Chaos

“Poza tym rze­czy­wi­ście miała nie­wiel­ką nad­wagę i nie dało się tego dłu­żej ukry­wać. Kiedy się po­znali, wa­żyła sześć­dzie­siąt je­den kilo, a te­raz o dzie­sięć wię­cej. Jej też to prze­szka­dzało i kilka razy na­wet o tym wspo­mnia­ła. Nie­stety, ani ćwi­cze­nia, ani diety, które re­gu­lar­nie sto­so­wała, ni­czego nie zmie­niały. Co wię­cej, od­no­siła wra­że­nie, że wciąż puch­nie. Jakby jej ciało re­ago­wało aler­gicz­nie na wszyst­ko, co brała do ust, a wręcz jakby tyła od pa­trze­nia na szklan­kę z wodą.”

“– Nie by­łaś durna. – Olga po­de­szła do niej i usia­dła obok na pod­ło­dze. – Ko­cha­łaś go. A mi­łość ni­gdy nie jest durna. Mi­łość jest cza­sem bo­le­sna, ale ni­gdy nie durna. Pa­mię­taj o tym.”

“Nie łu­dził się, że świat kie­dyś cał­kiem się zmie­ni i za­pa­nują w nim do­broć i mi­łość, a na nie­bie za­lśni tę­cza, przez którą będą ska­kały jed­no­rożce.”

“Te­raz wie­dzia­ła, że Bo­rys po pro­stu taki już jest. Nie­prze­wi­dy­walny, szyb­ko wpa­da­jący w po­nury na­strój, kon­tro­lu­jący i bru­talny. Ale nie w spo­sób fi­zycz­ny, który po­zo­sta­wiłby ja­ki­kol­wiek ślad na jej ciele. Bo­rys nie bił jej i nie zo­sta­wiał si­nia­ków. Wo­lał ra­nić ją sło­wem, bo z tymi ra­nami nie pój­dzie na ob­duk­cję i ni­czego mu nie udo­wodni. Spra­wiał, że czuła się gor­sza, wy­bra­ko­wana i mniej war­to­ścio­wa.”