Poezja Sommera zawsze miała ów, sobie tylko właściwy, kontrowersyjny charakter, poeta lubił pozostawiać ją w stanie `starannego zabałaganienia', tak aby to, co przypadkowe, nieprzypadkowo burzyło oczekiwany ład, nie pozwalając mu zastygnąć. W `Piosence' kontrowersyjność przestaje być środkiem wyrazu, przybiera postać trudnej (jak zwykle) do pochwycenia - istoty rzeczy.