Reguła nr 1

Nie przepadam za współczesną literaturą pisaną przez pisarki, autorki i inne archeolożki i ministry. Nie przepadam i już. Nie lubię też prac zbiorowych - zbiorów opowiadań pisanych przez kilka znanych (mniej lub bardziej) osob z teoretycznym zacięciem do danego tematu. Jestem przekonana, że jak już ktoś umie pisać, to nie potrzebuje wydawać książek wspólnych...
Czemu w ogóle o tym wspominam? Bo wydawało mi się, że z tej strony poznałam Martę Guzowską. I właśnie: "poznałam" było naciągnięciem semantycznym, bo ledwo się prześlizgnęłam, choć Kryminalne przechadzki po mieście" mnie urzekły.
Sięgnięcie po Guzowską "bardziej" zawdzięczam siostrze, która w autorce jest zakochana na amen.
Wzięłam Regułę nr 1, żeby mi w końcu zeszła z listy "do potencjalnego przeczytania".
Napisaną w pierwszej osobie, czego szczególnie nie lubię.

I kiedy już sobie nagromadziłam punkty "na nie", przekonana, że po prostu "nie i już" okazało się, że... pani Marta Guzowska powaliła mnie na łopatki. Nie mogłam się oderwać od opowieści, pełnej akcji, sensacji i ... Argonautów. Wszystko co uważałam za minus przed otwarciem książki, stało się ogromnym plusem. I choć po przeczytaniu stwierdziłam, że niektóre fragmenty zalatują Bondem, i są bardziej sensacyjne niż skakanie ze spadochronem z tamy, to jednak
- czyta się wspaniale, wciągająco
- historia Argonautów przeplata się tak wspaniale, że chcąc nie-chcąc musimy ją przyswoić, a może nawet i sięgnąć do P...