Pokuta

 Doskonały, rasowy kryminał. Śledztwo prowadzone przez starszego sierżanta Igielskiego, mężczyznę zwyczajnego, pospolitego, ani szczególnie inteligentnego, ani błyskotliwego, toczy się niespiesznie. Jedyne czym wyróżnia się sierżant, to upór i wytrwałość. To one doprowadzają do wyjaśnienia zagadki morderstw i innych tajemniczych zaginięć w przeszłości. Drugą bohaterką jest pełna kompleksów Pola, która chce znaleźć kilka odpowiedzi związanych ze śmiercią koleżanki. 
 Anna Kańtoch stworzyła powieść mroczną i klimatyczną. Jest w tym mistrzynią. Jej powieści są duszne i niepokojące. Jej kryminały osadzone u schyłku PRL-u znakomicie oddają atmosferę tamtych czasów, szarość i siermiężność polskich wsi i miasteczek, nieufność ludzi wobec władzy. Powieść znakomita, a audiobook to perełka, dzięki genialnemu lektorowi. Uwielbiam książki w interpretacji pana Janusza Zadury. 

To moje pierwsze spotkanie z kryminałami Anny Kańtoch.
Kryminały to niewielki procent czytanych przeze mnie książek.
Fabuła kryminalna intrygująca a tło obyczajowe interesujące co razem dało wciągająca lekturę z zaskakującym zakończeniem. I muszę przyznać, że polubiłam starszego sierżanta Igielskiego.
Zostałam zachęcona do przeczytania wcześniejszych. Szkoda tylko, że nie ma ich w mojej bibliotece miejskiej.

Powieść ciekawa i bardzo tajemnicza. Tutaj mroczne sekrety wcale nie są tym, na co wyglądają. Jest intrygująco i wciągająco, jednak jak dla mnie to tempo jest zbyt powolne. Moja ekscytacja raz rosła, a za chwilę już spadała niczym woda w wodospadzie. Atmosfera tego kryminału jest niebezpieczna, ponura, groźna, co jest akurat jego plusem. Co do bohaterów, to jest ich tutaj zbyt wielu, a żaden z nich jakoś specjalnie się nie wyróżnił. Niemniej jednak całość wypada całkiem dobrze, lekko i interesująco. Z ciekawością sięgnę po inne pozycje tejże autorki.

Najnowsza powieść Anny Kańtoch. No cóż, oczekiwałam czegoś lepszego.
W porównaniu do genialnej „Wiary” — „Pokuta” nieco rozczarowuje. Aczkolwiek wciąż Kańtoch jest mistrzynią budowania ciężkiego i mrocznego klimatu. Nadmorskie miasteczko lat osiemdziesiątych w jesienno-zimowej scenerii. Szum groźnego Bałtyku i przygnębiająca szaruga długich deszczowych wieczorów sugestywnie budują nastrój zagrożenia i strachu. Pogoda jest najlepszym bohaterem książki.

Za to inni bohaterowie — w porównaniu do „Wiary” — przegrywają. Starszy sierżant Krzysztof Igielski to rzetelny milicjant, który wbrew zaleceniom przełożonego kontynuuje śledztwo. I tyle. Postać nie tyle nudna, ile niewyraźna i mdła. Co prawda mamy powiedziane, że opuściła go ukochana (chyba!) kobieta, jednak tęsknota i osobiste frustracje są jedynie wspominane, rys psychologiczny płytki, emocje ukazane powściągliwe.
Aha, co jakiś czas postać zostaje nagle dziwnie ubarwiona: chłodny i stateczny milicjant dokonuje czynów niespodziewanych — nagłych aktów agresji — zupełnie do jego wizerunku niepasujących. Odrobinę bardziej wyraziście nakreślona jest bohaterka drugiego wątku, nastoletnia Pola. Chociaż tu podobnie — niby zarysowane są jej kompleksy, mocne problemy dojrzewania, czy złe relacje z matką, ale pokazanie emocji i motywacji okazuje się równie miałkie i nietreściwe.
I jeszcze jedno porównanie z „Wiarą”: tam mistrzowsko było budowane napięcie, wielotorowo, tajemnica goniła tajemnicę, a sieć domysłów...

 Zdecydowanie lubię książki Anny Kańtoch. Przede wszystkim za konsekwentnie budowany nastrój oraz świetnie oddany klimat beznadziei "późnego" PRL-u. Szczególnie w tej historii jest to ważne, bo ucieczki do "lepszego świata" są w niej istotnym elementem intrygi. Nieco mnie denerwował starszy sierżant Krzysztof Igielski. Rozumiem, że miał taki być, taki nieładny i nudny, jak ten czas, w którym dzieje się książka,ale.... No, właśnie - przez całą książkę zastanawiałam się czego mu brakuje. Może Wy odgadniecie? :-)

„Pokuta” to moje trzecie spotkanie z prozą Anny Kańtoch. Niepokojąca okładka i fabuła osadzona w latach PRL-u zapowiadała świetną lekturę. Poza tym dwie poprzednie powieści były niesamowicie wciągające, więc bez zastanowienia sięgnęłam i po tę książkę.

Jesień 1986 roku w niewielkim nadmorskim Przeradowie zostanie zapamiętana przez mieszkańców jako ta, kiedy odnaleziono ciało dziewiętnastoletniej Reginy Wieczorek. Zbrodnia budzi emocje wśród mieszkańców, a milicja dość szybko trafia na trop mordercy. Aresztowany chłopak ma zdjęcia martwej dziewczyny i przekonuje władze, że to właśnie on jest sprawcą. Dlaczego więc starszy sierżant Krzysztof Igielski ma wątpliwości? Przecież wszystko tak pięknie się ułożyło, sprawę można zamknąć, odfajkować. Jednak wszystko komplikuje się w chwili, gdy na komisariacie pojawia się starszy pan o wyglądzie bezdomnego, ale manierach arystokraty, który twierdzi, że od lat morduje nastolatki z Przeradowa i również Reginę zalicza do swoich ofiar. Igielski podejmuje wyzwanie i rozpoczyna śledztwo.

Przy okazji prowadzonej sprawy mamy możliwość obserwowania mieszkańców niewielkiej miejscowości i szarej codzienności PRL-u. Uczestniczymy w ich rodzinnych historiach, nierozwiązanych sprawach z przeszłości, poznajemy tajemnice i powody, dla których kiedyś zdecydowali tak, a nie inaczej. To element obyczajowości, który bardzo lubię w powieściach kryminalnych. Zwyczajne problemy bohaterów sprawiają, że s...

„Pokuta” to kolejna powieść Anny Kańtoch, osadzona w realiach schyłku lat osiemdziesiątych XX wieku. I po raz kolejny jest to zabieg bardzo udany. Bo autorka doskonale oddaje szarość i pewną zgrzebność tych czasów (jakoś nie potrafię tego zapomnieć) oraz umiejętnie wplata w nie mroczny wątek kryminalny. Bardzo sprawnie również buduje przygnębiający, ponury klimat, osadzając akcję w najbrzydszej chyba porze roku, ciemnej, pełnej wilgoci, deszczu i przenikliwego wiatru. W czasie lektury odnosiłam wrażenie, że to obraz wypłukany ze wszystkich kolorów, jak czarno-biały film, albo pejzaż namalowany wyłącznie w ciemnych barwach.

Śledztwo toczy się tu niejako dwutorowo, bo oprócz milicji badającej sprawę tajemniczego zabójstwa młodej dziewczyny, prywatne dochodzenie, trochę z nudów i braku lepszego zajęcia, prowadzi dwójka młodych ludzi. I tu pojawia się kolejny atut książki – dobrze nakreśleni bohaterowie. To nie są papierowe ideały, zachwycające urodą, błyskotliwością czy inteligencją. To bardzo zwyczajna dziewczyna bez wielkich planów czy ambicji, za to z problemami z matką i dziwny chłopak – outsider. To ludzie do bólu prawdziwi, nawet prowadzący sprawę uparty milicjant Krzysztof Igielski takim ideałem nie jest, zdarza mu się pominąć coś ważnego, a czasami po prostu pomaga mu przypadek.

Mocną stroną powieści jest również jej cała warstwa obyczajowa - relacje międzyludzkie, stosunki służbowe, małomiasteczkowa mentalność, plotki i tajemnice.

Intryga...

"Pokuta" zaczyna się niezwykle intrygująco, gdyż pewnego dnia na komisariacie zjawia się mężczyzna - Jan Kowalski, który przyznaje się do morderstwa Reginy dokonanego miesiąc wcześniej. Jednocześnie przyznaje się również do zamordowania innych kobiet, które zniknęły w miejscowości na przestrzeni wielu lat. Sytuacja staje się coraz bardziej intrygująca, bo Kowalski zabijał według pewnego klucza. Na pozór wszystko wydaje się być banalnie proste tylko, że rzekomy zabójca Reginy jest już w areszcie, a sprawa właściwie jest już zamknięta. Milicjant Krzysztof Igielski zaintrygowany tajemniczym nieznajomym próbuje rozwikłać całą historię. Jednocześnie na trop sprawy wpada Pola, dawna koleżka Reginy, która również chce rozwikłać tą sprawę. No ale dość wstępu.

Jak dla mnie świetny pomysł i fantastyczna atmosfera prowincjonalnego nadmorskiego miasteczka, gdzie wszyscy się znają , a dodatkowo akcja książki dzieję się w roku 1986. I to chyba jedyne plusu całej powieści. Ale niestety muszę przyznać, że przez większość książki nie dzieję się nic specjalnego. Brakuje zwrotów akcji, napięcia i dramatyzmu. Samo zakończenie niestety sztuczne i naciągane. Co prawa książkę czyta się wyjątkowo szybko ale niestety nie zapada na długo w pamięci. W sumie całość wyszła przeciętnie. Dodatkowo nie czułam identyfikacji z bohaterami. Książka na pewno zyska szereg fanów, ale też wielu osobom nie przypadnie ona do gustu.

Nadmorskie miasteczko w latach 80, ożywające tylko latem. Raj dla milicjanta ceniącego spokój i ciszę. I nagle wszystko to się kończy, bo zdarzyła się zbrodnia. Wprawdzie szybko znaleziono winnego ale sprawa się komplikuje, gdy do tego samego zabójstwa, a także do kilku innych przyznaje się ktoś jeszcze. Są zwłoki i dwóch zabójców. Znajduje się drugie ciało ale nie powinno go być bo zaginiona dziewczyna żyje sobie spokojnie na drugim końcu świata. Starszy sierżant Krzysztof Igielski czuje że nic tu nie pasuje i ktoś tu coś ukrywa.
Można nie być fanką Anny Kańtoch ale nie da się nie ulec urokowi jej języka. To się samo czyta. Podobnie sylwetki bohaterów, skonstruowane z zachowaniem wszelkich reguł gatunku ale nie sztuczne. Nie można się też przyczepić do fabuły - tu nic nie jest przypadkowe, każde wydarzenie jest tu po coś a wprowadzenie każdej postaci ma jakiś cel. Taką żelazną logikę w kryminałach cenię najbardziej.

Anna Kańtoch po raz kolejny udowadnia że w kryminale nie muszą przelewać się hektolitry krwi by był dobry.
"Pokuta" ma w sobie atmosferę skandynawskich kryminałów,jest zbrodnia,są potencjalni zabójcy i sekrety sprzed lat.Polecam!!