Wiara

 Kto nie lubi PRL-owskich miasteczek pióra Kańtoch? Kto nie lubi milicji i jej „obywatelu”, pozycji księdza, wikarego, starych miasteczkowo/wioskowych ludzi, którzy wiedzą wszystko i znają wszystkich?
 Ja lubię.
 Lubię tworzony przez autorkę klimat. Lubię jej niepewnych bohaterów, jej historie osnute małomiasteczkowymi tajemnicami, sprawami o których lepiej nie mówić, ba nawet o nich nie myśleć. Tak jest i tutaj.
 Tajemnica przeklętej miejscowości. Najpierw jedna, potem druga, trzecia i tak dalej. I coraz więcej, bo coraz więcej ludzi ma świadomość, że doszło do czegoś złego, ale może lepiej o tym nie wspominać. Upływające lata przykryły pewne sprawy, wydarzenia płótnem niepamięci, więc może nikt nie będzie chciał doszukać się początku. Niestety, będzie chciał. Wcale nie młody i wcale nie ambitny, po prostu rzetelny milicjant, który chce dojść do prawdy, chce odkryć z jakiego powodu wioskę opanowała zmowa milczenia, dlaczego mówi się o niej przeklęta, dlaczego księża odchodzą z niej tak szybko.
 Wiara… Tematycznie mocno wpisana w wydarzenia bieżące wskazuje na problem, na działania w stosunku do młodych ludzi, na to, co po takich działaniach może stać się z młodym człowiekiem. Przerażające. Ostrzegające. Mocno poruszające.
 Polecam Kańtoch, to autorka, które warto poświęcić chwilę czasu. Poznać świat który wyszedł spod jej pióra, zastanowić się przez chwilę nad sobą, swoimi działaniami, nad otoczeniem. Ja w przypadku historii tej autorki mam tak zawsz...

Zabrałam się za czytanie z apetytem.

Już pierwszy kęs zaskoczył mnie pozytywnie wyrazistym smakiem - jeszcze nie wiemy co i gdzie, a już się dzieje.
Z każdym następnym kęsem nowe smaczki - sprawna narracja, sporo ciekawych postaci, akcja raz szybsza raz wolniejsza, ale trzymająca odpowiednie tempo (zdolne nawet wywołać rumieńce na twarzy).
Ogólnie naprawdę smacznie, jednak co jakiś czas natrafiałam na grubo zmielony pieprz - PRLowskie bujdy typu Coca-Cola w barze ośrodka wczasowego/hotelu , bądź domy letniskowe bogatych mieszczuchów w zapyziałej dziurze na końcu kraju.
Trudno, nie ma co się zrażać wszak całe danie wchodzi gładko. I kiedy już zbliżałam się do końca myśląc o deserze, spod liścia sałaty wylazła tłuściutka niebieska gąsienica w białe kropki! Tak!

Nieprawdopodobne? Absurdalne?
I takie jest dla mnie zakończenie tej książki. Żart? Pomyłka? Kpina z czytelnika? Nie wiem...

Ta książka ma same atuty. Nie papierowi bohaterowie, ciekawa historia, nieszablonowe rozwiązanie i - przede wszystkim - genialnie odtworzony klimat tamtych lat, dusznego lata w PRL-u. Nie zgadzam się z opinią, że zbyt łatwo można odgadnąć mordercę i to zubaża tę książkę. Nawet domyślając się KTO, wciąż nie możesz uwierzyć, że takie rozwiązanie jest możliwe. A jednak... Mam nadzieję, że Anna Kańtoch napisze jeszcze jakiś kryminał :-)

Kolejna powieść Anny Kańtoch już za mną. Chociaż liczy sobie 400 stron, nie zdążyłam się zmęczyć lekturą. Nie było na to czasu, ponieważ fabuła wciąż motywuje do czytania, aby jak najszybciej dowiedzieć się, co i dlaczego wydarzyło się w niewielkiej Rokitnicy.

Akcja powieści rozgrywa się w 1986 roku. Mieszkańcy Rokitnicy żyją budową elektrowni, trwającą tuż obok ich domów. Wkrótce jednak temat ten nie będzie jedynym sensacyjnym wątkiem roztrząsanym przez ludzi. Pewnego dnia proboszcz parafii natrafia na zwłoki młodej kobiety pozostawione na torach kolejowych. Nikt nie wie kim była dziewczyna, ani skąd przyjechała. Rozpoczęte śledztwo idzie opornie, bo ludzie nabrali wody w usta, jakby się zmówili. Proboszcz objął parafię niedawno, ale słyszał tu i ówdzie plotki o „przeklętej parafii”. Problem w tym, że mieszkańcy nie ufają mu i nie chcą z nim rozmawiać, kiedy próbuje dowiedzieć się czegoś o swoich poprzednikach. Kapitan Witczak, przysłany do Rokitnicy z Bielska, prowadzi śledztwo najlepiej, jak potrafi. Jemu również wszyscy wokół rzucają kłody pod nogi. Sprawa komplikuje się, kiedy zostają znalezione drugie zwłoki…

Nie jest to typowy kryminał, w którym idziemy po nitce do kłębka. Nie sposób tu przewidzieć rozwoju wypadków, ponieważ autorka postarała się nie tylko o mroczny i przytłaczający klimat, ale także o całkowite zmylenie wszelkich tropów. Na pocieszenie mogę Wam jednak zdradzić, że nie tylko czytelnik jest bezra...

Świetna rzecz. Sama nie wiem co wychodzi Annie Kańtoch lepiej - fantastyka czy kryminały.
Tutaj mamy klasyczny duet - ksiądz i śledczy. Tyle że w tym przypadku nie współpracują a toczą odrębne dochodzenia. A jest co drążyć, bo zabójstwo w letniskowej górskiej miejscowości to nie jest dobra reklama. I tylko dlaczego wydaje się, że wszyscy wokół wiedzą doskonale czemu doszło do zbrodni?
To nie jest kryminał z wartko toczącą się akcją. Można raczej powiedzieć że wydarzenia toczą się gęsto przeplatane rozważaniami głównych bohaterów nad kondycją własną i świata. Ale mimo to akcja wciąga jak bagno wiejskich tajemnic, które znają tylko miejscowi. Zakończenie zaskakuje i pozostawia chęć dalszego śledzenia losów bohaterów.

Nie mam się tutaj za bardzo do czego przyczepić. Jest realistyczny opis, postacie są 'jak żywe', nawet te nie żywe. Trup się ściele całkiem gęsto.Jest trud i znój w dochodzeniu do prawdy , tylko ta prawda mi się trochę nie podoba. To nie tak, że zakończenie uważam za wydumane i mało prawdopodobne. Niestety, jak sobie niewielkiej miejscowości pośrodku niczego, zwłaszcza w latach 80. Tak naprawdę zakończenie tej książki jest naprawdę przerażające, podstępnie wbija się się gdzieć tam, z tyłu głowy i nie daje o sobie zapomnieć. Czy to się naprawdę mogło zdarzyć? A co, jeśli się naprawdę zdarzyło...?