Wybacz mi

Ostatnio otrzymałam kilka książkowych prezentów:). Wśród nich trafiła się i ta pozycja.
To typ młodzieżówki dla dorosłych kobiet:). Tematyka ważna dla każdej z nas: miłość, i ta młodzieńcza i ta, na którą nigdy nie jest za późno, zranione uczucia, wyrządzone krzywdy, wyrzuty sumienia, utrata bliskich osób… Chwile szczęścia i dramaty kilku kobiet pokazane w sposób łatwy i wciągający. Niby, choć jest to pozycja bardzo nierówna, nie jest najgorzej, ale… Kiedyś czytałam „W plątaninie uczuć” tej autorki. Mam wrażenie, że tamta książka napisana była porządniej:).
Nie lubię traktowania czytelnika w sposób, hm... zbyt lekki? zbyt z góry? Wiem: książkę czyta się jeden dzień, a pisze pewnie więcej: można zapomnieć, można się pogubić:). Ta sprawia wrażenie, że nikt, przed jej wydaniem, nie przeczytał jej tzw. ciągiem. Raziły mnie niedokładności dotyczące opisu pewnych stanów, wyglądu osób z ich cechami charakterystycznymi, uczuć czy nawet wydarzeń. Drażniła mnie przesadna łopatologia (np. „Piotr dawał odczuć kobietom, że jest kimś lepszym. A czy tak było naprawdę? Nie. Bo wysokie stanowisko czy lepsze zarobki nie czynią z nikogo lepszego człowieka.”), jakby autorka z góry zakładała, że czytelniczki tej pozycji same nie dadzą rady myśleć, wyciągać wniosków czy zapamiętać tego, o czym autorka wspominała kilka stron wcześniej... 

Jedna z wielu powieści obyczajowych, z których ukazane jest samo życie, bez zbędnych fantazji i bajek. Opisuje relacje między małżonkami, między matką a córką, a w tle rodzinne tajemnice i niedopowiedzenia. Warto przeczytać.

Twórczość Gabrieli cechuje się tym, że ukazuje nam różne perspektywy widzenia świata. W tym przypadku było to widzenie miłości. Zostają nam ukazane trudy oraz superlatywy młodzieńczego, nowego oraz dojrzałego uczucia. Refleksje, które naciągnęły mi się po przeczytaniu tej książki są takie, że dzieci widzą więcej niż nam się wydaje oraz to, że czasem warto odpuścić, nie kisić się w zawiłej relacji. Rozwijać się. Książka idealna na długie jesienne/zimowe wieczory. Polecam.

Wznowienie "Wybacz mi" przyciąga okładką, ale czy treść też zachwyca? Gabriela Gargaś kolejny raz przedstawia nam historię życiową, naszpikowaną wydarzeniami łamiącymi serce, ale też dającymi nadzieję.

To opowieść słodko-gorzka, która czasami sprawiała mi trudność. I to pod względem fabularnym, bo mnogość tajemnic, niesprawiedliwości i bezsilności, czasami mnie przytłaczała. Poznajemy dużo postaci, dużo zależności, na jaw wychodzą fakty z przeszłości co momentami może dawać wrażenie przeładowania. I to jest jeden minus tej historii. Poza tym to wciągająca, angażująca relacja miedzy małżonkami, ale też miedzy matką a córką. Autorka dobrze opisuje uczucia, przez co książka staje się bardziej prawdziwa i autentyczna.

Jest to powieść dla fanek obyczajowych historii, pełnych realnych bohaterów i problemów, które mogą dziać się obok nas.

"Wybacz mi" - Już sam tytuł sugerowal opowieść pełną emocji. I nie pomyliłam się. Jak w przypadku wielu wcześniejszych książek G.Gargaś trafiłam na wzruszającą historię o kobietach i dla kobiet. Historię tak prawdziwą i mocną, że łzy momentami same cisnęły się do oczu.

Jeśli myślicie, że to kolejna ckliwa bajeczka o porzuconej dziewczynie, to muszę Was wyprowadzić z błędu. To dojrzała i przemyślana opowieść pełna tajemnic, powrotów do przeszłości i trudnych decyzji. Czasem sama zastanawiałam się, jak bym postąpiła na miejscu tej czy innej bohaterki. Książka dająca dużo do myślenia, a jednocześnie wolna od psychologicznego pitolenia, którego bardzo nie lubię. Idealna na jeden-dwa wieczory.