaci drugoplanowych z tej książki, tych pozytywnych, i tych negatywnych. Daje to gorzki obraz Polki, jaki stworzyła na nawo Władza Sowiecka, jaka nastała w 1944 roku... Ale skoro sam Zyga pogodził się z tym, to i my chyba musimy....

Nawet nie wiem jak to napisać. Bo moje rozczarowanie tym "oczekiwanym zwieńczeniem cyklu" jest tak ogromne, że aż niewysławialne. Dla poprawności procesowej jednak kilka punktów muszę wyjaśnić.
Otóż:
Po, pożyczonym przypadkowo, Morderstwie pod cenzurą, były dwa kolejne (Kino Venus i Na imię jej będzie Aniela), lepsze / gorsze, ale wciąż wyśmienite, utrzymane w klimacie retro, Lublina różnych okresów historycznych jest tu "akuratnie" i tak dalej, i tak dalej..., zakochałam się w Maciejewskim na amen. Dozuję sobie książka po książce. No, ale pewnego dnia, robiąc dość duże zakupy w Tezeuszu (moim ulubionym antykwariacie) dostałam w prezencie książkę do wyboru. Pod nos podetkano mi dwa wielkie kosze. I jak tu wybrać JEDNĄ?? I wtedy zobaczyłam okładkę.
Marcin Wroński napisano wołami. Czcionką i zgraną z całą resztą cyklu grafiką... Numer tomu (ostatni) mi umknął. Sięgnęłam zachwycona - ha! pomyslałam, w końcu nie będę musiała czekać aż Wrońskiego oddadzą do biblioteki. Mam własnego Wrońskiego!
Wróciwszy do domu chyba nawet butów nie zdazyłam ściągnąć i herbaty zrobić...

Pierwszy rozdział (jak się później okazało, opowiadanie...) był w stylu i całkiem do rzeczy. Drugi okazał się... pisany przez kogoś innego. To było widać i czuć (jak przykładowo zupełnie, w Chmielewskiej. Od pierwszej strony widać, że tego akurat NIE PISAŁA Chmielewska.) Akurat pana Ćwirleja (to opowiadanie było zupełnie inne, dobre, ale "inaczej") i już wiedziałam, że to opowiadania p...

Zyga Maciejewski i jego familia trzymają formę. Wroński i zaproszeni koledzy pisarze, sprawnie dopasowali się do realiów lubelskich. Od pierwszego do ostatniego opowiadania jest utrzymany klimat wcześniejszych powieści o komisarzu Maciejewskim. Szkoda, że to już pożegnanie z tym bohaterem.

Moje pierwsze większe spotkanie z Maciejewskim, wcześniej z nim się spotkałem w powieści "Wszyscy słyszeli jej krzyk", gdzie nie był głównym bohaterem.
Mam wrażenie, że pierwsze opowiadanie jest najsłabsze, później czytało się lepiej. Opowiadania to właściwie dwóch Maciejewskich: ojciec i syn. Dzieli ich dużo: czasy, w których żyją, ustrój, środowisko, po prostu gliny z innej gliny. Mimo to niektóre cechy pozostają niezmienne, no i obaj pracują w kryminalnej.