Łaskun

Zacznę od tego, że się zmusiłam i przeczytałam tę część przy drugim podejściu. Poprzednio zrezygnowałam po 40 stronach. I to pomimo makabrycznej zbrodni! W kryminałach niczego bardziej jednak nie trawię od wydumanych wątków obyczajowych. Niestety, nie kupuję odpałów Daniela, nie widzę go jako alkoholika i dziwkarza. Psuło mi to odbiór powieści. Sam pomysł, by był podejrzanym mocno niewykorzystany. I co? W zasadzie największy plus jaki znalazłam w Łaskunie to porzucenie typowego dla Puzyńskiej schematu, czyli wycieczek w czasie. Objętość też za duża, przy 400 stronie czułam zmęczenie, przy 660 zastanawiałam się co autorka jeszcze zmieściła na kolejnych 150, skoro sprawca jest już znany. Tęsknię za wspaniałymi kryminałami, zamkniętymi w ok. 200 stronach. Proszę o esencję, a nie mydło i powidło.

„Łaskun” wzbudził we mnie wiele emocji – pozytywnych, ale i negatywnych. I choć mogę w nim wskazać wiele rzeczy, które mnie raziły, to jednak widzę pewną zmianę w stylu pisania Autorki, i ta zmiana mi się bardzo podoba.

Największym plusem powieści jest to, że Puzyńska porzuciła ten koszmarny schemat dzielenia fabuły na „tu” oraz odległą o kilkadziesiąt lat (czy więcej) przeszłość. To znaczy w takim rozwiązaniu generalnie nie ma nic złego, jednak jeśli każdy kolejny tom (jak u Läckberg) się na nim opiera – nie jest dobrze.

Powraca Klementyna Kopp – najlepsza (moim zdaniem) postać w całej serii. Bywały tomy, w których komisarz irytowała, tutaj na szczęście jej kreacja jest udana. Ogólnie wśród postaci dużo się dzieje, co wprowadza powiew świeżości. Można się co prawda spierać czy Daniel Podgórski pasuje do roli człowieka wyjętego spod prawa, ale cóż – zobaczymy jak Autorka to rozwinie w następnych tomach.

Kolejna zbrodnia w sielskiej okolicy oczywiście trochę śmieszy – tym bardziej, że jest teatralna i makabryczna (to już chyba cecha wspólna wszystkich powieści Puzyńskiej). I tak płynnie przeszliśmy do negatywów.
Książka jest po prostu za długa! Nawet, żeby jakikolwiek autor stawał na rzęsach, nie jest w stanie przez taką ilość stron utrzymać napięcia w czytelniku! Autorka popełniła w tym względzie dwa kardynalne błędy. Pierwszy, gdy w jednym z przełomowych momentów kazała czytelnikowi czytać przydługi list zawierający historię życia dwójki b...

No, cóż. I tym razem Ulubiona Autorka nie zawiodła, choć jest parę "ale".
Książka jest zdecydowanie za długa, przez co traci na dynamice i trochę nuży. Być może za sprawą zabiegu konstrukcyjnego - p. Katarzyna wprowadziła pamiętnik oraz list, jako elementy opowiadające przeszłość i tłumaczące obecne zachowania bohaterów. Obie te rzeczy są zdecydowanie przydługie. Tak, jakby Autorka bała się, ze jeśli dokładnie nie opisze mechanizmu psychologicznego, to czytelnik nie uwierzy, ze akcja i działania bohaterów są prawdopodobne. Ale fajne jest, ze zostawieni jesteśmy w pół drogi. Już nie mogę się doczekać rozwiązania wątków zaczętych na ostatnich stronach. Co z Emilią? Czy Daniel i Weronika... jednak? Dlaczego moja ulubiona Klementyna Kopp przejęła się nazwą "Hotel Drozdy"? Kolejna część ma już nawet wybraną okładkę. Czekamy więc !

Zdecydowanie moja głowa spotkała się z asfaltem w trakcie czytania tego. Ogromne rozczarowanie po świetnych „Utopcach”. Mam tylko nadzieje, że to nie koniec Lipowa, przynajmniej tego w którym się zauroczyłam. Zaczyna się jakaś „Moda na sukces”….

#wrzesieńzpolskąksiążką

Dobra historia. Cieszy, że Autorka ma przemyślaną narrację. Mimo wielości wątków, wszystko się łączy. Połknęłam zachłannie zarywając nockę, ale było warto!

Książka „Łaskun” Katarzyny Puzyńskiej to już szóste spotkanie z policjantami z Lipowa. No nie powiem, ale na początku długo przecierałam oczy ze zdziwienia. Miałam chwilę przerwy od Lipowa więc musiałam sobie przypomnieć pewne wydarzenia. Kiedy już doszłam do tego co i jak to jednoznacznie stwierdziłam, że się namieszało i to jak. Daniel Podgórski ma w drodze kolejne dziecko, ale nie z Weroniką, z którą planował ślub. Z Weroniką z kolei już nie mieszka, wprowadził się ponownie do mamy. Posterunek w Lipowie zamienił na Brodnicę. Klementyna Kopp z kolei po ostatniej sprawie w Utopcach musiała pożegnać się ze służbą. Na całe szczęście nie zniknęła z książki. Miała swój udział w sprawie jako cywil. W dalszym ciągu jestem ciekawa jak się potoczą jej losy. Udało się natomiast uratować posterunek w Lipowie. W tej części miesza się za to jeszcze bardziej zaczynając od tego, że praktycznie od samego początku to Daniel Podgórski jest podejrzewany o makabryczną inscenizację z rozczłonkowanych zwłok w domu sędziego. Jeżeli Daniel jest niewinny to dlaczego ucieka? Sporo postaci, ale tym razem w miarę szybko można to ogarnąć i wszystkie powiązania między nimi.
Jestem akurat po lekturze cyklu o Nikicie autorstwa Anety Jadowskiej i pod koniec tej książki tytułowy Łaskun skojarzył mi się z Bryniarem Nikity. Swoja drogą Łaskun wygląda na całkiem fajne stworzonko.

Saga o Lipowie z każdym tomem coraz lepsza. Ta część bardzo obszerna, ale nie była naciągana, cały czas coś się działo i trzymało w napięciu :)