Sacrum

“– Zaraz zro­bię księ­dzu her­ba­tę. – Pani Iren­ko, pro­szę sobie nie prze­szka­dzać. W końcu za­pa­rze­nie her­ba­ty nie wy­ma­ga ukoń­cze­nia kursu ga­stro­no­micz­ne­go, więc nawet zwy­czaj­ny pro­boszcz sobie z tym po­ra­dzi – za­żar­to­wał, sta­wia­jąc czaj­nik na płytę in­duk­cyj­ną.”

“– Dla mnie ten cały po­stęp jest prze­re­kla­mo­wa­ny, co wię­cej uwa­żam, że to on od­cią­ga ludzi od Boga i Ko­ścio­ła. – Ale te­le­fo­nu ko­mór­ko­we­go pani używa, na pły­cie in­duk­cyj­nej go­tu­je, w skle­pie kartą płaci – wy­li­czał wi­ka­ry, po­chła­nia­jąc z ape­ty­tem spory ka­wa­łek droż­dża­ka.”

“– Ta baba łże – oświad­czył, ru­sza­jąc do za­par­ko­wa­ne­go kil­ka­na­ście me­trów dalej gar­bu­sa.
A każdy, kto kła­mie, ma coś do ukry­cia – do­po­wie­dział w my­ślach Krzysz­tof, (...).”