Cienie przeszłości

Historia dziewczyny, która zostaje napadnięta, pobita, budzi się w szpitalu i nic nie pamięta. Wyobraźcie sobie, patrzysz w lustro i widzisz obcą twarz nie znasz tej osoby , w głowie mętlik, czarna dziura - KOSZMAR.
Cała opowieść dzieje się w jednym z najpiękniejszych miast Polski - Krakowie. Bohaterka Karina młoda kobita o silnej osobowości, uparta, odważnie dążąca do odkrycia prawdy o sobie, ale to co odkryje nie będzie miłe, momentami wstrząsające.

Autorka pokazuje nam w jaki sposób praca w korporacji zmienia nas w bezduszne osoby-,, Służbowo jesteś największym potworem, jakiego spotkałem w całym moim życiu.’’,, Byłaś najgorsza, najbardziej wredną kobietą jaka pracowała w korporacji ….Od ciebie dostawało się zjebę za byle co: za nie właściwy kolor długopisu, nieodpowiedni rozmiar zszywek , głupi wyraz twarzy, ziewanie, zmęczenie,…. Uwielbiałaś pastwić się nad podwładnymi….. A wszystko to ze słodkim uśmiechem na ustach.”
Autorka zwraca także uwagę na problem patologii w polskich rodzinach, -alkohol, libacje, morderstwo ,a w tym wszystkich uczestniczą dzieci.
Od samego początku domyślamy się, kto może stać za napadem na Karinę, ale nie umniejsza to naszej ciekawości, razem z główną bohaterką odkrywamy jej tożsamość- , życie z dzieciństwa, życie po studiach i życie po utracie pamięci.
Końcówka historii- tu autorka zawiodła, w ogóle się nie postarała, poszła trochę na łatwiznę , tak mocno przesłodzona, banalna.

Początek dawał nadzieję,że cała historia okaże się bardziej dramatyczna i złowieszcza.Niestety po początku nastąpiło nieciekawe rozwinięcie a w pewnym momencie całość utknęła w martwym punkcie.
Pomimo aktów wandalizmu jakie spotykają bohaterkę,anonimów jakie otrzymuje nie czuć zagrożenia,strachu czy przerażenia,które powinny towarzyszyć ofierze napadu ,tak za dnia jak i w nocy.
Wprawdzie każdy ma inną kondycję fizyczną i psychiczną i inaczej radzi sobie ze stresem ale jakoś trudno mi uwierzyć,że postępuje się tak jak Karina.
Całkowita zmiana charakteru bohaterki,spowodowana napadem też mnie nie przekonuje.
Czyta się płynnie i bez większych trudności ale tak jak łatwo się przyswaja treść ,tak też łatwo ulatuje ona z pamięci.
Jako odmiana po ckliwych i przesłodzonych książkach polskich autorek ta sprawdza się znakomicie ale nie należy oczekiwać fajerwerków.
Nie ma tutaj,przerysowanej romantyczności ani też topornej banalności jaka cechuje "dzieła" niektórych rodzimych autorek i za to należy się plus.Możliwe,że kolejna książką pani Świętek okaże się lepsza i chętnie po nią sięgnę ,póki co ,tę zaliczam do grona przeciętnych ale do zniesienia;-)