Cień burzowych chmur

Cień burzowych chmur to pierwsza część sagi Spacer Aleją Róż, powieść obyczajowa, której fabuła umiejscowiona została w powojennej Polsce.

Szymczakowie to dość zamożni gospodarze mieszkający we wsi Pawlice. Po zakończeniu wojny, głową rodziny został najstarszy brat Bronisław, który stał się odpowiedzialny za matkę, i młodsze rodzeństwo. Niestety mieszkający we wsi Bartłomiej Marczyk, brat wysoko postawionego funkcjonariusza UB stwarza Bronkowi i jego rodzinie, co rusz jakieś problemy. Kiedy dochodzi do poważnego konfliktu między młodymi mężczyznami, a na skutek reformy rolnej Szymczakowie tracą prawie całe gospodarstwo, Bronek postanawia wyjechać, brak perspektyw na utrzymanie rodziny stawia go w bardzo niezręcznej sytuacji. Porzuca życie na roli i zatrudnia się, jako pracownik na budowie w Nowej Hucie. Po pewnym czasie dołącza do niego młodsza siostra Julia, skrzywdzona przez znienawidzonego Marczyka. Czy Julia i Bronek wrócą kiedyś do rodzinnej wsi? Jak poradzi sobie matka i reszta rodzeństwa po wyjeździe najstarszego syna?

Jest to moja pierwsza książka tej autorki, po którą sięgnęłam głównie dzięki poleceniom znajomych. Mam nadzieję, że wkrótce poznam kolejne losy rodziny Szymczaków, bo nie ukrywam, że historia tej rodziny bardzo mnie zaciekawiła.

Jak już wspomniałam wcześniej, fabuła zaczyna się po wojnie na terenie polskiej wsi. Moim zdaniem autorka bardzo wnikliwie wczuła się w role swoich bohaterów, między innymi wkładając w ich usta orygina...

Czytałam całą sagę. Cudownie i jednocześnie przykro czytać o dawnych czasach. Z jednej strony były ciężkie, ale ludzie potrafili się jednoczyć. Szanowali rodzinę, wartości, dążyli do dobrych zmian, o problemach (owocnie) rozmawiali z bliskimi, a nie płacili złodziejom - psychologom, jak to teraz modnie. Nie było zmyślonych chorób, zblazowanej młodzieży, bezstresowego wychowania. Telewizja raczkowała, dzieci spędzały czas na dworze.
Żal łapie, kiedy zestawiam treść sagi z obecną rzeczywistością.
Oczywiście polecam.
Przykre, że

Spacer po Nowej Hucie. Historia młodego Bronisława Szymczaka, ambitnego gospodarza z małopolskiej wsi, który wskutek powojennej reformy rolnej – wywłaszczania i nacjonalizowania dóbr ziemskich – traci swój majątek, po czym, aby ratować rodzinę przed upadkiem finansowym i społecznym, wyjeżdża w poszukiwaniu lepszego jutra. Wybiera – jak wielu zwabionych propagandową wizją – pracę przy budowie podkrakowskiej Nowej Huty – socjalistycznego idealnego miasta.

Książka jest przystępną w odbiorze, pisaną prostym językiem opowieścią, o nieskomplikowanej treści i delikatnym rysie historycznym. Nie, nie delikatnym. Wydelikaconym. Bo historia powstawania Nowej Huty nie była taka sielankowa. Edyta Świętek omawia "budowanie socjalizmu" bardzo ogólnikowo i pośpiesznie. Ogranicza się do najbardziej charakterystycznych obrazów: murarskich rekordów, kreowania ideału przodownika pracy, wspólnych stołówek i barowych uciech.
Natomiast po łebkach ukazuje podłe warunki życia w barakach Meksyku i bardzo pobieżnie rysuje brudną obyczajowość i wątpliwą moralność mieszkańców. Ogólnie brzmi infantylnie, jakby kierowała swoją opowieść do dziecka, które delikatnie wprowadza w arkana historii Polski powojennej.

Jednakże. Przecież nie oceniam tu powieści historycznej, ale kobiecą literaturę obyczajową. Nie tło historyczne ma stanowić o wartości. Zatem o stylu. Świat przedstawiony opiera się na prostej fabule, z szablonowymi postaciami i schematycznymi wątkami. Brakuje jakiejkolwiek anal...