Wiara recenzja

Rzadko sięgam po kryminały, a już po kryminały pisane przez autorów kojarzących się z innymi gatunkami literackimi wcale. "Wiary" też bym pewnie nie przeczytał gdyby nie wcisnęła mi jej siostra mówiąc: "weź, spodoba ci się". No i wziąłem. I naprawdę miło się zaskoczyłem.
 
Przede czytając czuć, że Anna Kańtoch nie jest debiutantką - pióro ma wyrobione, a warsztat naprawdę przyzwoity, dzięki czemu powieść pochłania się bardzo przyjemnie, chociaż muszę przyznać, że na początku trochę obawiałem się konwencji retro - lata 80? milicja obywatelska? Przecież to teren Ryszarda Ćwirleja... ale tak szczerze? w mojej opinii Anna Kańtoch pisze lepiej niż niż pan Ryszard. 
 
 Autorka rzuca czytelnika na głęboką wodę, bo trup pada już na samym początku i akcja nabiera rozpędu od pierwszej strony, powieść jest dynamiczna i przemyślana, postacie poznajemy jakby mimochodem, bez sztucznego pompowania powieści i lania wody. Sama fabuła jest ciekawa i jeśli ktoś wychował się drugiej połowie lat osiemdziesiątych lub w pierwszej połowie dziewięćdziesiątych na pewno poczuje klimat wakacji sprzed ery internetu, jednak autorka na tyle umiejętnie stworzyła świat przedstawiony, że nie przytłacza czytelnika tą całą komuną i latami '80 - mamy fajne tło, mocno zarysowane i ważne, ale jednak tło. 
 
 Muszę przyznać, że bardzo spodobało mi się również to, że w "Wierze" nie ma żadnych opozycjonistów ani solidarnościowców, nie ma martyrologii za to są księża, różnie przedstawieni, na pewno nie sztampowi czego nie można powiedzieć o milicjantach, cóż, taka konwencja ...
 
 Podsumowując dzisiaj każdy pisze kryminały. Nieważne czy wcześniej pisałeś Fantasy, SF czy poważne powieści skrojone pod nagrodę Nike - nie masz kryminału, nie przebijesz się do mainstreamu. Jednym ta istna falza zbrodni wychodzi na dobre, drugim nie i cieszę się, że tym razem trafiłem na przedstawicielkę tej pierwszej grupy - bardzo fajny kryminał właśnie przeczytałem.