W odbiciu

"Myślę sobie, że nawet jeśli każda historia ma wiele odbić, zawsze można wybrać to, w które się uwierzy." (str.299)
Dość nieśmiało sięga się na półkę "wstecz" jednego z ulubionych pisarzy. Trudno i z motywacją do pamiętania, że minęło 8 lat. Że pisarz, jak adept każdego innego zawodu dojrzewa, rozwija warsztat, doskonali się na własnych błędach. Uzbrojona w świadomość powyższych potencjalnych niedoskonałości sięgnęłam po "W Odbiciu". Dozuję sobie prozę Jakuba Małeckiego w momentach niespodziewanych, z nieco szaloną chronologią i nic. Proszę Państwa, nie mam na co utyskiwać, nie mam czego ganić. Mogę jedynie opowiedzieć, dlaczego znów uległam zachwytowi.

Mała ojczyzna, oddech zamknięty w czterech ścianach, wiosce nie większej niż kilkuminutowa jazda rowerem, ulicy, kilku przecznicach do przejechania dwoma zakrętami Słupi, czy wreszcie osiedlowe "pomieszczenie" Warszawy. To wszystko poletka, na których Jakub Małecki uprawia zadumę nad człowiekiem. Głownie nad jego słabościami, nad padaniem na kolana, gdy nie wystarcza już sił, nad proszeniem o pomoc tych, którzy sami owej pomocy oczekują. Świat, w którym straszne, nawet wiejące grozą jest tak realne, że płynie pomiędzy nami a kartkami niczym magia. Tak samo prawdziwe jak nieprawdziwe, tak samo ludzkie i spoza postrzegania. W "W odbiciu" - tak samo niewiarygodne jak oczywiste, tak samo pijane jak trzeźwe, tak samo sprawiedliwe w osądach zdrady i zaufania, jak w nich ułomne.

Ułożył nam autor opowieść w pary....

Ostatnimi czasy w moją czytelnicza rutynę wkradł się niejako maraton.Od jakiegoś czasu czytam powieści, zbiory opowiadań Jakuba Małeckiego.Od "Ślady" po "Zaksięgowani".Żadna nie pozostawiła mnie obojętnym.Tym chętniej sięgnąłem po kolejny tytuł w jego dorobku.Tym razem, jest to"W odbiciu".

Losy kilkorga ludzi, których życie, poczynania, mają bezpośredni wpływ na kolejne osoby.Każda z tych postaci, zmaga się z własnymi demonami, które są niejako odbiciem czynów innych osób.Kilkoro przyjaciół, wśród których niektórzy zbłądzili tak bardzo, że nie istnieje cień szansy, na to aby się odnaleźli.Oraz tacy którzy swoim życiem, uczynkami potrafią skłonić inną osobę do całkowitej zmiany postępowania.

Tajemnicze morderstwa, dziwne zachowania zwierząt i pewno mieszkanie, które być może ma wpływ na takie, a nie inne wypadki.Ale czy to aby na pewno realne zdarzenia?Być może to tylko majaki, jednej, bądź więcej osób.Nic tu nie jest pewne, a atmosfera zagrożenia, niepewności gęstnieje z kartki na kartkę...

No i co ja mam napisać "mądrego" o tej publikacji, aby było z sensem, a w dodatku odpowiadało prawdzie?Niesamowicie smutna i przygnębiająca lektura, to na pewno.Przynajmniej ja ją tak odebrałem.Pozornie oderwane od siebie wydarzenia, splatają się w całość.Poznajemy sytuacje, z perspektywy kilku osób, a to zawsze wygląda ciekawie.Jak różne osoby widza, praktycznie to samo, w zupełnie odmienny sposób.W odbiciu wszystko wydaje się odmienne, ale co jest prawdą?

Największym plusem tej książki jest lekki, ale wyrafinowany styl autora, dlatego książkę czyta się wprost wybornie. Ciekawym zabiegiem było też wprowadzenie kilku naprzemiennych narratorów: przez większą część powieści przemawia do nas Karol, ale czasem oddaje on głos swojej żonie, Pielgrzymowi, pani Eugenii. Dzięki temu patrzymy na kolejne wydarzenia ich oczami i mamy szerszą perspektywę. Finał nie przynosi wszystkich odpowiedzi, zmusza do myślenia nad opisanymi sytuacjami: co było prawdą, co tylko wymysłem wyobraźni? Dokąd zmierza świat i dlaczego tyle w nim zła?