Nowe nadzieje

Żuławy miały być dla nich nowym miejscem na ziemi, nowym rozpoczęciem. Niestety ziemia żuławska powitała ich szorstko, bo tak naprawdę musieli zaczynac od zera.
Ale osadnicy z Wołynia to twardzi ludzie, powoli rozpoczęli żmudne oswajanie tak innych zmiem niż te ojczyste.
Poznani w pierwszej cżęści bohaterowie próbują ulożyć sobie życie na nowo. Feliksa po awanturze domowej wyprowadza się do sąsiedniej miejscowosći i tam wraz z mężem choć bardzo biednie zakłada dom. Praca w pobliskim gospodarstwie rolnym jest bardzo cięzka, ale to jedyne źródło dochodu dla nich. W przypadku tej pary możemy obserwować rozwój myśli komunistycznej na tych terenach, Mąż Feliksy mocno angażuje się w działalność partii co czasem przynosi dochody, choć sa one zdobywane w dosyć pokrętny sposób.
Ciekawie poprowadzona jest takze historia Celiny, która po wybuchu miny jest mocno okaleczona. Dziewczyna marzy o tym aby móc uczyć w szkole, dlatego angazuje się w powstawanie nowej placowki. Czy nowi osadnicy bedą w ogóle zainteresowani nauką swoich dzieci, przecież jest tyle ważniejszych problemow a zima tuż tuż.
Autorka poraz kolejny mocno angażuje czytelnika w swoich bohaterów. A są oni dynamiczni, mocni, empatyczni i w trudnych chwilach wręcz nie do zdarcia. Powoli wrastają w nowe miejsce, zadomowiają się.
No i nie mozna zapomnieć o starym domu, który w dalszym ciągu jest bystrym obserwatorem nowej rzeczywistosci, która nastała na Żuławach. Ciekawe to doświadczenia.
Historia r...

Trudno uwierzyć, że powieść, poruszająca tak trudne tematy, może tętnić pozytywnymi emocjami, nieść mądre przesłanie i jednocześnie otulać ogromną dawką nadziei… Cóż tu dużo pisać – świadczy to o ogromnym talencie autorki!

Nowy start Kresowian na żuławskich ziemiach był niezwykle skomplikowany – pełen niepokoju, pracy ponad siły, głodu, problemów z ogrzewaniem. Osadnicy miotali się w ciągłej obawie – jak nie przed gwałtami i wymuszeniami ze strony żołnierzy Armii Czerwonej, to przed szabrownikami lub walczącymi o przetrwanie rodakami.

Naprawdę dużo dowiedziałam się o całym procesie transferu przesiedleńców. Ten, kto tym działaniom nadał nazwę „repatriacji”, czyli „powrotu do ojczyzny”, musiał mieć naprawdę sporą wyobraźnię, koniecznie pragnąc podkreślić ich propagandowo pozytywny wydźwięk.

Podziwiam wolę przetrwania osadników, wysiłek włożony w próbę pogodzenia się z nowymi warunkami. Szczególną uwagę zwróciłam na pionierów z Myszkowa, na ich przedsiębiorczość, determinację i niezwykły optymizm. Przecież nie był im znany cel transportu, a o tym, gdzie się osiedlą, często decydował przypadek. Znalezienie odpowiedniego opuszczonego domu, nadającego się do zamieszkania, również stanowiło wyzwanie. Zniszczenia po walkach, celowe wyburzenia przez Niemców, podpalenia Rosjan skutkowały ruinami, brakiem szyb, światła, wody. Do tego niedobór sprzętu, brak zwierząt, zaminowane pola. Jak nie stracić nadziei, jak oswoić...