A na imię jej będzie Aniela

Ta książka powinna być lekturą w szkole średniej. Obowiązkową. Wątek kryminalny rozbudowany, wysmakowany, idealny wprost. Ale największym atutem tej powieści jest obraz okupacyjnego tła zdarzeń. Panie Marcinie - dzięki! Za to, że miał Pan odwagę i chyba sporo radości pokazać, że w czasie okupacji żyli obok siebie uczciwi Polacy i prymitywni donosiciele, Żydzi prześladowani i Żydzi, którzy świetnie prosperowali w tej rzeczywistości, Niemcy okrutni i Niemcy całkiem ludzcy. Niby wszyscy o tym wiedzą, albo przynajmniej obiło się o uszy, ale nadal zbyt świeża to historia, żeby bez emocji i narażenia się rozmaitym ideologom móc publicznie powiedzieć, że to ludzie, a nie narody, czy klasy społeczne, bywają i dobrzy i źli, zależnie od okoliczności, a w warunkach ekstremalnych postępują nader różnie, niezależnie od narodowości,obywatelstwa, wyznawanej religii i ideologii, płci, wieku i tych wszystkich niby-determinant, które w łeb biorą, gdy ma się do wyboru dobro własne lub cudze.
A poza tym kocham Witolda Fałniewicza.

I znowu odzywa się u mnie lokalny patriotyzm. Akcja dzieje się w okresie II wojny światowej w Lublinie. Zatem już mi się podoba. A komisarz Maciejewski sam mówi o sobie , że jest "lubelskim psem łańcuchowym". I mimo iż praca w niemieckiej policji przysparza mu wielu wrogów to on cały czas tropi mordercę. Zajmuje to kilka lat okresu wojennego ale zagadka zostaje rozwiązana. Przy okazji mamy opis pracy Gestapo, niemieckiej policji, w których to szeregach pracowało wielu Polaków. Mamy tu pokazane życie w mieście w okresie wojny, zdrajców, folksdojczów, pogromu Żydów, getto żydowskie i jego codzienność, partyzantkę, naloty, łapanki i całą wojenną otoczkę. Polecam.

Marcin Wroński w trzecim tomie opowieści (jakoś nie pasuje mi tutaj określenie ,,przygód") o komisarzu Maciejewskim serwuje nam zagadkę kryminalną rozpisaną na lata. Wszystko zaczyna się z pozoru banalnie, zabójstwem dziewczyny we wrześniu 1938. Wtedy jeszcze nikt nie przypuszcza, że sprawa ta będzie się ciągnąć przez okres całej wojny. Co roku w podobnych okolicznościach będzie ginąć kolejna młoda kobieta. Jedynie wytrwałość i ,,ośli" upór Maciejewskiego sprawi, że zbrodnia nie zniknie w wojennej zawierusze a zabójca musi liczyć z faktem, że nie pozostanie bezkarny. Lubię kryminały Wrońskiego za ich specyficzny klimat. We wcześniejszych dało wyczuć nostalgiczną nutę tęsknoty, za wielokulturowym, mrocznym Lublinem z jego kawiarniami, bramami. Miastem pełnym tajniaków, szpicli nad którym jednak czuwa policja z Maciejewskim na czele. Tutaj na początku także powraca dobrze znana atmosfera. Szybko jednak wszystko ulega zmianie. Wybucha wojna, wkraczają Niemcy. Śledztwo, układy, znajomości, utarty rytm znika. Gdzieś cały czas czai się zagrożenie. Nawet pozornie bezpieczna posada nie pozwala uniknąć ryzyka. W powietrzu wisi nie do końca wypowiedziane zagrożenie. Każdy ze znanych nam doskonale bohaterów będzie musiał dopasować się do panujących reguł. Nie można stać w miejscu bo rzeczywistość wszystko zmieniła. Z ogromnym zafascynowaniem śledziłam jak zgrabnie a zarazem dobitnie Wrońskiemu udało się przedstawić na tle rozciągniętego i skomplikowanego śledztwa zbudować obraz podbiteg...

To lubię. Kryminał w naszej scenerii. Piękne miasto Lublin, krwawe morderstwa, czas okupacji. Dzieje się dużo i szybko. Pełnokrwista pozycja dla miłośników polskich kryminałów retro.

bardzo lubię kryminały Marcina Wrońskiego :) Przede wszystkim dlatego, że akcja dzieje się w Lublinie :) już czekam na kolejną część :) i polecam dotychczas wydane :))

Miłe zaskoczenie. Ciekawie opisany Lublin. Warto przeczytać.