Dziwna pogoda

Po ojcu, niekwestionowanym mistrzu horrorów, przez którego nie przespałam kilku nocy, nadszedł czas na syna. Joe Hill, a właściwie Joseph Hillstorm King, spokrewniony (a jakże) ze Stephenem Kingiem napisał „Dziwną pogodę”, czyli zbiór czterech opowiadań.
Dopiero pisząc recenzję zorientowałam się, że ten fantastyczno-horrorowy klimat znany z historii mistrza grozy nie jest przypadkowy. Jednak co w rodzinie to nie zginie! Niestety, nie wszystkie opowiadania Hilla mnie porwały. W sumie z niecierpliwością czytałam tylko jedno, z zaciekawieniem dwa. „Zdjęcie” miało fajny pomysł, ale niekoniecznie podobało mi się wykonanie. Aparat, który z każdą zrobioną fotografią wymazuje fragment pamięci fotografowanego brzmi naprawdę strasznie! „Naładowany” było tą nowelą, która czytałam z niecierpliwością (może dlatego, że miało to miejsce w kolejce do lekarza). Jak dla mnie to był kawałek fajnego thrillera, a końcówka była zakończeniem z przytupem. „Wniebowzięty” i niezwykła chmura. Eeeem, seerio? Jeśli chodzi o morderczy „Deszcz” z zabójczo ostrymi kryształami w roli głównej – uwielbiam klimat postapo (wszystko przez ojca Josepha i jego „Bastion”), ale tu z każdą stroną było coraz słabiej. A szkoda.
Jeśli oczekujecie horrorów, flaków na wierzchu i opadania szczęki to nie tędy droga. „Dziwna pogoda” opowiada o złożoności ludzkiej natury. Ja niestety chyba wyrosłam już z fantastycznych zagrywek (stąd opowiadanie „Wniebowzięty” w ogóle do mnie nie przemówiło). Książce nie można odmówić ...

"Zdjęcie" - nawet ciekawa fabuła, na pograniczach gatunków.
"Naładowany" - byłoby nawet ciekawe, gdyby nie politpoprawność wyciekająca z każdej strony. Dobrzy, wspaniali Murzyni i źli szowinistyczni, biali świnio-maczo-mordercy cytując Rysię Siarzewską.
"Wniebowzięty" - dziwne, ciekawie się zaczynało, niestety zakończenie kiepskie.
"Deszcz" - typowy, sztampowy do bólu koniec świata.

Nie mówię, że jest źle. Spodziewałem się horroru przez "H". Po prostu nie dla mnie. Zdecydowanie nie dla mnie.
Książka nominowana do "Książki Roku 2018". Według mnie nie zasługuje. Chyba tylko z powodu daty wydania. I jeszcze w kategorii "horror".

Joe Hill-to jak wszystkim wiadomo-syn samego Stephena Kina i tak jak ojciec postanowił zostać pisarzem. To pisanie całkiem dobrze mu wychodzi i z jego dorobku wszystkie powieści zasługują na uwagę i żadna nie jest nijaka, a to zaleta o którą naprawdę trudno. Żeby wymienić kilka jego dzieł należy wspomnieć Rogi, Pudełko w kształcie serca, czy Strażak. Joe pisze także utwory z ojcem, a także tworzy niezwykle popularną serię komiksową. Moją uwagę zwrócił niedawno zbiór opowiadań, który został wydany u nas jako nowość całkiem niedawno. Chodzi tu oczywiście o książkę”Dziwna pogoda”. A jakich tekstów możemy się spodziewać na stronicach tej publikacji?

Zaczynamy naszą podróż od opowiadania”Zdjęcie”. Opowiada ono o młodym, niezaradnym chłopaku, który pewnego dnia będzie musiał zdecydować co jest dla niego istotne i o co warto walczyć. W tle aparat który robiąc zdjęcie wymazuje tym samym wspomnienia osoby na fotografii.
Chyba najlepsza historia zawarta w tym tomie, ale mogę się oczywiście mylić.

„Naładowany” to opowieść o pewnym ochroniarzu który pławi się w blasku chwały, kiedy to zastrzelił terrorystkę, a tym samym-być może ocalił życie innym osobom. Jednak on sam wie, że pochwały i sława bohatera mu się nie należą. Sytuacja wymyka mu się spod kontroli, kiedy pewna dziennikarka zaczyna drążyć temat. Kolejne ciekawe opowiadanie o rasizmie i nietolerancji, stresie pourazowym i typowej dla Amerykanów fascynacją każdą bronią. Niezbyt budujące niestety, pozostaje w...

Borzesz ty mój Zielony Głośnoszumiący!!! Cóż ten chłopak wyrabia ze zwykłym, codziennym słowem?!?!? Porównywać go do Ojca, moim zdaniem nie ma sensu. Joe Hill jest ABSOLUTNIE NIEPORÓWNYWALNY Z NIKIM. Ma swój własny styl, a jest to Styl przez duże "S", potrafi tworzyć klimat, również przez duże "K" a jego łatwość szafowania uczuciami, swoista żonglerka sprawia, że jest dla mnie doskonałym hipnotyzerem narracji. Postaci z krwi i kości. A za to pomysły?!? Skąd się w tym człowieku lęgną takie świetne scenariusze?! Wszechstronny, utalentowany i zdecydowanie dojrzały PISARZ. Do tej pory mało komu udało się wzbudzić we mnie jednocześnie niepokój, strach, radość, złość, litość, miłość i obojętność! A pierwsze opowiadanie ma poważne zadatki na doskonałą powieść. Aż zagryzałam palce z wściekłości, że to JUŻ, że to KONIEC, że zasób słów w "Zdjęciu" już się wyczerpał. A chciałabym jeszcze...
Tak jak mówię - Hill dojrzał! W "Rogach" i "Pudełku w kształcie serca" widziałam w nim "dobre nasienie" i "wschodzącą gwiazdę o dobrych zadatkach". Teraz widzę to, czego powiedzieć się boję - że POTRAFI BYĆ LEPSZY OD OJCA! Nie będę opowiadać o samej treści książki. Nie będę, bo to TRZEBA PRZECZYTAĆ! Amen!