Policjanci. W boju

W swojej kolejnej książce z cyklu Policjanci, Katarzyna Puzyńska przedstawia nam pracę policjantów z oddziałów antyterrorystycznych - formacji, która zawsze budziła niezwykłe zainteresowanie.

Jak w poprzednich częściach, są to wywiady z policjantami, ich żonami oraz wdowami po poległych na służbie policjantach. Rozmówcy są głównymi bohaterami tej książki i opowiadają o swojej pracy oraz jej wpływie na życie rodzinne. Z jednej strony, jest to praca, a tak naprawdę służba - ciekawa, pełna wyzwań, niebezpieczna, bo każdy policjant może w jej trakcie stracić życie. Z drugiej strony policjanci opowiadają o trudnych realiach, niełatwej współpracy z przełożonymi, mobbingiem i to jest bardzo przykre.

Autorka połowę swojego wynagrodzenia ze sprzedaży książki „Policjanci. W boju” przeznacza na Fundację Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach. Jest to książka warta przeczytania dla osób lubiących czytać o pracy polskiej policji. Polecam.

Przeprowadzone zostały tutaj wywiady z policjantami, którzy należą bądź należeli do grup antyterrorystycznych, a także z ich żonami, partnerkami, które wspierały ich w tej pracy.
Książkę czytało się szybko. Wypowiedzi osób, które odpowiadały były zwięzłe i na temat. Ale niektóre z tych wypowiedzi przyprawiały o ciarki. To przez co muszą przechodzić ci policjanci momentami jest bardzo poważne i straszne. I zawsze jest ryzyko, że mogą już nie wrócić do domu z takiej akcji. Natomiast to, co muszą dodatkowo przeżywać ich żony, bądź to co przeszły już, to momentami było jeszcze smutniejsze.

Trzecia część „Policjanci. W boju” Katarzyny Puzyńskiej jest poświęcona ogólnie pisząc funkcjonariuszom policyjnych sił specjalnych. Ktoś, kto się spodziewał spektakularnych akcji, zdrady technik kontrterrorystycznych czy twardzieli to się srodze zawiódł. I to chyba ci zawiedzeni napisali opinie, że najgorsza książka zacnej autorki, że nic nie wnosi, że „w takiej to a takiej to ja wiele więcej się dowiedziałem”. Myślę, że ci czytelnicy nie do końca zrozumieli zamysł autorki. „Zwykły” wyjazd do „wioskowego” złodzieja bankomatów, „kałach” i seria czego tam nie powinno być. Jeden dostaje w nogę, pada z tarczą, drugi dostaje … I tu wkracza żona z dziećmi, historia opowiedziana łzami, bezsilnością i pytaniami bez odpowiedzi. Oddaje emocje, oddaje prawdę. Następne historie to spełnianie marzeń. Pasja, nie dla pieniędzy, wcześniejszej emerytury, robić coś pożytecznego w życiu, czasem wbrew zdrowiu czy zdrowemu (jest taki?) rozsądkowi, wbrew dyktatowi przełożonych. Na koniec zwykła śmierć „niezwykłego” gliniarza z pasją, który coś chciał zrobić jeszcze w formacji a przede wszystkim zwykłego człowieka. Postawa żony zasługuje naprawdę na… no właśnie na co? Trudno znaleźć odpowiednie słowo. Niejeden twardy facet by się wyłożył, tak to ujmę. Ktoś powie, przecież instytucje pomagają, wspierają, mają renty itp. Był mąż, ojciec i już nie ma, zostają sami. Pozycja potrzebna. Na rynku, jest mnóstwo książek opowiadających o męstwie naszych „specjalsów” różnych formacji a brakowało spojrze...