Kwestja krwi

Chyba najsłabsza książka z dotychczas przeczytanych z cyklu. Akcja przenosi się z Lublina do Zamościa gdzie Zyga Maciejewski zostaje trenerem bokserskim. Jednocześnie opowiada nam o swoich początkach w pracy śledczego, o swoim pierwszym samodzielnie poprowadzonym śledztwie i o ówczesnym, przedwojennym jeszcze sukcesie. Ale czy na pewno to był sukces? Ta przedwojenna część podobała mi się bardziej i uratowała tę pozycję. No i lubię tego zawadiakę.

Mój pierwszy kontakt z Zygą Maciejewskim i jestem zadowolona. Chociaż uczciwie przyznam, że sięgnęłam po książkę ze względu na innego bohatera, Anastazego Olkiewicza (bohatera cyklu R. Ćwirleja o Antonim Fisherze).
Ostatnio bardzo mi się spodobały kryminały retro i książka wpisuje się w klimat, chociaż nie jest to ukochany Poznań, ale równie interesujący Zamość.
Mamy 3 plany czasowe i zaskakujące zakończenie, za które daję dodatkowy punkt:) Cała czas zastanawiał mnie sens tylu planów czasowych, ale tam to jest:)
Z pewnością sięgnę po inne książki z cyklu o Maciejewskim, polubiłam go.

Polski kryminał, moim zdaniem, jest lepszy niż skandynawski, chociażby dlatego, że napisany jest zwięźle. TO co Skandynawowie zawierają w 600 stronach, my piszemy w 230, zawierając zarówno wątek kryminalny, tło topograficzne, wątki osobiste głównego bohatera, jak i problematykę społeczną.
Jeśli chodzi o wątek kryminalny, to Wroński trzyma poziom. Napięcie było aż do końca. Historia życia Maciejewskiego została rozszerzona zarówno wstecz, jak i do przodu. Moim zdaniem autor zawarł w książce istotę problemu, który niestety nie zmienił się do dziś, choć od lat 20-tych XX wieku zmienili się mieszkańcy i 2 ustroje, jak słusznie zauważył autor w Posłowiu. Ta istota problemu to swoista atmosfera miejsca, w którym żeby 'dobrze żyć', trzeba reprezentować odpowiednią kastę, znać odpowiednich ludzi, gdzie języki ludzkie potrafią zniszczyć porządnego człowieka albo utrzymać na powierzchni szuję. Tacy niedopasowani jak Zyga Maciejewski czy Lesman nie pasują do takiego miejsca i nie zrealizują się.
Poza książką mamy też istotne dosyć Posłowie, w którym autor rzuca dodatkowe światło na to, jak on widzi Zamość. I wydaje mi się, że jest to spojrzenie trafne i bardzo, bardzo istotne.

Trzeba przyznać: dobry z Wrońskiego strateg. Po sześciu tomach dał wreszcie odpocząć Lublinowi i przeniósł akcję do prowincjonalnego Zamościa, jako bohatera dając czytelnikom Maciejewskiego, tyle że w młodszej o kilka kilo wersji. Jest końcówka 1926 roku, a aspirant Zyga rozpoczyna swoje pierwsze dochodzenie. I tu od razu mamy zgrzyt (na szczęście jedyny poważny): sama zagadka kryminalna nie porywa. Jako czytelnik nie miałem ciśnienia na to, aby jak najszybciej poznać rozwiązanie tej tajemnicy. Zresztą, samo rozwiązanie jest z gatunku tych, które odgadłby chyba tylko wróżbita ze szklaną kulą.
Na szczęście "Kwestja Krwi" broni się skutecznie innymi rzeczami: sanacyjnym klimatem, bogatym językiem i głównym bohaterem. Zyga - aspirant, to zupełnie inna osoba, niż Zyga - komisarz. Nieopierzony, popełniający gafy, raczej słabo zaznajomiony z robotą wywiadowcy i jeszcze nie znać po nim ciągu do flaszki. Autor zadbał nawet o takie niuanse, jak pokazanie narodzin niektórych nawyków przyszłego komisarza (zapałki) - niby drobnostka, a przydaje książce uroku.
Wygląda na to, że jest to jednorazowy wyskok do Zamościa - trochę szkoda, ale coś czuję, że pan Wroński jeszcze nas zaskoczy jakąś retrospektywną częścią - jestem jak najbardziej za.