Śmierć podcastera

“– Pa­nien­ki lek­kich oby­cza­jów za­zwy­czaj są praw­do­mów­ne. Zdają sobie spra­wę, że gdy przy­ła­pie­my je na kłam­stwie, mo­że­my im za­fun­do­wać czter­dzie­ści osiem go­dzin urlo­pu, a to za­wsze kilka stó­wek w plecy – za­uwa­żył Wej­man, prze­cho­dząc przez bramę.”

“Jed­nak jak zwy­kle nie tracę na­dziei, w myśl po­wie­dze­nia, że ona umie­ra ostat­nia – fi­lo­zo­ficz­nie za­koń­czył Witos. – Bab­cia mo­je­go ko­le­gi miała na imię Na­dzie­ja. O ile do­brze pa­mię­tam, do­ży­ła stu czte­rech lat, więc coś w tym musi być – sko­men­to­wał Wej­man, gdy za tech­ni­kiem za­mknę­ły się drzwi. – Ale my ra­czej tak długo nie po­cią­gnie­my – dodał, nie kry­jąc za­wo­du.”