Zatruta krew

„Zatruta krew” to kontynuacja historii braci Opgardów, których czytelnicy Jo Nesbø mogli już poznać cztery lata wcześniej w tomie pierwszym pt. „Królestwo”. Jest to inna niż dotychczas odsłona tego norweskiego autora, nie jest to typowy kryminał. To spokojna historia, raczej bardziej pasująca na thriller psychologiczny, gdyż poznajemy ją oczami jednego z bohaterów, tego starszego z braci i to na jego psychice się skupiamy. Mamy małe norweskie, górskie miasteczko Os, w którym tak naprawdę cały czas wiele się dzieje - bracia rozwijają swoje biznesy, ale i inni mieszkańcy nie próżnują. Na tak małym zagęszczeniu jednak grzechy są wyraźniejsze - kłamstwa, zdrady, oszustwa, przekupstwa i jeszcze groźniejsze przestępstwa… to wszystko sprawia, że czytelnik ma wrażenie, że Os jest osadą patologii, ale czy na pewno? Czy nie przedstawia grzechów, jakie w każdej społeczności można spotkać? Tak samo jest z relacjami postaci, przede wszystkim skupiamy się na więzach rodzinnych, na więzach krwi. Tego jak wiele w imię rodziny można złego zrobić i znaleźć dla tego usprawiedliwienie, jak wiele można wybaczyć. Ale czy na pewno? A może te animozje, te żale mimo wszystko będą narastać, aż w końcu wybuchną? “Zatruta krew” to ciekawa książka, to studium psychologiczne zła, ale zła tłumaczonego, usprawiedliwionego bardzo ludzkimi emocjami, bardzo ludzkimi pobudkami. Czy to sprawia, że krzywda jest mniejsza, a wybaczenie możliwe? Czy rozumiejąc pobudki, da się pogodzić z wyrządzoną krzywdą? To o...

„Zatruta krew”, kontynuacja „Królestwa”, to najnowsza powieść uwielbianego przeze mnie autora kryminałów, Jo Nesbø.

Bracia Opgardowie osiągnęli sukces, jednak ich plany może pokrzyżować budowa autostrady, która omijałaby Os. Oni mają jednak wprawę, w usuwaniu wszelkich przeszkód na swojej drodze często niekonwencjonalnymi metodami.
Tymczasem miejscowy stróż prawa, niestrudzenie stara się rozwikłać sprawę niewyjaśnionych śmierci sprzed lat, a liczba ofiar robi wrażenie.

Nesbø jest mistrzem w kreowaniu skomplikowanych intryg, a „Zatruta krew” nie jest wyjątkiem. To gęsta, mroczna, naszpikowana wewnętrznymi rozterkami głównego bohatera powieść, który pozbywa się problemów i ludzi, spychając ich w przepaść.
To proza szalenie bliska mojemu sercu, czasem zaboli, zakłuje, rozjątrzy rany. Głęboka i tragiczna historia, w której każde zdanie, aż wibruje od skrzętnie skrywanych uczuć. Jestem przekonana, że nie trafi do każdego, bowiem nie wszyscy docenią nasycony emocjami dramatyzm i idące za nim niespieszne tempo akcji. Autor mistrzowsko buduje duszną, klaustrofobiczną atmosferę zamkniętej społeczności, gdzie wszyscy się znają, ale tak naprawdę nikt nie może być pewien, co kryje się za zamkniętymi drzwiami.

Uwielbiam kryminały z rozbudowanym wątkiem obyczajowym, gdzie zbrodnia to zaledwie jeden z elementów niezwykle skomplikowanej układanki, jaką jest życie.