Najczarniejszy strach

Strach o dziecko jest paraliżujący ale strach o własne dziecko po prostu zwala z nóg. Temat na fabułę wielokrotnie wykorzystywany przez piszących. Generalnie lubię czytać książki autorstwa Cobena. Ale ta pozycja jest jakaś schematyczna i przewidywalna. I na dokładkę takie niewyszukane dialogi. Brakowało mi napięcia i nawet Windsor Horne Lockwood III nie jest w stanie wpłynąć na podniesienie oceny, chociaż to mój ulubieniec. Może powinnam odpocząć od Cobena?

„Na Myrona jak grom spada wiadomość, że ma nieślubnego syna, którego istnienia nawet nie podejrzewał. Co więcej, Jeremy choruje na rzadką odmianę białaczki - by go uratować, konieczny jest przeszczep szpiku kostnego. Niestety, jedyny zarejestrowany dawca, niejaki Taylor, przepadł bez śladu”.

To się porobiło!

Jak przeczytałam okładkowy opis tej książki, pomyślałam sobie, że to będzie jakiś straszliwy koszmarek. Pojawiający się znikąd syn Myrona – już samo to sprawiło, że wywróciłam oczami. Żeby tego było mało, chłopak jest śmiertelnie chory, a jedyna osoba, która może go uratować – znika. Normalnie szok i niedożywienie, jest na sali większy banał?

W trakcie czytania okazało się, że to był dopiero początek intrygi, jaką nam wysmażył Coben. Efekt końcowy jest, delikatnie mówiąc, zagmatwany. I tak do końca nie byłam przekonana, czy pokićkane za bardzo, czy może jeszcze w normie. Stanęło na tym, że jeszcze w normie. Ale jak wiadomo – „There’s a thin line between love and hate”, panie Coben, nie przeginaj pan!

Dla mnie to chyba najlepsza część spośród wszystkich, które czytałam (czytam po kolei więc ta była siódma).

Coben tym razem w doskonałej formie – dowcipne dialogi, wartka akcja, odpowiednio poplątany wątek. Nie pamiętam, żeby którakolwiek z poprzednich części aż tak mnie wciągnęła. Uwielbiam to urocze przekomarzanie się Myrona, Wina i Esperanzy. Cała trójka sprawia wrażenie jakby urodzili się za późno i nie pasują do swoich czasów i chyba przez to są jeszcze bardziej intrygujący. Ich relacje są co najmniej tak ważne jak cały wątek kryminalny.

Tym razem, sprawy prywatne Myrona odegrają bardzo ważną rolę, a Myron z każdą kolejną częścią robi się coraz bardziej sentymentalny i chyba przytłoczony świadomością, że życie się zmienia i że z pewnymi rzeczami można się jedynie pogodzić.

W tym tomie dużo się dzieje w życiu osobistym Myrona i na tym obiera się cała książka. Akcja jest spójna i ciekawa. Ale znów zakończenie wydało mi się 'od czapy'.

Siódmy tom przypadków Myrona Bolitara, byłego koszykarza, obecnie właściciela agencji RepSport MB.

Po rozstaniu z pisarką, Jessicą Culver, Myron nawiązuje romans z Terese Collins, prezenterką telewizyjną; ucieka z nią na kilka tygodni na egzotyczne wyspy. W tym czasie porzuceni klienci znaleźli sobie innych agentów, więc po powrocie czekało go zadanie odbudowy firmy oraz własnego życia.

W takim momencie dawna przyjaciółka Myrona informuje go, że jest ojcem jej syna, Jeremy ma kilkanaście lat i stwierdzono u niego specyficzną odmianę białaczki, którą mógłby całkowicie wyleczyć przeszczep szpiku od odpowiedniego dawcy. Bez niego chłopiec wkrótce umrze. Emily żąda, by Myron znalazł właściwego dawcę. I tu zaczynają się komplikacje.

Znienacka dzwoni telefon.
- Czego się boisz najbardziej? - szepcze głos - zamknij oczy i wyobraź sobie najczarniejszy strach. Widzisz? Czujesz? Najgorszą udrękę dostępną wyobraźni?
- Tak - mówię po dłuższym milczeniu.
- Dobrze. A teraz wyobraź sobie coś gorszego, coś znaczni, znacznie gorszego...

W banku danych, gromadzącym informacje o potencjalnych dawcach, figuruje właściwy człowiek, ale… jego samego Myron nie jest w stanie znaleźć. Niejaki Taylor żyje, ale jednocześnie jakby zupełnie nie istniał.
Do Myrona wydzwania obłąkaniec i powtarza mu, żeby siał ziarno – okazuje się, że był seryjny morderca, którego tak nazwało FBI, ze względu na charakterystyczną technikę zastraszania rodzin o...

W tej części po raz kolejny spotykamy się z super detektywem Myronem i jego najlepszym przyjacielem Winem tym razem poznajmy historię trzynastoletniego chłopca, który jest chory na białaczkę, a jego potencjalny dawca znika, a Myron musi go odnaleźć. Sprawa się komplikuje o tyle, że to nie jest żaden zwykły chłopiec, a ktoś bardzo szczególny bowiem okazuje się, że jest on synem Myrona. Cóż ja mogę sama od siebie dodać, chyba nie za wiele bo nie jestem w przypadku tej serii obiektywna, ponieważ ją uwielbiam kto zna Cobena i jego twórczość, ten się nie zawiedzie, nasz mistrz nadal trzyma poziom, genialnie przemyślana intryga i przeprowadzona akcja. Dlatego zostawiam Was tylko z cytatem "Czego się boisz najbardziej? - szepcze głos. - Wyobraź sobie najczarniejszy strach..... A teraz wyobraź sobie coś znacznie, znacznie gorszego..."

Jeśli wierzyć mojej kulejącej pamięci, to ostatnią książkę Cobena czytałem gdzieś tak z pięć lat temu, może więcej. Trochę haniebnie, ale okazja do nadrobienia strat sama się trafiła- generalny remont w bibliotece, w której się zaopatruję, zmusił mnie do hurtowego wypożyczenia książek, a wśród nich znalazł się i "Najczarniejszy strach".
Krótko mówiąc: bardzo mocna rzecz, wystarczył już sam opis zamieszczony na okładce- psychopaci i autentyczni szaleńcy zawsze byli udanymi szwarccharakterami i paradoksalnie na nich opierał się ciężar rozwoju fabuły, nie na ludziach ich ścigających. W tym wypadku jest słodko- gorzko. Liczyłem na to, że Myron będzie prowadził z porywaczem jakąś grę psychologiczną, miał dość częsty kontakt, aby czytelnik dzięki ich rozmowom rzucił się na całego w odmęty szaleństwa, które roztaczałby wokół siebie Siej Ziarno.
Nie będę zdradzał przebiegu wydarzeń, ale jestem lekko zawiedziony, a sam główny bohater sprawiał często karykaturalne wrażenie. Zamiast, co dodało by realizmu, zachowywać się jak szary obywatel, który desperacko szuka wyjścia i rozstrój nerwowy daje mu o sobie znać, Bolitar przeskakuje pomiędzy dwiema postawami: metodycznego detektywa, który bada drobiazgowo każdą poszlakę, a niedługo potem kogoś, kto samym swoim sposobem bycia mówi do najgroźniejszych ludzi: "jestem wkurzającym idiotą, spróbuj dać mi w mordę!".
Brak wiarygodności, to nie tylko mankament głównego bohatera, bo menażeria którą się otacza, sprawia nie mniej gro...

Myron doznaje szoku, gdy odkrywa, że ma nieznane mu dotąd nieślubne dziecko, Jeremy'ego. Co gorsza, chłopiec cierpi na rzadką formę białaczki, a jedynym ratunkiem dla niego jest przeszczep szpiku kostnego. Niestety, jedyny zarejestrowany potencjalny dawca, człowiek o imieniu Taylor, zniknął bez śladu. Myronowi udaje się jednak ustalić prawdziwe nazwisko Taylora – to Lex. Ale Lex umyka wszelkim próbom odnalezienia go, a mężczyzna, który na telefon twierdzi, że jest Lexem, każe Myronowi pożegnać się z Jeremy'em. W jego słowach pojawia się nawracający motyw: "siej ziarno". Ten zwrot kojarzy się z pseudonimem seryjnego porywacza i mordercy, opisanego w serii artykułów przez Stana Gobbsa - reportera, który został oskarżony przez media i FBI o fabrykowanie informacji, co potwierdzają niepodważalne dowody. Wszystko wskazuje na to, że zaginiony dawca i domniemany morderca mogą być tą samą osobą.